Τα ταξίδια λένε, είναι εκείνα που σε γεμίζουν, που σε ανανεώνουν, που σου δίνουν κίνητρα να κάνεις όλο και περισσότερα. Σε βοηθούν να αποκτήσεις νέες εμπειρίες και να επισκεφτείς μέρη τα οποία ποτέ δε φανταζόσουν ή ποτέ δεν είχες σκεφτεί. Πολλές φορές, μπορείς να συναντήσεις κι ανθρώπους με τους οποίους θα αποκτήσεις κάποιες απ’ τις καλύτερες σχέσεις της ζωής σου -φιλικές κι ερωτικές- και θα ζήσεις καταστάσεις μαζί τους που θα σου μείνουν αξέχαστες και θα σε κάνουν να θυμάσαι με κάθε λεπτομέρεια το συγκεκριμένο ταξίδι.
Από την άλλη πλευρά ωστόσο, υπάρχουν κι εκείνα τα ταξίδια που κάνεις μόνο από υποχρέωση, μόνο από αγγαρεία, μόνο και μόνο επειδή πρέπει να τα κάνεις για να μη στενοχωρήσεις κάποιον ή κάποιους. Ειλικρινά, ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω το λόγο που κάνουμε αυτά τα ταξίδια. Δε μιλάω για τα επαγγελματικά, αλλά για εκείνα που θα βρεθείς σε ένα μέρος για να συναντήσεις κάποιους γνωστούς, παρά τη θέλησή σου να το κάνεις.
Η αλήθεια είναι πως κατά τη διάρκεια του χρόνου κάνω αρκετά ταξίδια, αλλά για να είμαι ειλικρινής, τα μισά απ’ αυτά ευχαριστιέμαι και τα ζω στα άκρα. Φτάνω κάποια στιγμή σ’ εκείνο το σημείο όπου βαριέμαι να ταξιδεύω για να συναντήσω πράγματα που δε με γεμίζουν. Δεν έχει κανένα νόημα και δε θα μου δώσει καμία ευχαρίστηση.
Ίσα-ίσα, θα με κουράσει περισσότερο και δε θα μου αφήσει όμορφες αναμνήσεις για το υπόλοιπο της ζωής μου. Γνωρίζω πως από την πρώτη στιγμή δε θα έχω τη διάθεση για να κάνω κάτι, αλλά ούτε και να δω ανθρώπους που δεν έχουν να μου δώσουν κάτι ουσιαστικό. Αν είχα την επιλογή, δε θα καθόμουν ποτέ στο ίδιο τραπέζι μαζί τους, ούτε για ένα ποτήρι νερό.
Σίγουρα βέβαια, δεν παίζουν ρόλο μόνο οι άνθρωποι, αλλά και οι καταστάσεις που θα ζήσεις. Γιατί, κακά τα ψέματα, ταξιδεύοντας σε ένα γνωστό μέρος, ξέρεις πως θα ζήσεις τα ίδια ακριβώς πράγματα που έζησες και την τελευταία φορά που ήσουν εκεί. Θα περάσεις τις ίδιες στιγμές, σχεδόν καρμπόν, όπως πέρασες την τελευταία φορά. Κι αυτό είναι σίγουρο πως θα σε κουράσει κάποια στιγμή και θα το βαρεθείς.
Προσωπικά, επιλέγω να πηγαίνω σε μέρη που γνωρίζω πως θα περάσω όμορφα. Ποτέ μου δε βαρέθηκα τη Θεσσαλονίκη, τον κόσμο της, την παραλία της, τα πάντα της. Δεν είναι μόνο η πόλη του έρωτα, αλλά είναι κι ερωτεύσιμη. Ποτέ μου δε βαρέθηκα να βρίσκομαι σε αυτό το μέρος, ακόμη και με τους ίδιους ανθρώπους, ακόμη και ζώντας τις ίδιες καταστάσεις. Γνωρίζω πως κάθε φορά θα υπάρχει όλο και κάτι διαφορετικό που θα μου μείνει αξέχαστο, κάτι ξεχωριστό που θα έχω να θυμάμαι.
Αλλά ακόμη κι αν δεν επισκεφτώ τη βόρεια Ελλάδα, πάντα θα έχω στο νου μου να βρεθώ σε ένα μέρος διαφορετικό, ξεχωριστό, ανανεωμένο. Θυμάμαι όσο ήμουν φοιτητής στην Ελλάδα, μιας κι είχα την πολυτέλεια να βρίσκομαι και σε νησί, πάντα έπαιρνα το καράβι με μια μικρή παρέα και πηγαίναμε όπου μας έβγαζε «ο δρόμος».
Δε μας ένοιαζε πού θα μείνουμε, τι θα κάνουμε, πού θα τρώμε και τι κόσμο θα συναντήσουμε. Και δε μας ένοιαζε γιατί κάθε φορά προτιμούσαμε μέρη που δεν είχαμε επισκεφτεί ξανά και γνωρίζαμε πως θα περνούσαμε όμορφα, γιατί δε θα χρειαζόταν να συναντήσουμε ανεπιθύμητους ανθρώπους.
Ευτυχώς που μου δόθηκε αυτή η δυνατότητα και μου δίνεται ακόμη μιας και ζω στο εξωτερικό. Σχεδόν πάντα πλέον, ξέρω πως όταν θα πάρω τρένο, λεωφορείο ή αεροπλάνο για να ταξιδέψω, θα βρεθώ σε κάποιο μέρος που θα μου αρέσει, που θα έχω προγραμματίσει εγώ, κάπου που θα μπορέσω να ζήσω κάποιες εμπειρίες όπως τις ονειρεύομαι.
Σίγουρα, τα ταξίδια έχουν να μας διδάξουν πάντα κάτι διαφορετικό και να μας δώσουν κάτι καινούριο που θα μας μείνει αξέχαστο. Αλλά όταν γίνονται μόνο και μόνο τυπικά κι από αγγαρεία, τότε προσωπικά, δε με γεμίζουν ποτέ. Δεν έχουν κανένα νόημα κι απλά με κουράζουν περισσότερο.
Άλλωστε, ο καλός ταξιδευτής δεν έχει σταθερά σχέδια και δεν έχει καμία πρόθεση να φτάσει κάπου. Μια βαλίτσα κι όπου τον βγάλει!
Επιμέλεια Κειμένου Κωνσταντίνου Δρόσου: Ελίνα Ανδρεάδου
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Δρόσος
