Όταν όλα μπορούν να πάνε στραβά, θα πάνε. Το σύμπαν όταν συνουσιάζεται θα το κάνει με τα όλα. Δεν κάνει απλό έρωτα, μήτε σεξ κάνει. Πηδιέται ασύστολα μέχρι να εξαντληθείς και να μην αντέχεις άλλο. Σε αυτό το πλαίσιο κινούταν η ζωή μου το περσινό καλοκαίρι.
Έβλεπα τα σημάδια να έρχονται κι έκλεινα τα μάτια πεισματικά αρνούμενη να τα δω. Βλέπεις ήταν καλοκαίρι και ως γνωστόν τα καλοκαίρια η ψυχολογία ανεβαίνει και τα προβλήματα εξαϋλώνονται. Αμ δε! Το πιο μεγάλο χαστούκι της ζωής μου το έφαγα μια μέρα που ο υδράργυρος ήταν κόκκινος σα μπαρμπούνι και όλοι ξεχύνονταν στις θάλασσες σαν γοργόνες.
Κάπου στο κέντρο της πόλης μια επιχείρηση έβαζε λουκέτο και η αφεντιά μου αποκτούσε μια γυαλιστερή κάρτα ανεργίας που καθόλου πολλά υποσχόμενη δεν ήταν. Το άγχος βαρούσε κόκκινο, οι κρίσεις πανικού μου έκλειναν ειρωνικά το μάτι, η διάθεση σφουγγάριζε το πάτωμα και το πορτοφόλι άδειαζε με γοργούς ρυθμούς. Όπως κατάλαβες ποσώς με ένοιαζε αν ήταν μέρα ή νύχτα, αν χιόνιζε ή αν έβρεχε. Τριγύρω μου υπήρχαν πενήντα αποχρώσεις του μαύρου.
Κλείστηκα στον εαυτό μου κι άρχισα να μετράω τα λάθη μου. Σωστά δεν έβρισκα. Με μαστίγωσα, με έβρισα, με έβαλα απέναντι και μου τα είπα ένα χεράκι. Δεν ήθελα να βλέπω άνθρωπο και πάω στοίχημα πως τα αισθήματα ήταν αμοιβαία για πολλούς απ’ τον περίγυρο. Το σπίτι μου έγινε καταφύγιο και φυλακή. Μακριά του ανασφάλεια, μέσα του ασφυξία.
Ο πάτος για τον καθένα είναι διαφορετικός. Το μόνο σταθερό σημείο είναι πως ζυγίζεις τους ανθρώπους γύρω σου. Αυτούς που σε ανέχονται, αυτούς που κάνουν τα στραβά μάτια, εκείνους που την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια κι εκείνους που σε δένουν πάνω τους με ένα αόρατο σκοινί και δεν σε αφήνουν να πνιγείς. Το τραβάνε σιγά-σιγά προς την επιφάνεια και δεν σου αφήνουν άλλη επιλογή απ’ το να αρχίσεις να ανεβαίνεις.
Αύγουστος 2014. Προορισμός: Κύθνος. Επιβάτες: Δύο. Συναίσθημα: αγνή αγάπη. Διοργανωτής ταξιδιού: η Ρία.
Η Ρία είναι η αδελφή μου. Δε μας γέννησε η ίδια μάνα αλλά ζυμωθήκαμε μαζί από παιδιά. Καμία μας δεν ξέρει τι θα κάνει με τη ζωή της αλλά με ένα μαγικό τρόπο ξέρουμε πάντα τι χρειάζεται να κάνουμε η μία στη ζωή της άλλης. Κι εγώ κατά την άποψή της χρειαζόμουν τη παρέα της κι ένα ελληνικό νησί.
Σε μια περίοδο που όχι μόνο δεν θα ήμουν καλή παρέα αλλά μπορεί να ήθελες και να με δολοφονήσεις, εκείνη μου έκανε το πιο όμορφο δώρο που μου έχουν κάνει ποτέ. Ήταν όλα έτοιμα κι εγώ κοιμόμουν τον ύπνο του δικαίου. Εισιτήρια και δωμάτια κλεισμένα από καιρό. Εγώ το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να χαλαρώσω και να το απολαύσω. Ένα ήρεμο νησί και μια πολύ πεισματάρα γυναίκα είχαν βάλει σκοπό να με κάνουν να ανακάμψω.
Κι όπως όλα τα πράγματα στη ζωή της, έτσι κι αυτό το έκανε με το δικό της τρόπο. Όπως κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της, άργησε. Άργησε τόσο που παραλίγο να χάναμε το πλοίο. Και στο πήγαινε και στο έλα. Περιττό να σου πω πως ούρλιαζε σαν να την σφάζουν κάθε φορά που την πλησίαζε σε απόσταση μικρότερη του ενός χιλιομέτρου κάτι που πετάει ή σέρνεται και συγκαταλέγεται στην κατηγορία ζωύφια. Έτσι γίνεται πάντα. Εκείνη ουρλιάζει κι εγώ κυνηγάω τα τέρατα. Έτσι έγινε και στην ψυχοθεραπεύτρια Κύθνο.
Κάναμε μπάνια μέχρι να μουλιάσει η ψυχή μας και τρώγαμε μέχρι να μη μπορούμε να πάρουμε τα πόδια μας. Περπατήσαμε σε σοκάκια και τραγουδήσαμε σαν να ήταν όλοι γύρω μας κουφοί. Γελάσαμε μέχρι δακρύων και αφήσαμε πίσω μας ό,τι μας έκανε να σκοτεινιάσουμε. Ξέρεις τι δεν κάναμε; Δεν είπαμε κουβέντα. Σε αντίθεση με ό,τι λένε για τις βαρετές, υπεραναλυτικές, γυναικείες κουβέντες που κρατάνε αιώνες, εμείς απολαύσαμε αυτή τη ριμάδα την οικειότητα της σιωπής. Αυτή που σου επιτρέπει να λες τα πάντα χωρίς να λες τίποτα κι όμως ο άλλος να ακούει και να καταλαβαίνει.
Εκείνες οι μέρες ήταν βάλσαμο στη ψυχή μου. Μου επέτρεψαν να ανασάνω και να αδειάσω το μυαλό μου. Όχι γιατί πήγα κάπου μαγικά ή γιατί έκανα τροπικό μαύρισμα. Γιατί πρώτη φορά κάποιος άλλος σκέφτηκε για μένα πριν από μένα. Προβληματίστηκε, νοιάστηκε και στάθηκε δίπλα μου όσο καιρό κι αν μου πήρε να συνέλθω.
Και να σας πω και κάτι;
Τελικά δεν πειράζει αν γκρεμοτσακιστείς κάποιες φορές. Πάντα τα δικά σου πόδια είναι εκείνα που θα σε κάνουν να στέκεσαι όρθιος. Είναι ευκαιρία, όμως, να δεις πόσα χέρια θα προσφερθούν να σε σηκώσουν.
Σε ευχαριστώ.
Συντάκτης: Κατερίνα Χήναρη
