Στη διάρκεια της ζωής μου έχω ακούσει πολλά κουφά. Τόσα πολλά που έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι αν πραγματικά ανήκω σε αυτόν τον πλανήτη ή αν θα έπρεπε να είχα γεννηθεί πράσινη με κόκκινες κεραίες. Τα περισσότερα από αυτά αφορούσαν τη θηλυκή μου πλευρά.
Τα σχόλια γενικά είχαν ποικιλία. Ξεκινούσαν απ’ το «Μην κάθεσαι σαν νταλικέρης αγάπη μου, γίνε πιο γυναίκα» και φτάνανε μέχρι το «Γιατί μιλάς εσύ; Καλύτερα πάνε πλύνε κανένα πιάτο». Εκτός από πικρόχολους σχολιασμούς, έχω ακούσει και πολλές κριτικές. Γιατί άμα έχεις γεννηθεί με καμπύλες σε κρίνουν περισσότερο. Ξαφνικά το τι φοράς, το πώς μιλάς και το πώς κάθεσαι γίνεται μεγαλύτερο θέμα κι από το capital control.
Αγαπημένες μου φίλες είμαι εδώ για να σας ξαλαφρώσω από ένα μεγάλο βάρος. Πάρτε κρασάκι στο χέρι, καθίστε στον καναπέ και αφήστε με να πω όλα αυτά που θέλετε να πείτε εδώ και καιρό.
Η μόνη διαφορά των δυο φύλων είναι ένα χρωμόσωμα. Ούτε τα έβαλε κάτω ο Θεός και αποφάσισε ποιοι θα είναι οι εκλεκτοί άντρες και ποιες οι «κατώτερες» γυναίκες, ούτε τίποτα. Από τύχη έχουμε αυτό το σώμα, αυτήν την εμφάνιση. Γιατί ας μη γελιόμαστε, η μόνη μας διαφορά είναι η εξωτερική μας εμφάνιση, κατά τ’ άλλα είμαστε όλοι οι ίδιες, ελεύθερες ψυχές.
Οπότε όχι, επειδή είμαι γυναίκα, δε βρίσκω λόγο να φέρομαι διαφορετικά. Δε χρειάζεται να χαμογελάω συνέχεια και να μιλάω μαζεμένα. Δεν πρέπει να το παίζω χαζή και να ζητάω βοήθεια σε απλά πράγματα μόνο και μόνο για να νιώσει καλύτερα κάποιος άλλος. Δεν υπάρχουν καλούπια που να χωράει μια ελεύθερη γυναίκα. Γιατί ελεύθερη πρέπει να είναι. Ελεύθερη να πει τη γνώμη της, ελεύθερη να πάει όπου θέλει, ελεύθερη να αγαπήσει όποιον ή όποια θέλει. Και κυρίως ελεύθερη να δώσει το κορμί της σε όποιον αυτή επιθυμεί.
Για να λέμε και του στραβού το δίκιο βέβαια, οι άνδρες από τη φύση τους υπερτερούν σε σωματική δύναμη και έχουν καλύτερα αντανακλαστικά. Τι να κάνουμε; Έτσι είμαστε πλασμένοι. Αυτό όμως δε σημαίνει για κανένα λόγο πως μια γυναίκα δεν έχει τη δυνατότητα να ασχοληθεί με ένα άθλημα, μια πολεμική τέχνη.
Δεν είναι λίγες οι φορές που γυναίκες έχουν πέσει θύματα σεξιστικών επιθέσεων είτε λεκτικών είτε σωματικών ακριβώς γιατί λόγω στερεοτύπων υπάρχει η άποψη πως δεν έχουν την ικανότητα να αντισταθούν, άρα είναι ευκόλως εκμεταλλεύσιμες. Θεωρώ πως κάθε μικρό κορίτσι και νέα κοπέλα έχει ακούσει από τους γονείς της πως πρέπει να γυρνάει νωρίς τα βράδια, να προσέχει στο δρόμο, να μην πηγαίνει από στενάκια και να μη μένει πολύ μόνη με άντρες που δεν τους ξέρει καλά.
Αναρωτιέμαι όμως, πόσοι από αυτούς τους γονείς έχουν καθίσει να μιλήσουν με τα παιδιά τους και να εξηγήσουν για ποιο λόγο πρέπει να σέβονται το άλλο φύλο και να αποκλείσουν κάθε ενδεχόμενο βίας. Αμφιβάλω μάλιστα αν πιστεύουν οι ίδιοι στην ισότητα. Γιατί όταν πρόκειται για δικό μας άνθρωπο αρχίζουμε ξαφνικά να νοιαζόμαστε ενώ αν αφορά κάποιον άλλο κοιτάμε να πάρουμε ό,τι μπορούμε από αυτόν.
Το χειρότερο όλων όμως δεν είναι η επίθεση άνδρα σε γυναίκα, αλλά γυναίκας σε γυναίκα. Όταν οι ίδιες υποτιμούμε τον εαυτό μας και φερόμαστε με απρεπή τρόπο σε θηλυκά. Όταν πιστεύουμε και υιοθετούμε απόψεις απαράδεκτες. Γιατί το χειρότερο συναίσθημα το ένιωσα όταν άκουσα κυρία μεγάλης ηλικίας να μου λέει με θράσος «Καλά να πάθεις που σε στρίμωξε, αφού προκαλείς κοπέλα.».
Πρέπει να δηλώσω πως καμιά δεν ντύνεται για να προκαλέσει ακόμα κι αν το ντύσιμό της σε πείθει γι’ αυτό, δε δικαιολογεί τίποτα. Δεν είμαστε ζώα, έχουμε βασικές διαφορές από αυτά και η μεγαλύτερη είναι πως έχουμε λογική σκέψη και δεν αφήνουμε τις ορμές μας να μας οδηγήσουν.
Όσο αναγκαία είναι η τροφή για την επιβίωση, τόσο αναγκαίος είναι κι ο αλληλοσεβασμός για την ομαλή συμβίωση. Άλλωστε όλοι στο τέλος θα έχουμε την ίδια τύχη, γιατί να έχουμε μια διαφορετική ζωή;
Συντάκτης: Ζωή Τεκέλογλου
