Αν ένα τζίνι σου έδινε τρείς ευχές για να καλύψεις την απληστία σου και τα ανθρώπινα πάθη, τότε εσύ θα χρησιμοποιούσες μια από αυτές προκειμένου να συναντήσεις όσο πιο γρήγορα γίνεται –γιατί είσαι και λίγο βιαστικός– τον μεγάλο σου έρωτα. Στη μέχρι τώρα ζωή σου, αλλά ακόμη και σ ‘ αυτή που θα ακολουθήσει, αν χρειαστεί, θα κυνηγάς την ευτυχία ή τουλάχιστον αυτό που προσδοκάς ότι θα σε κάνει ευτυχισμένο. Όλοι το ίδιο κάνουμε και θα είναι σίγουρα ψεύτης όποιος πει πως σε κάθε άνθρωπο που συναντά δε ψάχνει να βρει κάτι μεγάλο, κάτι που θα τον κάνει να νιώσει μοναδικά και πρωτόγνωρα.
Ο μεγάλος έρωτας φυσικά και γνωρίζεις πως δε θα έρθει επάνω σε άσπρο άλογο, αλλά θέλεις να έχει ένα όχημα μαζί του για να σε πάρει μακριά να σε παρασύρει, να σου γνωρίσει καινούριους κόσμους. Για όλους τους ανθρώπους ο έρωτας συμβολίζει την ευτυχία και σίγουρα κανένα αρνητικό συναίσθημα δε χωρά στην ωραιοποιημένη του εικόνα.
Κι όσο κάποιος το αναζητεί άλλο τόσο το αποφεύγει, πιστεύοντας πως όσο πιο πολύ το ποθεί τόσο πιο εκτεθειμένος θα βρεθεί απέναντί του, πως αν κατορθώσει να νιώσει κάτι τόσο μοναδικό, εκείνο με την ίδια ένταση θα τον πονέσει ή θα τον προδώσει.
Μπορείς όμως για λίγο να αναλογιστείς, πόσοι μεγάλοι έρωτες πέρασαν απ’ τη ζωή σου και σε πλήγωσαν μέχρι τώρα; Και στη συνέχεια, ρώτησε σε παρακαλώ τον εαυτό σου, ποιος ήταν αυτός που πραγματικά σε πλήγωσε; Για ποιον κυλίστηκες στα πατώματα, για ποιον άνθρωπο στο τέλος της διαδρομής θυσίασες τα πάντα για να πάρεις πίσω το τίποτα;
Ίσως η εικόνα που σου έρχεται στο μυαλό να είναι του ανθρώπου εκείνου, τον οποίο όταν συνάντησες πρώτη φορά, κοντοστάθηκες. Στο πρόσωπο εκείνο που δίστασες να πλησιάσεις, γιατί δεν ήσουν σίγουρος για όσα ένιωθες. Ένα ρίσκο που πήρες χωρίς τύψεις κι ενδοιασμούς. Ένα μέτριο πάθος που απ’ την αρχή πίστευες ότι έλεγχες. Με αυτόν ποτέ δεν έκανες δεύτερες σκέψεις, δε χρειαζόταν να προφυλαχτείς από κάτι ,αφού όλα μέσα σου ήταν ξεκάθαρα. Σ ‘άρεσε, γούσταρες, αλλά δεν ήταν ό,τι περίμενες. Ήταν για σένα απλά μια στάση στο δρόμο της αναζήτησης.
Τον κυνήγησες με ευκολία, δίχως να μοχθήσεις, τον έκανες δικό σου και του έδωσες μια θέση δίπλα σου, πάντα εξάλλου ήσουν δίκαιος με όλους. Αυτή λοιπόν, η μικρή παράκαμψη, ο άνθρωπος που προκλητικά εκμυστηρευόσουν σε φίλους ότι σου προκαλούσε μέτρια πάθη, εισχωρούσε τόσο ύπουλα μέσα σου, που στο τέλος πήρε όλα όσα προόριζες για αλλού.
Μπλέχτηκες, χωρίς να το αντιληφθείς, μαζί του σ’ έναν ιστό δίχως περιθώρια διαφυγής. Αφέθηκες, ανοίχτηκες, αγάπησες. Κι ύστερα; Ύστερα πληγώθηκες όσο δε φανταζόσουν ότι είχες τα περιθώρια να το κάνεις. Ύστερα στάθηκες να αναρωτιέσαι, πώς την πάτησες έτσι, πώς βρέθηκες σε μια στιγμή ποντίκι μέσα στη φάκα.
Στο τέλος, στον απολογισμό, μοιραίος άνθρωπος για σένα δεν αποδείχθηκε αυτός που περίμενες, αλλά εκείνος που στα χέρια του αφέθηκες, εκείνος που τον εμπιστεύτηκες κι άφησε πιο βαθιά απ’ ό,τι περίμενες το σημάδι του στη ζωή σου. Την επόμενη φορά, λοιπόν, που με άνεση θα ισοπεδώσεις τις ελπίδες κάποιου, ξανασκέψου το, ίσως αυτός που θα αντικρίζεις να είναι τελικά ό,τι στον κόσμο ψάχνεις.
ΥΓ. Οι μεγάλοι έρωτες δεν πληγώνουν, δεν εκβιάζουν, δε φοβίζουν. Σου δίνουν ό,τι έχουν χωρίς δεύτερες ή τρίτες σκέψεις, σε κάνουν να νιώθεις σαν μωρό, δεν έχουν απαιτήσεις από εσένα αλλά ζουν για σένα. Κι απ’ την άλλη, ίσως οι μεγάλοι έρωτες να μην υπάρχουν.
Επιμέλεια Κειμένου Ματίνας Στυλίδου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ματίνα Στυλίδου
