Οι τύποι που μονίμως στάζουν μέλι

Η ζωή μας αποτελείται από πολλά τουβλάκια, αν την παρομοιάσουμε με το γνωστό σε όλους μας παιχνίδι του jenga. Κάθε του τουβλάκι είναι κι ένας άνθρωπος που αποτελεί μέρος στη ζωή μας. Μπορεί όχι πρωταγωνιστικό αλλά είναι μέσα στους κύριους ρόλους. Άλλοτε την στηρίζει, άλλοτε αποτελεί τη βάση της ζωής και της ψυχοσύνθεσής μας ή άλλοτε είναι η αιτία για να καταρρεύσουμε.

Αν είχαμε λοιπόν να χρωματίσουμε τα τουβλάκια ανάλογα με το φως τους στη ζωή μας ή το πώς συμπεριφέρονται, θα ήταν κατά κύριο λόγο άσπρα, γκρι και μαύρα.  Τα περισσότερα οφείλουμε να ομολογήσουμε πως είναι γκρι. Έχουν δηλαδή ένα ουδέτερο ρόλο και δεν επηρεάζουν τόσο την ύπαρξη μας. Επίσης οι περισσότεροι χαρακτήρες που μας περιτριγυρίζουν έχουν, όπως κι όλοι, τα καλά τους και τα κακά τους. Άρα είναι και λογικό να τους έχουμε στο μυαλό μας με ένα γκρι χρώμα. Βέβαια, σίγουρα σας έρχεται στο μυαλό το ένα ή περισσότερα άτομα που ξέρετε που πάνε κόντρα σ’ αυτόν τον κοσμικό «κανόνα».

Είναι κάποιοι άνθρωποι βρε παιδάκι μου που πολλές φορές σε κάνουν να σκέφτεσαι αν υπάρχουν όντως στ’ αλήθεια. Σε κάθε δυσκολία, εκφράζουν τόση συμπαράσταση προς το πρόσωπό σου, έχουν ενσυναίσθηση του προβλήματος και προσπαθούν με κάθε τρόπο να βοηθήσουν. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που ξυπνάνε με χαμόγελο και μπαίνουν στο χώρο και τον φωτίζουν. Είναι εκείνοι που και μετά από αναποδιές στη δουλειά, θα πούνε ένα «δεν πειράζει, δε θα σκάσω κιόλας» και συνεχίζουν κανονικά τη ζωούλα τους.  Είναι οι τύποι αυτοί που δε θα κατηγορήσουν κανέναν, αλλά θα προσπαθήσουν σε κάθε παρεξήγηση να εξομαλύνουν τα πνεύματα. Είναι ακριβώς αυτοί που στις σχέσεις αποκαλούμε “mr or mrs perfect”. Γιατί; Διότι θυμούνται κάθε σημαντική ημερομηνία, γιατί θα στείλουν πρώτοι καλημέρα και καληνύχτα χωρίς εγωισμούς, γιατί βοηθάνε με τις δουλειές του σπιτιού, γιατί ρέει μέλι από το στόμα τους σε κάθε συζήτηση. Γιατί παίρνουν σφιχτές αγκαλιές και σέβονται το σύντροφό τους.

Και κάπου εδώ κάνουμε μια παύση. Μια παύση για όλα τα δευτερόλεπτα που χαζέψαμε αυτούς τους τύπους κι αναρωτηθήκαμε αν στ’ αλήθεια είναι τόσο καλοί. Για όλες τις στιγμές που μας έκαναν άθελά τους να νιώσουμε αμήχανα γιατί δεν είμαστε τόσο τέλειοι. Απορείς στ’ αλήθεια αν το πρόσωπο που σου δείχνουν είναι όντως αληθινό, ή πίσω από τις κλειστές πόρτες εμφανίζουν τη μαύρη τους πλευρά. Αυτήν τη σκοτεινή πλευρά που όλοι έχουμε. Που βρίζουμε τους πάντες όταν εκνευριζόμαστε, που κλαίμε όταν στεναχωριόμαστε, που αγχωνόμαστε μέχρι αηδίας σε κάθε πρόβλημα στη δουλειά. Αναρωτιέσαι κι απορείς. Πώς στο καλό γίνεται τούτα τα άτομα να είναι τόσο ζεν;  Τι είναι αυτό που τους έκανε να απαλλαχτούν από τη θνητή μορφή της ανθρώπινης φύσης και να μοιάζουν τόσο πολύ με κάτι θείο κι αψεγάδιαστο;

Δε φταίμε εμείς που απορούμε αν τα άσπρα τουβλάκια του πύργου μας είναι όντως άσπρα γαλακτερά ή αν είναι βαμμένα μόνο στην εξωτερική επιφάνεια. Ζούμε σ’ έναν κόσμο με έκπτωση των αληθινών αξιών, στον οποίο το κέρδος κι η δόξα είναι πάνω από όποιο ανθρώπινο συναίσθημα κι αληθινή καθαρή καρδιά. Σπανίζουν βλέπετε οι άνθρωποι που λένε «θα είμαι εδώ για σένα» και είναι όντως εκεί, εις βάρος του δικού τους χρόνου και κοινωνικών υποχρεώσεων. Είναι δυσεύρετα τα χαμόγελα εκείνων που παρόλο που ξέρεις πως περνάνε δύσκολα, ξυπνάνε και βλέπουν την ανατολή του ηλίου σαν ένα νέο ξεκίνημα.  Κάθε μέρα. Ζουν κι ονειρεύονται, χωρίς να μιζεριάζουν. Ίσως είναι ακόμη πιο λιγοστοί αυτοί που θα έχουν να πουν έναν καλό λόγο για όλα ανεξαιρέτως  τα δικά τους τουβλάκια του πύργου. Βλέπουν μόνο τα θετικά στοιχεία κι αντλούν δύναμη από αυτά. Όσο περίεργο και να μας φαίνεται, εξαιτίας της σπανιότητας ύπαρξης αυτών των ατόμων, η ψυχοσύνθεσή μας θα τείνει να διαψεύσει την ειλικρίνεια των πράξεών τους. Αλλά πιστέψτε με, εκεί έξω υπάρχουν ακόμα διαμάντια κι είναι τυχερός αυτός που τα συναναστρέφεται.

Αφιερωμένο στο συνάδελφό μου Φίλιππο, που κάθε μέρα εκφράζει αυτήν την απορία για τον κόσμο.