Τα ξαφνικά κι απρόοπτα ραντεβού είναι που θυμάσαι

Αρκεί ένας άνθρωπος και μια αυθόρμητη στιγμή να φέρουν τον κόσμο ανάποδα. Αρκεί ένα «κατέβα, είμαι από κάτω» ή ένα «σε περιμένω στο σημείο μας» ή «πάρε μπουφάν, φύγαμε». Κι ας μην ξέρεις πού πας, πού πάτε, ούτε τι έχει στο κεφάλι της όταν στο ζητάει, ούτε πότε θα γυρίσετε κι αν πρέπει εκτός από μπουφάν, να πάρεις μαζί και τη μάσκαρα. Τα ραντεβού που κανονίζονται δέκα λεπτά πριν, είναι εκείνα που θα θυμάσαι για πάντα.

Τα ραντεβού που δεν πρόλαβες να σκεφτείς τι να φορέσεις για ν’ αρέσεις, που δεν αναζήτησες λόγους να πας, αυτά που δεν αναρωτήθηκες τι να πεις ή τι να κάνεις. Αυτά που κανένα μέρος ή ώρα δεν προγραμματίστηκαν, αλλά που ήξερες μόνο πως ό,τι κι αν έκανες εκείνη τη δεδομένη στιγμή θα ήθελες να το κάνεις με έναν συγκεκριμένο άνθρωπο. Ίσως να είναι άνθρωπος του παρόντος σου, ίσως κάποιος απ’ το παρελθόν σου ή ίσως αυτός που θα σημαδέψει το μέλλον σου.

Θα ‘χεις να θυμάσαι αυτές τις βόλτες που κανονίστηκαν την τελευταία στιγμή και πάντα θα φέρνουν ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη. Ό,τι κι αν σε απασχολεί, τελειώνει εκεί ακριβώς που ξεκινά μια βόλτα με τον άνθρωπο που αγαπάς.

Στα απρόοπτα ραντεβού φορτίζεις την ψυχή ελευθερία και βάζεις παραμάσχαλα τ’ απωθημένα να τα ζήσεις «για όσο». Κρασί ή μπίρα, παγωτό ή πιτόγυρο, δεν έχει σημασία. Στέκι δικό σας ή κάτω απ’ τον ουρανό, δεν κάνει τη διαφορά. Ούτε αν έχετε τιμόνι να σας πάει ή τα δυο σας πόδια. Σπουδαίο είναι που θα ‘σαι χωρίς φρένα με εκείνον ή εκείνην που στα κάνει όλα διαφορετικά. Να παίρνετε σβάρνα κάθε σοκάκι και πλατεία, κάθε ψηλό σημείο της πόλης, κάθε παραλία ερημική, μέρα είτε νύχτα και να μεθάτε και να τραγουδάτε και να ερωτεύεστε ξανά και ξανά και να φτιάχνετε έτσι το δικό σας παραμύθι.

Ο έρωτας θέλει την αλητεία του. Ούτε ωραία φορέματα, ούτε ακριβά εστιατόρια. Ούτε το ζελέ και τη μάσκαρα. Θέλει το άγνωστο, το απρόβλεπτο, θέλει γέλιο κι ιδρωμένες ανάσες, θέλει φιλί και μπλέξιμο χεριών. Μα κάτι το θέλει πιο πολύ απ’ όλα, την απόδραση δύο ανθρώπων που τους φτάνει να ‘ναι μαζί. Η στιγμή τους να φυλακίζει κάθε δευτερόλεπτο και κανένα παρελθόν ή μέλλον να μην έχει λόγο εκεί μαζί τους.

Τα καλύτερα είναι τα ξαφνικά. Γιατί κρύβουν έρωτα ή φέρνουν έρωτα αν τα ζήσεις. Κι ο αληθινός έρωτας ένα πετυχαίνει, να μην τον ξεχνάς ποτέ. Προσφέρει έντονες στιγμές που δεν καταφέρνουν να φέρουν ολόκληρα χρόνια οι πολλές αγάπες. Προσφέρει ξεβόλεμα απ’ τα συνηθισμένα για να φέρει την ανατροπή. Κι αυτό όσο τρομάζει, άλλο τόσο υπέροχο είναι.

Πόσα και πόσα ραντεβού ήταν προγραμματισμένα μα κατέληξαν αποτυχημένα ή έστω δεν είχαν κάτι παραπάνω να δώσουν. Κι όμως, αυτά τα ραντεβού τα αυθόρμητα που ‘χουν την τρέλα οδηγό, μας έδωσαν να θυμόμαστε μουσικές που δεν ακούσαμε ξανά, εικόνες που δε θα δούμε στο μέλλον, συναισθήματα που δε θα αισθανθούμε με άλλον άνθρωπο κι όνειρα· όνειρα από κείνα που κάνεις μια φορά κι είναι για πάντα.

Όταν τολμήσεις να πεις «ναι» σε κάτι που σε έπιασε εντελώς απροειδοποίητο και τελικά έγινε μια απ’ τις ωραιότερες αναμνήσεις, τότε ξέρεις ότι έκανες το σωστό.  Γιατί παρ’ όλο που σε βρήκε απροειδοποίητο, ήσουν ο εαυτός σου πιο πολύ απ’ οποιαδήποτε άλλη φορά. Ήταν αρκετό που ήσουν σε κείνη την αγκαλιά, που γίνατε πάλι παιδιά, που τολμήσατε, αλητέψατε και πάνω απ’ όλα που βρεθήκατε μαζί.

Μικρές στιγμές ήταν, μικρές συγκυρίες, μικρά απρόοπτα καθημερινά σημάδια που σου επιβεβαίωσαν ότι αν κάτι το ζεις με πάθος, παύει να είναι μικρό αλλά μεγαλώνει και παίρνει αξία. Οι μικρές στιγμές που ζήσαμε γιατί δε φοβηθήκαμε, γίνονται γνωριμίες, γίνονται καρδιές που ενώθηκαν, γίνονται ιστορίες αγάπης και μάτια που φυλακίστηκαν ακριβώς σε κείνες τις στιγμές τις μικρές μα και τις τόσο μεγάλες.

Όταν τα απρόοπτα ερωτικά ραντεβού καταφέρουν να γίνουν μόνιμα, τότε δε σ’ αφήνουν να τα ξεχάσεις ποτέ.  Δε σου λείπουν ποτέ. Γιατί έχουν γεμίσει τις ντουλάπες σου με δάκρυα και γέλια, φωτιές και βλέμματα, ταξίδια μεγάλα κι ας ήταν εκεί παραδίπλα, ταξίδια που δεν μπορούν να είναι ίδια με άλλα. Και που θα είναι πάντα δικά σας, εσένα και του ανθρώπου σου.