Δεν μπορούμε να είμαστε για όλους ο μεγαλύτερός τους έρωτας

Κι έρχεται εκείνο το πρωινό, που δε θέλεις να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι. Τα παντζούρια δε σηκώνονται ποτέ κι εσύ κάτω απ’ το πάπλωμα, παλεύεις να μην ανοίξεις τα μάτια για να μη χρειαστεί να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα. Χώρισες, έμεινες και πάλι μόνος. Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα συναισθήματα σου μοιάζουν τόσο οικεία. Σαν ταινία που παίζει σε replay. Με το που χωρίζεις ή σε χωρίζουν, ξέρεις ακριβώς τα συμπτώματα της συνέχειας. Καμία έκπληξη πλέον, έχεις χωρίσει τόσες φορές που σε λίγο θα κερδίσεις το πολυπόθητο αγαλματάκι για την πιστή ερμηνεία των τρομερών επακόλουθων.

«Χώρισα, πάλι μόνος, πάλι μπακούρι, γιατί σε μένα; Θα επιστρέψει το ξέρω, πού θα βρει καλύτερα; Ο τρόπος που με κοιτούσε εχθές έδειχνε πολλά, άλλα έλεγε κι άλλα εννοούσε. Σιγά μην αντέξει χωρίς τη σχέση μας». Στοπ!

Σε κάποια παράλληλη πραγματικότητα, φίλοι μου, οι άνθρωποι που έρχονται στις ζωές μας είναι προορισμένοι για να φύγουν. Υπάρχουν εκείνες οι σχέσεις που ήρθαν να μας διδάξουν πράγματα και να φύγουν πάλι κι αυτές οι λίγες που θα έρθουν για να μείνουν.

Δεν μπορούμε για όλους να είμαστε ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής τους ούτε μπορούμε να πιστεύουμε πως μετά από εμάς έρχεται το χάος. Να είστε σίγουροι πως μετά από εμάς θα συνεχίσει να ξημερώνει, να βγαίνει ο ήλιος, τα πουλάκια να κελαηδούν κι ο αγαπημένος μας θα προχωρήσει στη ζωή του, τουλάχιστον το ίδιο καλά με πριν, ίσως και καλύτερα.

Όσο κελεπούρι και να θεωρούμε τον εαυτό μας, δεν μπορούμε να είμαστε το άλλο μισό του καθένα που βρέθηκε στη ζωή μας. Πόσο κομματιασμένοι είμαστε πια ώστε να κολλάμε με τα κομμάτια όλων; Και στο κάτω-κάτω, αν ήμασταν ο μεγάλος έρωτας, θα ήμασταν ακόμα εκεί. Αν άξιζε αυτή η σχέση, αυτή τη στιγμή δε θα διαβάζαμε το εν λόγω άρθρο, αλλά θα ερωτευόμασταν πάνω σε κανένα παγκάκι.

Είναι άδικο να μοιράζουμε αυτή την ιδιότητα στον καθένα. Μα αυτό είναι το σπουδαίο. Να είσαι ο μεγάλος έρωτας κάποιου. Κάποιος να είναι ο μεγαλύτερος σου έρωτας. Μόνο δικός σου. Όχι μοιρασμένος σε χίλια πρόσωπα. Αυτή είναι η ιδιαιτερότητα του να λες «μα δε θέλω να ζήσω χωρίς εσένα», «μπορώ αλλά δε θέλω». Αυτό το συναίσθημα θα στο βγάλει ένας άνθρωπος κι είναι κρίμα κι άδικο να μοιράζουμε τα «σ’ αγαπώ» μας σαν τα γλυκά που μοιράζουμε τη μέρα της γιορτής μας.

Τα ίδια λόγια, διαφορετικοί άνθρωποι. Προσπαθούμε να νιώσουμε ξεχωριστοί κάνοντας τους άλλους να νιώσουν πως βρήκαν τον  έναν και μοναδικό. Σπαταλούμε σε κάθε γωνία, όσα υποτίθεται κρατάμε για  να δώσουμε σε αυτόν που πραγματικά προορίζεται για εμάς.

Και πώς περιμένεις να αποτελέσεις το άλλο μισό κάποιου όταν εσύ ο ίδιος έχεις σκορπιστεί στα τόσα «σ’ αγαπώ» των άλλων;

Ναι, συμφωνώ πως υπάρχουν άνθρωποι που μέσα στην αγκαλιά τους κλείνουμε τα όνειρά μας κι όταν φεύγουν παίρνουν μαζί τους κομμάτια μας. Μας έχουν συμπληρώσει και τώρα πονάει πολύ η απομάκρυνσή τους. Το πόσο σημαντικός είναι κάποιος στη ζωή σου δε μετριέται απ’ τα συντρίμμια που θα αφήσει όταν φύγει, αλλά απ’ τα χαμόγελα που θα δημιουργήσει όσο είναι ακόμα εδώ.

Άρα την επόμενη φορά που θα θελήσεις να αυτοαποκαλεστείς μεγάλος έρωτας κάποιου ή νομίζεις πως σαν κι εσένα δε θα βρει ποτέ ξανά, αναρωτήσου για μια στιγμή : «ο δικός μου μεγάλος έρωτας, ποιος είναι;»

Γιατί  το σημαντικό δεν είναι ποιος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εμάς, αλλά ποιος είναι αυτός που θα αποκαλέσουμε εμείς μεγάλο έρωτα και θα θελήσουμε να κάνουμε το κάτι παραπάνω για να μείνουμε εκεί, μέσα στην αγκαλιά του, μακριά από επαναλαμβανόμενες ταινίες και χιλιοειπωμένες λέξεις.

Ένα φερμουάρ για το στόμα και μια μονωτική ταινία, λοιπόν. Όλα όσα χρειάζεσαι για να μην ξοδέψεις ακόμα μία προσπάθεια να γίνεις κάποιος που δεν είσαι. Γιατί όταν βρεις τη θέση σου δίπλα στην αγάπη της ζωής σου, δε θα χρειάζεται να πείσεις κανέναν γι’ αυτό. Δε θα αναζητάς το χάος, άλλα ένα κρησφύγετο, δε θα χρειάζεται να ζεις χωριστά, αλλά επιτέλους θα μάθεις τι θα πει το «μαζί».