Ερωτεύεσαι και ξεχνάς όσα ήξερες

Λένε πως τις καλύτερες συμβουλές ερωτικής φύσεως τις δίνουν οι φίλοι. Σίγουρα έχεις βρεθεί μπροστά σε συζητήσεις που η παρέα σου έχει βγάλει τα μαχαίρια αναλύοντάς σου τα «πρέπει» και τα δεν «πρέπει» σε μια σχέση. Με τον καιρό καταλαβαίνεις τόσο εσύ όσο κι εκείνοι πως δυστυχώς στον έρωτα κανείς δεν τηρεί αυτές τις –παρ’ όλα αυτά– μαγικές συμβουλές, αφού στο πέρασμά του ισοπεδώνεται κάθε πιθαμή λογικής.

Σκέφτεσαι τι σε δίδαξε η προηγούμενη σχέση σου κι όσο καιρό επαναπροσδιορίζεσαι φτιάχνεις τη λίστα με τα don’t’s, λες και γεννήθηκες με οδηγίες χρήσης και συμπεριφοράς. Το ξέρεις πολύ καλά πια πως όσες θεωρίες κι αν έχεις βγάλει, όσες απόψεις κι αν ξενύχτησες για να τις διατυπώσεις με σθένος, κουνώντας προκλητικά το δάχτυλο, όσους ανιχνευτές κι αν επιστράτευσες για να βρεις εκείνη τη χρυσή τομή, πάντα καταλήγει η διαδικασία αυτή σε αδιέξοδο.

Συνηθίζεις να λες μεγάλα λόγια, να δημιουργείς σκαλέτες και να πηγαίνεις με κανόνες, σε ένα παιχνίδι που απ’ τη φύση του λατρεύει να βγαίνει (και να σε βγάζει) εκτός πλαισίου. Όσες κατευθυντήριες γραμμές κι αν σκεφτείς να ακολουθήσεις, πάντα θα υπάρχει εκείνη η εξαίρεση που θα αλλάζει τον ρου της ιστορίας και θα σε κάνει να λατρεύεις τα διαφορετικά και τα απαγορευμένα. Μα πώς αλλιώς; Χωράει ο έρωτας σε καλούπια και κουτιά;

Αυτή η διαδικασία αναθεώρησης ορίων κι επιθυμιών έρχεται για να αποδείξει πρώτα απ’ όλους σε ‘σένα πως αν κι είναι εύκολος ο χορός όταν εσύ δίνεις τον ρυθμό, δεν είναι το ίδιο διασκεδαστικός κι απολαυστικός όταν κληθείς να μπεις μέσα σ’ αυτόν. Έρχεται να σου χτυπήσει κατάμουτρα τη γνωστή παροιμία: Μην κρίνεις, εξ ιδίων, τα αλλότρια! Ως θεατής σε ένα έργο είναι το μόνο εύκολο να βγάλεις εύκολα συμπεράσματα. Κρίνεις και κατακρίνεις. Όταν, όμως, πρωταγωνιστείς αναμετριέσαι με τα συναισθήματά σου κι όλα αλλάζουν.

Αρκεί μόνο ένας άνθρωπος και καταρρίπτεις για χατίρι του όσα μέχρι χθες υποστήριζες με τόλμη. Απ’ το μηδέν ξεκινάς κάθε φορά κι ας είχες υποσχεθεί την τελευταία φορά που απογοητεύτηκες πως δε θα κάνεις τα ίδια λάθη. Θεωρίες που φόρεσες κορόνα στο κεφάλι σου κι αντί να τις χρησιμοποιήσεις για ασπίδα, μόλις ο έρωτας έριξε την επόμενη τρικλοποδιά, τα πέταξες όλα στην άκρη και παραδόθηκες άνευ όρων.

«Εγώ δε θα έκανα το ίδιο στη θέση σου» λες στη φίλη σου και μόλις έρθει η σειρά σου είναι το πρώτο πράγμα που κάνεις. Μία προς μία αναιρούνται όλες σου οι ψευτοθεωρίες και τα τάχα σίγουρα συμπεράσματά σου, για να σου αποδείξουν πως δεν μπορείς με έναν κανόνα εμπνευσμένο από έναν συγκεκριμένο άνθρωπο να γενικεύεις και να θες να τον εφαρμόσεις στον κάθε επόμενο. Τα όρια και τα πλαίσια όταν κοιτάς από απόσταση τον έρωτα αποτελούν τη safe ζώνη σου. Όταν, όμως, μπαίνεις στα βαθιά, είναι μονάχα για να τα παραβιάζεις και να τα ξεπερνάς.

Η τότε συμπεριφορά σου είχε να κάνει με τον τότε άνθρωπο. Επειδή κάποτε έφαγες τα μούτρα σου και σου ήρθε ο ουρανός σφοντύλι δε σημαίνει πως την επόμενη φορά θα ετοιμάσεις πανοπλία για να το αποτρέψεις. Δεν πιάνει ποτέ η εμμονή σε απόλυτες θέσεις. Κι ο έρωτας από μόνος του δεν είναι δημοκρατικός. Είναι μάλλον δικτάτορας. Συγκεντρώνει κάθε έλεγχο εξουσιών πάνω του και δεν ανέχεται την αδιαλλαξία κανενός. Είναι σαν τον γύφτο με το ντέφι και την αρκούδα. Σου χτυπάει το ντέφι κι εσύ χορεύεις στον ρυθμό που παίζει τώρα. Ανεξάρτητα αν πριν έπαιζε ραπ. Ανεξάρτητα αν πριν έλεγες πως δε σου αρέσει ο χορός.

Στον έρωτα να μη φτιάχνεις κανόνες. Να επενδύεις στις εξαιρέσεις. Να μη βασίζεσαι σε θεωρίες. Να προτιμάς τις πράξεις. Να κλείνεις το στόμα σου και ν’ αφήνεις τη ζωή να σε διαψεύδει. Να παραδίνεσαι, να προκαλείς, να ζεις. Άσε τις αερολογίες για τους φαφλατάδες και τους αποστειρωμένους. Πιάσε τον έρωτά σου απ’ τα μαλλιά και δείξ’ του πόσο ευτυχισμένος είσαι που σου άλλαξε πορεία, όπου κι αν σε οδηγήσει.