Να ‘σαι περήφανος για τις τεμπέλικες στιγμές σου

Είσαι κι εσύ από αυτούς που ξυπνάνε το πρωί απ’ την αφύπνιση που χτυπάει σαν τρελή στο κινητό τους και βαριούνται και μόνο στη σκέψη ν’ ανοίξουν τα μάτια τους; Ή μήπως είσαι από εκείνους που όταν έχουν κανονίσει μια έξοδο, αναβάλλουν διαρκώς την απόφαση ντυθούν και να ετοιμαστούν κι εννοείται πως στήνουν το ραντεβού τους ενώ νιώθουν πως από πάνω τους έχει περάσει λεωφορείο; Πίστεψέ με, σίγουρα δεν είσαι ο μόνος.

Δεν είσαι ο μόνος, γιατί ακόμα κι αν δε βρήκες τον εαυτό σου στα παραπάνω, ίσως τον συναντήσεις σε ‘κείνο το πρόσωπο που χρωστά ούτε που ξέρει πόσα μαθήματα στη σχολή και κάθε μέρα λέει πως θα αρχίσει διάβασμα αύριο ή, όταν πλησιάσουν απειλητικά οι μέρες, πως θα στρωθεί σε πέντε λεπτά, μ’ αυτά διαρκώς να παίρνουν νέες παρατάσεις. Ίσως, πάλι, να ‘σαι ο τύπος που έχει γραφτεί στο γυμναστήριο και δεν πήγε ποτέ, γιατί πολύ απλά είναι πολύ γλυκός ο καναπές, και ποιος ξεβολεύεται, μωρέ, τώρα;

Μπορεί κιόλας να βαριέσαι μέχρι και να μαγειρέψεις, ενώ η κοιλιά σου παίζει κρουστά από τα γουργουρητά. Ξεγελάς την πείνα σου με ξηρά τροφή, μέχρι το σπίτι ν’ αδειάσει εντελώς κι εσύ να κουράζεσαι και μόνο στην ιδέα πως πρέπει να πας σούπερ μάρκετ. Καιρός για δίαιτα, και στα ζόρια –ευτυχώς– υπάρχουν και τα ντελίβερι.

Όλοι έχουμε περάσει φάσεις τεμπελιάς στη ζωή μας, κάποιοι προσωρινές, άλλοι πιο μόνιμες, κι αν και την επιλέγουμε, την αγκαλιάζουμε συνήθως ενοχικά για την έχουμε συνδέσει με κάτι πολύ αρνητικό στο κεφάλι μας, ξεχνώντας πως κάποιες φορές τη χρειαζόμαστε αυτή την πλήρη αδράνεια.

Έχουμε ανάγκη από τεμπέλικες χειμωνιάτικες μέρες, που θα μας βρίσκουν όλη μέρα στο κρεβάτι να αράζουμε με τις φλις πιτζάμες και τις χνουδωτές μας κάλτσες, παρέα με μια κούπα ζεστή σοκολάτα κι άλλα γλυκίσματα, με κουβέρτα, βιβλία ή και ταινίες, αποφεύγοντας την καθημερινότητα για λίγο και κρατώντας μακριά μας κάθε υποχρέωση κι άλλη αγγαρεία.

Έχουμε ανάγκη από τεμπέλικες ζεστές μέρες που ενώ έξω θα ‘χει καύσωνα, εμείς δε θα ‘χουμε βενζίνη να πάμε θάλασσα ή πολύ απλά θα βαριόμαστε να μπούμε στο αμάξι και να οδηγήσουμε τόσα χιλιόμετρα μες στην κίνηση για μια βουτιά που θα μας δροσίσει, αφού πρώτα μας σκάσει, επιλέγοντας τη συντροφιά του κλιματιστικού μας και τις γρανίτες απ’ τον καταψύκτη μας, απολαμβάνοντας τα αστικά μας καλοκαίρια στο μπαλκόνι μας, με μουσική, κρύο καφέ ή παγωμένη μπίρα και τα πόδια απλωμένα στα κάγκελα.

Η τεμπελιά μέσα σε μια ασφυκτικά φορτωμένη ζωή θυμίζει σχολική κοπάνα. Σε κάνει να νιώθεις και πάλι απείθαρχος έφηβος κι όσο αναβάλλεις όλα αυτά που θα ‘πρεπε να κάνεις, κοιτώντας απλά το ταβάνι, αισθάνεσαι να χαμογελά εκείνο το πιτσιρίκι μέσα σου, σαν να βρήκε μόλις τρόπο για να μην μπει στην τάξη για μάθημα.

Σίγουρα, πολλούς όλη αυτή η αναβλητικότητα κι η αδράνεια τους κρατά πίσω, μακριά από στόχους κι όνειρα, όμως φαντάσου την ανάσα που αισθάνεται σε μια τέτοια παύση ένας άνθρωπος που είναι διαρκώς στην τσίτα, προσπαθώντας κάθε στιγμή να ‘ναι τέλειος κι αφήνοντας τη ζωή να τον προσπερνά μες στα άγχη του.

Αν είσαι από αυτούς που τηρούν πάντα το πρόγραμμά τους και δεν έχουν όχι τη διάθεση αλλά ούτε καν τον χρόνο για να τεμπελιάσουν, θα σου πρότεινα, πέρα από εκδρομές και διακοπές στην άδειά σου, ν’ αφιερώσεις έστω μία μέρα στον εαυτό σου, δίνοντάς σου το ok να τεμπελιάσεις, κάνοντας αυτό που πραγματικά θες κι έχεις ανάγκη. Ακόμα κι αν αυτό είναι το απολύτως τίποτα, το να κοιμάσαι όλη μέρα ή να τρως πατατάκια και παγωτά στον καναπέ σου.

Να ‘σαι περήφανος για τις τεμπελιές σου, για να ‘ναι κι εκείνες για ‘σένα και τις γεμάτες μέρες σου. Για να παίρνεις δύναμη και φόρα.

Κι αν νιώσεις ενοχές, σκέψου πως έχεις εδώ ένα σύμμαχο στην ανία σου κι εκεί έξω άλλους τόσους βαριεστημένους συνοδοιπόρους. Γιατί ποιος δεν επέλεξε κάποτε και δεν απόλαυσε το αραλίκι και το διάλειμμα απ’ την καθημερινότητα;

Ας σηκώσουν χέρι να πάρουμε παρουσίες.