Και τι δεν έχει ζήσει η είσοδος της πολυκατοικίας μας!

Αν μένεις με τους φίλους ή με γονείς, αν νιώθεις ότι στο σπίτι σου δεν μπορείς να βρεις ησυχία, ή αν μένεις μόνος και η μοναξιά δεν είναι το φόρτε σου, δεν μπορεί παρά να κανονίζεις συχνά εξόδους στο στέκι σου ή στα ησυχαστήριά σου. Υπάρχουν όμως και στιγμές που θες να ξεφύγεις απ’ τους τοίχους του σπιτιού, αλλά παράλληλα δε θες να πας κάπου έξω, να ετοιμαστείς, να βάλεις τα καλά σου. Τότε κανονίζεις επείγουσες συναντήσεις στην είσοδο της πολυκατοικίας. Και τι δεν έχει ζήσει αυτή η είσοδος; Μας έχει προφυλάξει απ’ τη βροχή του χειμώνα και τον καύσωνα του καλοκαιριού, ήταν σημείο συναντήσεων κορυφής.

Με ένα ή πολλά σκαλάκια, με περβάζι ή όχι, με αυτόματο κάγκελο ή θέσεις πάρκινγκ, η είσοδος της πολυκατοικίας αποτελεί ένα δελεαστικό προορισμό φιλικών κι ερωτικών συζητήσεων -κυρίως των έκτακτων. Των συζητήσεων που θεωρητικά θα κρατούσαν μόνο πέντε λεπτά, γιατί θέλαμε απλώς να μοιραστούμε κάτι σημαντικό και μετά να φύγουμε. Εκεί έχεις μάθει τα πιο καυτά μυστικά και κουτσομπολιά. Εκεί έχεις δώσει τα πιο γλυκά φιλιά καληνύχτας. Εκεί η μια μπύρα θα γίνουν πολλές και τα γέλια σας θα ξεσηκώνουν τη γειτονιά μέχρι το πρωί.

Και τι δεν έχουν ακούσει αυτοί οι τοίχοι και η πόρτα; Τις πιο κρυφές καψούρες σας και τα πιο κρυφά μυστικά σας. Αυτά που εκμυστηρεύτηκες στον κολλητό εκείνο το βράδυ. Τα παράπονα για τη μάνα σου που γκρινιάζει μέχρι να γυρίσει η γη ανάποδα. Γιατί δεν είσαι καθαρός, γιατί δε διάβασες ή επειδή τρέχεις όλη μέρα γυμναστήριο. Εκεί λοιπόν το βραδάκι, όταν οι ρυθμοί της μεγαλούπολης πέσουν, θα κλείσετε ραντεβού με το κολλητάρι. Στο συνηθισμένο σας πια μέρος. Όσο για τους γείτονες που πηγαινοέρχονται, δε δίνετε σημασία αρκεί να λύσετε τα προβλήματα που σας απασχολούν.

Πέρα από στέκι παρέας, η είσοδος της πολυκατοικίας αποτελεί και την πρώτη ερωτική φωλίτσα. Αυτή η στέγη που προσφέρει στο νέο ζευγαράκι, το πρώτο φιλί καθόλου απίθανο να δόθηκε εκεί, όταν σε γύρισε σπίτι και σου είπε καληνύχτα. Μετά τα ραντεβού, έρχεται ο αποχαιρετισμός, εκεί, στο χαμηλό φωτάκι της εξώπορτας. Εκεί που θα σου πιάσει το χέρι και φεύγοντας θα σου πει πόσο χάρηκε που βγήκατε και πότε θα το επαναλάβετε. Το πρώτο σκίρτημα.

Δυστυχώς όμως δεν μπορείς να ξεχάσεις και τις στεναχώριες σ’ εκείνη την είσοδο. Ήταν εκεί που κάποιος πρώην σου σού ζήτησε να χωρίσετε και του ζήτησες να φύγει, χτυπώντας δυνατά την πόρτα πίσω του, ώστε να είσαι σίγουρος ότι έχει κλείσει καλά. Εκεί που τσακωνόσασταν με το αμόρε ή που ερχόταν να σε βρει να λύσετε τις διαφορές σας. Στο σημείο αυτό δεν μπορούσες να κρύψεις πια τα δάκρυά σου όταν ήσουν στεναχωρημένος, είχε γίνει πια δεύτερο σπίτι σου.

Η είσοδος της πολυκατοικίας αποτελεί τελικά ένα σημείο με πολλές αναμνήσεις κι εμπειρίες για τους περισσότερους από μας, είτε ευχάριστες, είτε δυσάρεστες. Ίσως δεν ήταν και το ιδανικότερο μέρος για κοινωνικοποίηση, για να βρεθείς με κάποιον, να πιείτε καφέ ή να πείτε τα νέα σας. Ίσως έλειπε η ιδιωτικότητα όταν περαστικοί κι ένοικοι της πολυκατοικίας πηγαινοέρχονταν και σας ανάγκαζαν να κάνετε παύση, να σταματήσετε τον ειρμό της σκέψης σας και τη συζήτησή σας. Είναι βέβαιο ότι θα έχεις νιώσει να σε κοιτάνε περίεργα, να αναρωτιούνται γιατί δεν ανεβαίνετε δυο ορόφους πάνω να τα πείτε με την άνεσή σας στο δωμάτιο σου.

Παρόλα αυτά, για να επιλέξατε την είσοδο ως το σημείο της εκάστοτε συνάντησης κάποιος λόγος θα υπήρχε. Κι αυτός ήταν σίγουρα σημαντικός, μιας και πρόσφερε πάντα το πλεονέκτημα της γρήγορης συνάντησης, χωρίς «πολλά πολλά», χωρίς περιττές προετοιμασίες.

Κάποιες περιστάσεις άλλωστε δε χρειάζονται ιδιαίτερη προετοιμασία. Όταν ο φίλος είναι στεναχωρημένος, θα τρέξεις αμέσως, θα κατέβεις να σου πει τι έγινε, να τον πάρεις μια αγκαλιά. Όταν έχεις τσακωθεί με τον δικό σου, δεν μπορείς να περιμένεις, δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς τι θα βάλεις. Θα πας αμέσως να τα πείτε, να τα βρείτε. Κι εκεί η καλύτερη λύση είναι η είσοδος της πολυκατοικίας, ειδικά όταν δεν έχεις άλλο μέρος να πας, στο οποίο να ξέρεις ότι δε θα σας ενοχλήσει κανείς, παρά μόνο αδιάκριτα βλέμματα.

Και τι δεν έχει ζήσει αυτή η είσοδος της πολυκατοικίας μας! Και τι δεν έχει ακούσει! Το μόνο σίγουρο ότι αν ποτέ μετακομίσουμε, θα μας λείψει!