Γνωρίζεστε, ερωτεύεστε, γίνεται δικός σου άνθρωπος και μετά χωρίζετε. Και μετά; Ζεις μ’ έναν άνθρωπο πέντε κι έξι μήνες ή ακόμα και δύο και τρία χρόνια και ξαφνικά χωρίζετε και παύεις να νοιάζεσαι; Πώς συμβαίνει αυτό; Πώς οι άνθρωποι γινόμαστε τόσο αυστηροί με τα συναισθήματά μας; Εδώ δίαιτα θέλεις να κάνεις και με την πρώτη ευκαιρία υποκύπτεις σε ατασθαλίες μόνο για λίγη σοκολάτα.
Κάπου άκουσα πως εκείνος που σ’ αγάπησε πιο πολύ είναι αυτός που θα σε μισήσει με το ίδιο πάθος κι ένταση. Ναι, ωραία δικαιολογία! Αφενός, συγκαλύπτει τις ανόητες σχέσεις που ξεκινούν μ’ έναν ενθουσιασμό και τελειώνουν μ’ έναν εγωισμό τιτλοφορούμενες ως «μεγάλα πάθη» κι «αταίριαστοι έρωτες», αφετέρου καθησυχάζει εκείνους που τρέμουν τα λάθη του παρελθόντος και δεν τα πλησιάζουν από φόβο μην ξανακυλήσουν και πονέσουν.
Τον πρώτο καιρό, μετά το χωρισμό, μισιέστε θανάσιμα, σκίζεις φωτογραφίες, κλαις, βρίζεις τον πρώην σε όλους ή δε μιλάς καν για τη σχέση σας, απαγορεύεις τους πάντες να μιλούν γι’ αυτόν, αποφεύγεις τα στέκια του, τον διαγράφεις από το facebook, «βάφεις τις κουρτίνες στο χρώμα που μισούσε» κι άλλα τέτοια δραματικά.
Ύστερα πας παρακάτω χωρίς ή με τη βοήθεια μιας καινούριας σχέσης. Ώσπου μία μέρα το «φάντασμα του πρώην» έρχεται να σου θυμίσει τα παλιά. Μία συνάντηση, μία κοινοποίηση, ένα ξεχασμένο τραγούδι. Αν είναι συνάντηση, δύσκολα τα πράγματα. Τον βλέπεις, σε βλέπει! Στην καλύτερη, θα πείτε ένα ξερό «γεια», θα ρωτήστε τα τυπικά και θα τραπείτε κι οι δύο σε άτακτη φυγή. Στη χειρότερη, δε θα χαιρετηθείτε καν, θα μείνετε στον ίδιο χώρο και θα το παίζετε κι οι δύο άνετοι προκείμενου να αποδείξετε πόσο τέλεια είστε χωριστά.
Όλα αυτά όμως μία κατάληξη έχουν. Η ανησυχία κι η έλξη είναι ακόμα εκεί: «Γιατί δε με χαιρέτησε, είναι καλά, λες να βρήκε άλλη, βρήκε δουλειά, τι να σκέφτεται για μένα τώρα, με θυμάται; Ομόρφυνε όμως, κι αυτό το χαμόγελό του». Και κάπως έτσι πάντα θα είναι μία σχέση με κακό τέλος και τα ίδια αναπάντητα ερωτήματα να σου τριβελίζουν το μυαλό και σου προκαλούν εκείνο το ολιγόλεπτο σφίξιμο στο λαιμό.
Γιατί είναι πραγματικά τόσο δύσκολο; Κάθε ανθρώπινη σχέση διακατέχεται από ερωτική έλξη –ακόμα κι η φίλια με άτομα του ομοίου φύλου– γιατί όταν προσθέτεται ή αφαιρείται το σεξ μπλέκεται τόσο η κατάσταση; Στο παρελθόν τον νοιαζόσουν, τον ζήλευες, τον αγαπούσες κι όσο άσχημα και να καταλήξατε κατά βάθος σου λείπουν οι μέρες που περάσατε μαζί και τα “inside jokes” της σχέσης σας. Γιατί λοιπόν φοβάσαι τόσο να τον κρατήσεις στη ζωή σου;
Εντάξει, δε λέω, δεν είναι και πολύ εύκολο να χωρίσεις τώρα κι αύριο να πάτε για καφέ και να συζητάτε περί ανέμων κι υδάτων. Ωστόσο, όταν η μπόρα περάσει και μετρήστε τα λάθη σας, κάνετε τον απολογισμό σας χωρίς συναισθηματισμούς και πείσματα και κατανοήστε γιατί έγιναν τα λάθη που τέλειωσαν την σχέση, η αγάπη, το ενδιαφέρον κι η ειλικρινή συμπάθεια αντικαθιστούν ήρεμα την ένταση και τον έρωτα.
Από κάθε σχέση αποκομίζεις πολλά. Δυστυχώς, όμως, οι δυσκολίες και τα λάθη είναι εκείνα που σε ωριμάζουν και σου δίνουν εφόδια για τα επόμενα. Τα καλά, οι όμορφες αναμνήσεις όμως, είναι εκείνα που σου γεμίζουν την ψυχή και σε κάνουν να χαμογελάς, δίνουν αισιοδοξία και πίστη πως κάθε άνθρωπος έχει όμορφες μικρές λεπτομέρειες που αν τον αφήσεις να σε κερδίσει μπορεί να στις παραχωρήσει έστω για λίγο, ομορφαίνοντας και τη δική σου ζωή.
Βέβαια, δεν μπορείς να τους κρατήσεις όλους. Η πρακτική όμως ότι για να τον ξεχάσω πρέπει να τον εξαφανίσω από μυαλό, καρδία και μνήμη, δεν έχει νόημα. Αξιοζήλευτοι εκείνοι που έχουν επιλεκτική μνήμη κι απωθούν όσα δεν επιθυμούν να θυμούνται. Το κακό βέβαια είναι να θυμάσαι μονόπλευρα: μόνο τα καλά, έτσι όμως ξεχνάς και το πάθημα-μάθημα ή μόνο τα κακά κι αδικείς και ‘σένα που ασχολήθηκες κι εκείνον που πάλεψε όσο μπόρεσε κι άντεξε.
Το πρόβλημα με τους ανθρώπους είναι πως δειλιάζουμε να παλέψουμε για να κρατήσουμε κάποιον στη ζωή μας κι όταν εκείνος προσπαθήσει, τον αποκόβουμε. Όχι, ο χωρισμός δεν είναι ένας μικρός θάνατος, είναι μία κατάσταση που σε ωθεί σε μεταστροφή των αντιλήψεων για τον εαυτό σου, τη σχέση και τον πρώην σύντροφο, χωρίς απαραίτητα να σημαίνει και λήξη της σχέσης. Οι σχέσεις αν είναι υγιείς μεταβάλλονται και προχωρούν παρακάτω.
Αν τελικά έχεις πολλά ακόμα να δώσεις και να πάρεις, δώσε χρόνο κι ύστερα αποφάσισε πώς θες αυτό τον άνθρωπο στη ζωή σου και προσπάθησε να τον τοποθετήσεις σε ευδιάκριτα όρια μέσα στην καρδιά σου, ώστε να μην μπορεί κάνεις να τον βγάλει από ‘κει, αλλά κι εσύ να ξεχωρίσεις τη νέα θέση του.
Αν δεν έχεις να κερδίσεις τίποτα περισσότερο από εκείνον, φύγε και προχώρα παρακάτω, όμως να θυμάσαι και να εκτιμάς όσα σου πρόσφερε . Κι όταν θα τον δεις τυχαία μην τον κοιτάξεις σαν ξένο μα σαν κάποιον δικό σου που κι εκείνος έχει συμβάλλει στη δημιουργία του παροντικού εαυτού σου.
Επιμέλεια Κειμένου Μαριάνας Μάργαρη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαριάνα Μάργαρη
