Αυτό που νιώθεις σε τρομάζει γιατί είναι αληθινό

Διανύουμε αρκετά μεγάλο διάστημα της ζωής μας προσπαθώντας να καταλάβουμε τι νιώθουμε για κάποιον που μας τράβηξε το ενδιαφέρον και θα θέλαμε να τον γνωρίσουμε καλύτερα. Τι συναισθήματα μας ξυπνάει; Είναι αληθινά ή συγκυριακά αποκυήματα της φαντασίας μας; Βρισκόμαστε σε μια διαρκή συζήτηση με τον εαυτό μας για να καταλάβουμε εμάς τους ίδιους, κι είναι πολύ δύσκολη και διαφορετική διαδικασία κάθε φορά, θα παραδεχτούμε όλοι.

Πιάνουμε τους εαυτούς μας να βαφτίζουμε «έρωτα» τον ενθουσιασμό κι «αγάπη» το νοιάξιμο. Με κάθε μικρό που μας συμβαίνει πιστεύουμε ότι οι πεταλούδες βρίσκονται έσωθεν του στομαχικού μας περίγυρου και τα βάφουμε μαύρα, αν δε συμβαίνει το ίδιο και με το πλάσμα που γνωρίσαμε. Μπαίνουμε σε σχέσεις που είναι εύκολες και τα συναισθήματα που μας βγάζουν είναι χλιαρά, γιατί έτσι μπορούμε να τις διαχειριστούμε καλύτερα. Να ξέρουμε πού βαδίζουμε και τι κάνουμε. Να μπορούμε να αποκωδικοποιούμε τις καταστάσεις, χωρίς μεγάλο κόπο. Εύκολα και διαχειρίσιμα· αυτό κυρίως μας ωθεί.

Τα πραγματικά συναισθήματα, όμως, είναι εκείνα που μας τρομάζουν. Αυτά που δεν τολμάμε ν’ ασχοληθούμε μαζί τους, γιατί μας προκαλούν φόβο και δεν ξέρουμε πώς να τα διαχειριστούμε. Είναι εκείνα που μας κάνουν να αποφεύγουμε βλέμματα και συναντήσεις, καθότι δε γνωρίζουμε –ή νομίζουμε ότι δεν ξέρουμε– τι είναι αυτό που νιώθουμε. Φοβόμαστε την έκθεση, γιατί αφού μας προκαλεί τρόμο –σκεφτόμαστε– δεν είναι αυτό που ψάχνουμε. Άγνωστο πεδίο γεμάτο νάρκες, έτσι το φανταζόμαστε. Τρομακτικό κι απαγορευτικό για ‘μας που θέλουμε να τα ‘χουμε όλα υπό έλεγχο.

Μέγα λάθος, θα διαπιστώσουμε, όταν καταφέρουμε να δώσουμε στα συναισθήματα τον ρόλο που αξίζουν και πάψουμε να πιστεύουμε ότι η λογική μπορεί να εξηγήσει τα πάντα. Γιατί το να νιώθουμε και να τρομάζουμε απ’ την ένταση των συναισθημάτων μας σημαίνει πως είμαστε στο σωστό τετ-α-τετ. Έχουμε βρει κάτι που θα μας εξελίξει, θα μας κάνει να γνωρίσουμε, πρωτίστως, καλύτερα εμάς. Θα βγάλει πτυχές του χαρακτήρα μας που δεν είχαμε ιδέα πως υπάρχουν. Κανείς δε μας διαβεβαιώνει ότι θα ‘μαστε καλύτεροι ή χειρότεροι, αλλά με σιγουριά θα ‘ναι σαν να μας μαθαίνουμε απ’ την αρχή.

Θα παραδεχτούμε ότι θα μοιάζει σαν να περπατάμε επάνω σε σκοινί για ακροβάτες, χωρίς προστατευτικό δίχτυ να μας περιμένει να σωριαστούμε επάνω του, σε περίπτωση που τα πράγματα δεν πάνε καλά. Ε, και; Μήπως τα «χαλαρά» συναισθήματα δεν έχουν το κόστος τους; Ποιος μας διαβεβαιώνει ότι σε μία κατάσταση που έχουμε τον έλεγχο, θα ‘μαστε ευτυχισμένοι;

Πόσο δύσκολο κι υποκειμενικό πράγμα είναι η ευτυχία, μόνο οι άνθρωποι το ξέρουν. Διαφοροποιείται στον καθένα από μας ο ορισμός της και σε συζητήσεις το πολύ-πολύ να συμφωνήσουμε πως ευτυχία είναι να μη βάζεις το ξυπνητήρι το πρωί για να πας στη δουλειά. Μέχρι εκεί. Άντε κι ένας καφές. Αλλά σε ό,τι έχει να κάνει με συναισθήματα είναι καθαρά υποκειμενικό, αλλάζει από άνθρωπο σε άνθρωπο και δεν μπαίνει σε νόρμες.

Αν παίζαμε σε τηλεπαιχνίδι γνώσεων με θέμα τον έρωτα κι είμαστε οπαδοί του «εκ του ασφαλούς», θα χάναμε παταγωδώς. Διότι το αληθινό εμπεριέχει ρίσκο. Το ρίσκο θέλει θάρρος και το θάρρος δεν ευδοκιμεί σε όλα τα όντα. Υπάρχει σαν σπόρος μέσα σε όλους μας, αλλά δεν τον καλλιεργούμε όλοι. Γιατί ο φόβος είναι πιο ισχυρός και μας τον σερβίρουν έτοιμο. Σε γλάστρα. Κι εμείς τον ποτίζουμε ασταμάτητα, με αποτέλεσμα αντί να μεγαλώνουμε εμείς, να μεγαλώνει ο φόβος. Μέχρι να μας φάει.

Όταν τρομάζουμε από αυτά που νιώθουμε, καλά κάνουμε και νιώθουμε. Με σιγουριά, κάτι καλό μας συμβαίνει. Γιατί η δύναμη των συναισθημάτων που μας φοβίζουν είναι κινητήριος. Είναι πυροτέχνημα που δε σκάει απλά και μετά εξαφανίζεται, αλλά μένει εκεί να φωτίζει όλο μας το είναι.  Είναι ανεμοστρόβιλος σε διαρκή  κίνηση που, ακόμη κι αν πάρει στο πέρασμά του τον παλιό μας εαυτό, θα αποκαλύψει έναν καινούργιο εξαιρετικά ενδιαφέροντα και θαρραλέο συνάμα.

Γιατί το καινούργιο μοντέλο της νέας μας υπόστασης είναι πάντα η καλύτερη έκδοση του προηγούμενου, ασχέτως του αποτελέσματος που θα ‘χει αυτό το νέο συναπάντημα.