Η Ελλάδα διώχνει τα παιδιά της, αυτό είναι κάτι που ακούς συχνά το τελευταίο καιρό και όχι άδικα θα έλεγα.
Σίγουρα θα γνωρίζετε κι εσείς αρκετά ταλαντούχα παιδιά, είτε ανήκουν στην οικογένειά σας, είτε στον ευρύτερο κοινωνικό σας κύκλο, τα οποία αναρωτιούνται για ποιο λόγο να παραμείνουν στην Ελλάδα δεδομένης της οικονομικής κατάστασης και όχι μόνο.
Δε θα μείνω στην οικονομική κρίση που όλοι βιώνουμε, γιατί τα προβλήματα που απασχολούν τους νέους όσο αφορά την επαγγελματική τους αποκατάσταση προϋπήρχαν εδώ και πολλά χρόνια.
Έχω βαρεθεί να ακούω στις ειδήσεις για παιδιά που πήγαν στο εξωτερικό όπως για παράδειγμα την κοπέλα που βρήκε τη λύση στο πρόβλημα που απασχολούσε την Intel στους επεξεργαστές της εδώ και τρία χρόνια. Αξίζει να σημειωθεί πως η συγκεκριμένη κοπέλα έχει κερδίσει πολλά τιμητικά βραβεία από την Google και την Intel.
Υπάρχουν αρκετά νέα παιδιά σαν εκείνη αλλά στην Ελλάδα του 2014 και πολύ σύντομα του 2015, δεν υπάρχουν οι υποδομές έτσι ώστε να παραμείνουν στη χώρα μας και να αξιοποιηθούν κατάλληλα.
Μπορεί να μην υπάρχουν βιομηχανίες ή υπηρεσίες στην Ελλάδα της τάξης της Intel αλλά αρνούμαι να πιστέψω πως δεν υπάρχουν άλλες βιομηχανίες στις οποίες θα μπορούσαν να απορροφηθούν αυτά τα παιδιά. Δικάζουμε και καταδικάζουμε τις μίζες και την αναξιοκρατία που υπάρχει παντού στην Ελλάδα αλλά ακόμη και τώρα αυτές είναι οι αξίες που επικρατούν σήμερα.
Αλλά θα μου πείτε πως όταν ο γονιός μαθαίνει στο παιδί του από μικρό πως πρέπει να διαβάσει να πάρει ένα πτυχίο για να πιάσει μια διευθυντική θέση ή να μπει στο Δημόσιο χρησιμοποιώντας κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο, αυτά είναι τα αποτελέσματα.
Με αυτό τον τρόπο συνεχίζεται η αναξιοκρατία λοιπόν και αυτό δυστυχώς, κατά τη γνώμη μου, δε θα αλλάξει ποτέ.
Βλέπω νέα παιδιά απελπισμένα να κάνουν ουρές έξω από τα ΚΕΚ τα οποία μέσα από τη διαδικασία των Voucher ελπίζουν σε μια καλύτερη τύχη και θυμώνω που θα πάει χαμένος ο κόπος τους. Γιατί η ανεργία πλέον έχει χτυπήσει κόκκινο από τη στιγμή που οι επιχειρήσεις αντί να προσλαμβάνουν νέο προσωπικό, διώχνουν το ήδη υπάρχον.
Αν ήμουν στην ηλικία τους θα έφευγα, ή μάλλον θα έτρεχα να φύγω όσο πιο μακριά μπορώ από την Ελλάδα και το λέω μετά λύπης μου.
Τι να τον κάνω τον ήλιο και το βαθύ γαλάζιο, όταν η τσέπη μου είναι άδεια; Τι να το κάνω που ζω σε μια ευλογημένη χώρα όπως λένε αλλά είναι ανίκανη να μου παρέχει τη δυνατότητα να ακολουθήσω το επάγγελμα που έχω σπουδάσει;
Είναι αλήθεια πως έχουμε πολύ καλά Πανεπιστήμια και το επίπεδο των φοιτητών σε μερικά από αυτά είναι εξαιρετικά υψηλό, αλλά χάνονται. Δυστυχώς όμως δεν έχουν όλοι οι γονείς την οικονομική δυνατότητα να στείλουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό και έτσι παραμένουν εδώ και τυλίγουν σάντουιτς χρησιμοποιώντας το πτυχίο τους για λαδόκολλα.
Η Ελλάδα λοιπόν διώχνει τα παιδιά της, γιατί δεν έχει τα κότσια να τα κρατήσει. Γιατί προτιμά να μοιράζει μίζες δεξιά και αριστερά, αντί να φτιάχνει υποδομές για ένα καλύτερο αύριο.
Η Ελλάδα διώχνει τα παιδιά της, γιατί δεν την ενδιαφέρει να πάνε μπροστά, τα θέλει να είναι με σκυμμένο το κεφάλι, να μην έχουν ένα ευρώ στην τσέπη τους για να μπορούν να αντιδράσουν.
Να είναι υπόδουλοι και φοβισμένοι για να μην τολμούν να φωνάξουν. Και γελάω όταν ακούω τους πολιτικούς να λένε πως το μέλλον ανήκει στους νέους. Για ποιους νέους μιλάνε; Για εκείνους που γέρασαν πριν την ώρα τους; Πού η μόνη τους ιδιότητα είναι εκείνη του άνεργου;
Για εκείνους τους τολμηρούς που έκαναν με χίλια ζόρια το όνειρο τους πραγματικότητα ακολουθώντας το επάγγελμα που ήθελαν και έχουν το κράτος συνέταιρο στην τσέπη τους; Όχι, δεν αγαπάει η Ελλάδα τα παιδιά της, γιατί αν τα αγαπούσε δεν θα ανεχόταν αυτή την κατάντια.
Η Ελλάδα δε σέβεται τον κόπο αυτών των παιδιών και των γονιών τους. Δε σέβεται τις ώρες που έχουν περάσει πάνω από ένα βιβλίο, τα χρήματα που έχουν ξοδέψει για να μπορέσουν οι γονείς τους να τα σπουδάσουν.
Η Ελλάδα δε σέβεται την ίδια της την Ιστορία, αυτή που από μικρά διδαχθήκαμε και μάθαμε πως οι ήρωες του πολέμου θυσιάστηκαν για να είμαστε εμείς ελεύθεροι άρα πώς να σεβαστεί τα παιδιά της;
Η Ελλάδα δεν είναι μόνο σουβλάκι, μουσακάς και συρτάκι.
Την πραγματική Ελλάδα θα τη δείτε στα βλέμματα των νέων ανθρώπων που τελείωσαν τις σπουδές τους και είναι αντιμέτωποι με εκείνο το τεράστιο ερώτημα: «Kαι τώρα τι κάνω;».
Ένα ερώτημα που κανένας σε αυτή τη χώρα δεν είναι ικανός να απαντήσει.
Συντάκτης: Αγγελική Μαρμαγκιώλη
