Φαντάσου αυτό.
Περπατάς στο δρόμο και βλέπεις σε μια βιτρίνα το πιο υπέροχο φόρεμα που έχεις δει ποτέ στη ζωή σου.
Είναι πραγματικά θαυμάσιο, έτσι ακριβώς όπως το ήθελες, ούτε υπερβολικό, μα ούτε και απλό λιτό και απέριττο. Τόσο, όσο. Το αγοράζεις λοιπόν, στο νούμερό σου και ελπίζεις να σου ταιριάζει, γιατί βιάζεσαι και δεν μπορείς να περιμένεις στο δοκιμαστήριο. Γυρνάς σπίτι όλο λαχτάρα για να το δοκιμάσεις κι ανακαλύπτεις πως έχει πρόβλημα στη ραφή.
Κάτι δεν κουμπώνει, κάτι δεν στρώνει, κάτι τελοσπάντων δεν πάει καλά.
Είναι το πιο όμορφο φόρεμα στον κόσμο, μα εσένα για κάποιο λόγο δεν σου εφαρμόζει.
Γι αυτές τις γυναίκες, οι σχέσεις είναι ακριβώς αυτό. Μη εφαρμόσιμες.
Δεν έχει να κάνει ούτε με τον άνθρωπο, ούτε με την κατάσταση, ούτε με τα ζώδια το κάρμα ή τον τσελεμεντέ.
Ονομάζεται φόβος της δέσμευσης και δεν έχει φύλο αγαπητοί άντρες. Λυπάμαι αλλά δεν έχετε την αποκλειστικότητα, όσο κι αν προσπαθούν οι απανταχού ρομαντικές κορασίδες να σας πείσουν και να πειστούν κι αυτές για το αντίθετο.
Είναι, δυστυχώς ή ευτυχώς, εντυπωμένο εγκεφαλικά και σχετίζεται με το πώς αντιλαμβάνεται ο συγκεκριμένος τύπος γυναίκας, τη σχέση με το αντίθετο φύλο.
Δεν είναι ότι δε νιώθει, ίσα ίσα μπορεί ν’ αγαπήσει με πάθος και να ερωτευτεί παράφορα και εξοντωτικά.
Μα θα διαρκέσει όσο δεν το αντιλαμβάνεται.
Με το που πέσει το σήμα στη συνείδηση πως κάτι σοβαρό αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά στη ζωή της, βάζει δευτέρα και τρέχει μακρυά.
Βάζει μόνη της εμπόδια στον εαυτό της και στον άνθρωπο που έχει απέναντί της, γιατί δεν μπορεί να δεχτεί πως γίνεται μια σχέση να υπάρξει φυσικά και δρομολογημένα.
Την αποσυντονίζει το γεγονός πως δεν είναι πλέον ανεξάρτητη, ασχέτως που μπορεί να υπήρχε αυτή η συνθήκη από πριν, απλά εκείνη δεν το είχε πάρει πρέφα.
Άλλωστε σε έναν κόσμο που το «μαζί» θεωρείται είδος προς εξαφάνιση και είναι σχεδόν κατακριτέο, είναι σαφώς προτιμότερο να είσαι μόνος ή ακόμα κι αν δεν είσαι, να το επιδιώκεις.
Στήνει παγίδες, τεστάρει ξανά και ξανά, όχι για να δει αν αντέχει εκείνος, μα για να καταλάβει η ίδια αν θέλει να ενδώσει συναισθηματικά σε κάτι πιο ολοκληρωμένο.
Και σχεδόν πάντα βγαίνει χαμένη, με τις ανασφάλειες και τους φόβους της να υπερνικούν την όποια καλή συνθήκη έχει προκύψει.
Το ανησυχητικό σε αυτόν τον τύπο γυναίκας, είναι ότι εκείνη νιώθει κερδισμένη. Διατήρησε την αυτοκυριαρχία της, την μοναχικότητα και τον μικρόκοσμό της ανέπαφο, επομένως όλα βαίνουν καλώς.
Το ότι τελικά βαδίζει μόνη, δεν την αφορά ούτε την περιορίζει. Αντίθετα την απελευθερώνει.
Μα όπως και όλοι οι συναισθηματικά ανάπηροι άνθρωποι, έτσι κι εκείνη χρειάζεται την προσοχή και την αγάπη περισσότερο ίσως και από το «φυσιολογικό», μη σχεσοφοβικό άτομο.
Είναι σε μια διαρκή μάχη με αυτά που θέλει κι αυτά που πιστεύει ότι της αξίζουν να ζήσει.
Κι αν τώρα κλείσω την ιστορία της και σου θυμίζει κάπως τον εαυτό σου, δε θα σου πω για πρίγκιπες που έρχονται και σε βγάζουν από το λήθαργο της μοναξιάς σου ή της αδυναμίας σου να δεθείς μακροπρόθεσμα.
Θα σου πω μόνο πως αν ο άνθρωπος είχε φτιαχτεί για να ζει μόνος του, θα ζούσαμε ακόμα σαν αγρίμια στα βουνά.
Το μαζί είναι δύναμη. Κι αν εσύ τη νιώθεις απειλητική, είναι γιατί δεν έχεις μάθει να την χρησιμοποιείς.
Μοναξιά ή συντροφικότητα, αυτές είναι οι επιλογές σου και τα πράγματα είναι κατά βάση τόσο απλά.
Κάποια στιγμή θα διαλέξεις και δε θα μπορέσεις να κάνεις πίσω. Φρόντισε να είσαι ευτυχισμένη με την επιλογή σου, γιατί στο τέλος δε θα έχεις κανέναν να ρίξεις την ευθύνη.
Μόνο εσένα.
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
