Φίλος κολλητός είναι αυτός που ‘χει κλειδιά και κωδικούς

Όλα ξεκίνησαν τη μέρα που τραβήξατε εκατό κλικ μέχρι να πετύχετε την καλύτερη πόζα. Πια δεν ντρεπόσουν να τσαλακωθείς μπροστά σε αυτόν τον άνθρωπο. Σου άρεσε να κάνεις χαζομάρες μπροστά στον φακό, να τον κοροϊδεύεις και να τον τσιγκλάς, μέχρι που το γέλιο σας να συντελούσε στη λήψη των πιο άψογων αυθόρμητων φωτογραφιών. Μετά τη φωτογράφιση, θα ακολουθούσε η σύσκεψη για το ποιες άξιζαν για δημοσίευση, και ποιες θα κατέληγαν στα άδυτα του κάδου ανακύκλωσης της συσκευής σου.

«Δώσε μου τον κωδικό σου», άκουσες το φιλαράκι σου να λέει, καθώς σε κοίταζε, περιμένοντας με ανυπομονησία να δει το αποτέλεσμα της προσπάθειάς σας. Είχε έρθει η στιγμή. Δεν είσαι απ’ τα τυπάκια που μοιράζονται πολλά προσωπικά δεδομένα, μα αυτός εδώ ο άνθρωπος είχε φτάσει να ξέρει τα πάντα για ‘σένα. Ήξερε για τις πιο προσωπικές στιγμές σου, ήταν εκεί όταν έκλαιγες και ξεσπούσες, όταν γέλαγες σαν φώκια και μετά πνιγόσουν απ’ τα ίδια σου τα χαχανητά. Τι θα πείραζε αν είχε και τον κωδικό του κινητού σου;

Κι αυτό ήταν μονάχα το πρώτο στάδιο, και το ήξερες καλά. Ήταν ένα ακόμα τεστ προσωπικότητας στο οποίο τον υπέβαλλες. Μέσα από αυτή τη δοκιμασία θα καταλάβαινες αν άξιζε όντως να μοιραστείς τα πάντα μαζί του. Και, τελικά, δε σε διέψευσε.

Δεν πέρασε πολύς καιρός πριν του έρθει η ιδέα να μοιραστείτε τις ακριβείς τοποθεσίες σας. Προς έκπληξή σου, υπήρχε ήδη μία εφαρμογή στο κινητό σου που χρησίμευε ακριβώς σε αυτό: έδινες την άδεια σε ένα άλλο κινητό να γνωρίζει ακριβώς πού βρίσκεσαι κάθε λεπτό της ημέρας. «Έτσι κι αλλιώς, πάντα το ξέρουμε» σου είπε. «Δε θα είχε πλάκα να σου στέλνω μηνύματα του τύπου “Ει! Ξέρω πού είσαι” ή να εμφανίζεσαι εκεί που βρίσκομαι απ’ το πουθενά;». Μια νότα παιχνιδιού αλλά κι ασφάλειας  στην καθημερινότητα! Γιατί να πεις «όχι» σε αυτό;

Λίγο αργότερα, είχες πάρει τηλέφωνο το κολλητάρι να του πεις για το γκομενάκι που επιτέλους σου έστειλε μήνυμα. Είχες αγχωθεί και δεν ήξερες τι να απαντήσεις, χρειαζόσουν επειγόντως τη βοήθειά του. «Θα σου δώσω τους κωδικούς μου να μπεις να βλέπεις live τη συζήτηση κι όπου κολλάω, μιλάς εσύ» είπες, την ίδια στιγμή που αντηχούσε στο μυαλό σου ο άγραφος νόμος του «Ποτέ να μη δίνεις τους κωδικούς των social media σε άλλους». Μα αυτός εδώ δεν ήταν κανένας τυχαίος. Ήταν ο καλύτερός σου φίλος!

Στις μισές συνομιλίες που είχες στο messenger και στο instagram ήταν κι αυτός μέσα, και τις υπόλοιπες της ήξερε παπαγαλία από screenshots που του έστελνες καθημερινά. Στο κάτω-κάτω, δεν ήταν μυστικό ότι είχες και τους δικούς του κωδικούς, από καιρό. Συνέχιζες να πιστεύεις ότι δεν ήταν το σοφότερο πράγμα να μοιράζεσαι τα πάντα με κάποιον άλλο άνθρωπο, ότι οι προσωπικές σας ζωές θα ‘πρεπε να έχουν μία λαμπερή γραμμή να τις διαχωρίζει, αλλά όλη σας η σχέση βασιζόταν σε όλα αυτά που σας ένωναν, σε όλες τις πληροφορίες που ανταλλάσσατε. Δεν έβλεπες κανένα κακό σε όλο αυτό, και καλά έκανες.

Κι έρχεται κάποτε η στιγμή που κάθε άνθρωπος αποδεσμεύεται απ’ το πατρικό του και πάει να δοκιμάσει τη ζωή σε ένα δικό του σπίτι. Ένα μέρος όπου μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα, να κάνει ό,τι γουστάρει, να θέτει τους κανόνες ο ίδιος και να το φροντίζει όπως νομίζει. Όταν μπήκες στο δικό σου εννοείται πως δεν ξέχασες το κολλητάρι σου. Εκείνο το ένα άτομο που έβαζες πάνω από όλα, εκείνο που ξεχώριζε. Έπαιζε σε μια κατηγορία μόνος του, πια, δίχως ανταγωνισμό. Ήταν μία σχέση άψογη, αληθινή, που περιβαλλόταν από ατόφια αγάπη και κατανόηση, χωρίς την παράνοια του έρωτα να τη δηλητηριάζει κάθε τόσο. Σε αυτόν τον άνθρωπο, λοιπόν, επέλεξες να χαρίσεις ένα αντικλείδι της φωλιάς σου. Θυμήθηκες ότι κάποιος είχε πει ότι το σπίτι μας είναι κάτι σαν πραγμάτωση του ίδιου του μυαλού μας. Κι αυτό το άτομο είχε πλήρη πρόσβαση σε κάθε κρυφό σημείου αυτού του νου, του δικού σου. Γιατί να μην είχε πρόσβαση και στο σπιτικό σου;

Πόσοι από μας έχουν βρεθεί σε παρόμοιες καταστάσεις; Πόσο συχνό φαινόμενο είναι το να μοιραζόμαστε υπερβολικά πολλά κομμάτια της ζωής μας με τους πιο κοντινούς μας ανθρώπους; Οι φίλοι, δεν είναι κρυφό πως, είναι η οικογένεια που διαλέγουμε. Είναι άνθρωποι των οποίων τα χνώτα ταιριάζουν με τα δικά μας τόσο πολύ, που μετά από λίγο καιρό μπερδευόμαστε και νομίζουμε ότι μιλάμε για ένα μονάχα πρόσωπο.

Όσο διαφορετικοί κι αν είναι από μας, κάποιες φορές, η αλήθεια είναι ότι οι εκλεκτότεροι των φίλων μας κατέχουν μία εξέχουσα θέση στη ζωή και στην καρδιά μας, κι αυτό δεν είναι μόνο λόγια, το αποδεικνύουμε και στην πράξη. Καθετί που μοιραζόμαστε μαζί τους είναι σαν παράσημο φιλίας, κι εκείνοι που κρατούν τα περισσότερα παράσημα στα χέρια τους –τα οποία, να σημειωθεί, ανανεώνονται συνεχώς, βάσει του χρόνου και της συμπεριφοράς τους– είναι οι καλύτεροι, οι πιο κοντινοί μας φίλοι. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο αγνό, πιο αληθινό και πιο τέλειο από αυτό.