Γράψε και τίποτα εκεί που δεν πιάνει μελάνι

Είναι μία σαν όλες τις υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας. Η ρουτίνα της, βαρετή κι ίδια, οι χρόνοι, οι ρυθμοί κι οι άνθρωποι όλοι ίδιοι με χθες. Μόνο ένα πράγμα έχει αλλάξει απότομα κι αυτό έχει να κάνει με τα νεύρα σου, τα πλέον σπασμένα νεύρα σου.

Κι είναι τόσο έντονος αυτός ο εκνευρισμός που νιώθεις, που στην κάθε καλημέρα που ακούς, θες ν’ απαντήσεις με χειρονομίες, στολισμένες με κάνα-δύο κοσμητικά επίθετα. Ξέρεις, αυτές οι λεξούλες που γεμίζουν το στόμα μας όταν τις ξεστομίζουμε. Αυτές που παράλληλα με τη βρισιά δίνουν κι ευχές.

Συμβαίνουν αυτά, να ξέρεις. Και συνήθως αυτό το ξέσπασμα γίνεται όταν μαζεύονται πολλά μαζί. Όταν για παράδειγμα, οι λογαριασμοί σου είναι απλήρωτοι γιατί καθυστέρησαν πάλι να σε πληρώσουν και χώρισες ξανά, για χιλιοστή φορά. Οι φίλοι σου βρίσκονται για ακόμη μια φορά στην κοσμάρα τους κι αποφεύγουν τη γκρίνια σου μη σηκώνοντας τα τηλέφωνα.

Κι εσύ στη μέση όλων αυτών, σκεφτόμενος γιατί να ενοχλείσαι τόσο από κακόκεφους και ξινούς ανθρώπους που φέρνουν την καταστροφή δίχως λόγο. Μήπως όμως, γίνεσαι κι εσύ ένας απ’ αυτούς; Επιτρέποντας να σε χαλάνε αυτά που βλέπεις κι ακούς;

Το κερασάκι στην τούρτα της ημέρας ήρθε όταν έμαθες και τα κουτσομπολιά που ακούστηκαν για σένα κι εντυπωσιάστηκες λιγάκι, διότι ούτε εσύ γνώριζες  τόσα πράγματα για τον εαυτό σου. Παράλληλα όμως εκνευρίστηκες πάλι κι επέτρεψες ξανά σε κάτι άσχετο να σου χαλάσει τη μέρα.

Μα δεν επιτρέπεται, χρυσό μου. Να αφήνεις τον κάθε βλάκα να σου χαλάει το κέφι. Γιατί εσύ είσαι αυτός που επηρεάζεται και που χαλιέται. Εσύ είσαι αυτός που τα παίρνει όλα τόσο τοις μετρητοίς και που δεν κλείνει τ’ αυτιά του σε ό,τι κουταμάρα θ’ ακούσει.

Δυστυχώς, από κομπλεξικούς δεν είχαμε ποτέ έλλειψη. Θα τους βρεις παντού, σε κάθε γωνιά αυτής της πόλης και με τα χρόνια να πολλαπλασιάζονται και να εξαπλώνονται σαν ιός, σκορπώντας τον αρνητισμό τους και τη μηδενική τους όρεξη για ζωή. Κι εσύ αντί να πάρεις προφυλάξεις, αφήνεις τον ιό της μαλακίας τους να σε μολύνει;

Μάθε να γράφεις και τίποτα εκεί που δεν πιάνει το μελάνι, αν θες να απαλλαγείς απ’ αυτόν τον αηδιαστικό τρόπο σκέψης και ζωής που επιχειρεί να σου φορτώσει ο κάθε ηλίθιος. Γιατί στην προσπάθειά του να ομορφύνει τη μίζερη ζωή του, δηλητηριάζει τις ζωές των υπολοίπων, είναι το μόνο που ξέρει να κάνει.

Μάθε πια να γελάς με την κάθε άθλια μαλακία που θ’ ακούσεις. Ναι, να γελάς δυνατά κι υστερικά. Γιατί δεν αξίζει να αντιδράσεις διαφορετικά. Να αδιαφορήσεις, για ν’ ανακουφιστείς και να ξενοιάσεις ταυτόχρονα. Και στα προβλήματά σου, φρόντισε να μάθεις στον εαυτό σου να μη χάνει εύκολα την ψυχραιμία του. Γιατί όσο κι αν χαλιέσαι και νευριάζεις, οι δυσκολίες δεν έχουν σκοπό να το κουνήσουν ρούπι.

Να μάθεις να αδιαφορείς με τους μίζερους και να χαμογελάς παρ’ όλο που οι λογαριασμοί σου βρίσκονται σε εκκρεμότητα. Άλλωστε το άγχος δεν ωφέλησε κανέναν και σε τίποτα. Είναι σαν να κρατάς ομπρέλα ανοιχτή περιμένοντας τον καιρό να βρέξει. Ποιο το νόημα κι η κατάληξή του;