Μπορεί να μισήσεις ό,τι χθες ερωτεύτηκες

Όταν δυο είναι ερωτευμένοι, άρρηκτα συγχρονισμένοι, ο έρωτας γίνεται απόλυτος. Τον βλέπει ο καθένας στο χαμόγελό του, τον μυρίζει στα σεντόνια, τον γεύεται στα φιλιά, τον νιώθει αόρατο να σκορπάει παντού και να μαζεύετε και πάλι μέσα του με σιγουριά. Τον ζει στο έπακρο, μα η συνήθεια του ανθρώπου να αμφιβάλει συνεχώς, ακόμα και για τα καλύτερα πράγματα που θα του συμβούν τον θολώνει.

Διότι, στον έρωτα δεν καταφέρνεις να αρκεστείς σ’ αυτά που εσύ νιώθεις για τον άλλον. Η ασταμάτητη επιθυμία του ανθρώπου -ιδιαιτέρως του ερωτευμένου- σε οδηγεί σε ένα αλόγιστο μέτρημα του πόσα πήρες. Γιατί ο έρωτας είναι πάθος για τον άλλον, πάθος και ένταση για την ίδια τη ζωή που καταλήγει σε αλλόγιστη σπατάλη συναισθημάτων. Ξοδεύεις ό,τι έχεις για να ζει ο άλλος ευτυχισμένος και περιμένεις να πάρεις κι εσύ κάτι πίσω. Ο φόβος μήπως πληγωθείς, μήπως δεν ανταποκριθεί ο άλλος στις προσδοκίες σου, δημιουργεί τον εγωισμό.

Βάζεις, όμως, στη σίγαση τις αμφιβολίες και ρουφάς με μανία όσα περισσότερα μπορείς μέχρι να έρθει η ώρα που ο ένας απ’ τους δυο θα φύγει. Ξαφνικά μένεις πίσω με χρέος να αποδεχτείς καταστάσεις που δε διάλεξες, και όλα συγκρούονται μεταξύ τους. Το καλό και το κακό. Μα δε μπορείς καν να ξεχωρίσεις πια αν ο ίδιος ο έρωτας είναι το καλό ή το κακό της υποθέσης. Κι ο ενδόμυχος φόβος που είχες μη φύγει ο άνθρωπός σου, αυτό το τρέμουλο που αγνόησες να μεταφράσεις τις νύχτες που σου έλειπε, έρχεται να γίνει δάκρυ, στα μάτια ενός ανθρώπου που τάχα δε θα έκλαιγε ποτέ για έναν έρωτα. Κι η θύμησή του, γίνεται κόμπος στο λαιμό και θέλει να συρθεί σε όλα τα δωμάτια.

Κι όλ’ αυτά περί έρωτα και μίσους που στις μεγάλες οθόνες του κινηματογράφου θεωρούσες υπερβολές του σκηνοθέτη, έρχονται και γίνονται ένα με το σώμα κι ξαφνικά γίνεσαι ο ήρωας της ταινίας με τον υπερβολικό έρωτα. Κι ενώ πονάει να νιώθεις ότι εξευτελίζεις τον εαυτό σου για τον έρωτα, βολεύεσαι μέσα σ’ αυτό γιατί ο πόνος του γίνεται πιο εύκολα αποδεκτός από την αλήθεια της απόρριψης και τη φυγή του ανθρώπου σου. Και λες, ναι! Γι’ αυτό πονάω τόσο. Κι αναθεωρείς και τρομάζεις μη κοιτάξουν οι άγνωστοι απ’ την κλειδαρότρυπα το χάλι που επικρατεί στο σπίτι, κι ένα κορμί να σαπίζει στον καναπέ και να σκέφτεται υπερβολικά και ακατάπαυστα τον έρωτα που του έφυγε.

Τώρα, από κει που ήσουν ευτυχισμένος και προσηλωμένος στη σχέση σου, -εφόσον αυτή πια δεν υφίσταται- η σκέψη σου με μιας προσκολλάται σ’ αυτό που είχες και έχασες. Τα σενάρια δίνουν και παίρνουν στο νου και η αλληλουχία των συνειρμών γίνεται χαοτική. Η μια ανάλυση διαδέχεται την άλλη και δε βρίσκεται λύση που να σε ηρεμεί. Η απαισιοδοξία κατακτά όλα και περισσότερο έδαφος κι όλες οι σκέψεις έχουν ένα χρώμα από μελόδραμα. Κατηγορείς τον εαυτό σου, Κατηγορείς τον άλλον. Κατηγορείς ό,τι κατάλοιπα σου άφησαν οι πρώην. Όλα αρνητικά, ολα μισά, ολα κατακριτέα.

Δεν μπορείς καν να αποκωδικοποιήσεις τι είναι αυτό που νιώθεις. Είναι κάτι έντονο που πονάει και σε τρομάζει. Γίνεται να μετατραπεί ο έρωτας σε μίσος; Ναι, αφού τα τρία βασικά συστατικά του έρωτα και του μίσους είναι ταυτόσημα. Πάθος, εγωισμός και έντονη προσκόλληση στον άλλον.

Ο έρωτας από παθιασμένος, ποτισμένος με εκείνον τον κρυμμένο εγωισμό και έντονος τόσο που ο ένας να προσκολλάται στον άλλον εγκεφαλικά και σωματικά, γίνεται ένα ακυρωμένο πάθος, ένας πληγωμένος εγωισμός και μια εμμονική σκέψη που ψάχνει να βρει πόσο καλά περνάει ο άλλος χωρίς εσένα. Αυτό δεν είναι πια έρωτας, αλλά μίσος. Όχι το μίσος το οποίο σε οδηγεί να βλάψεις τον άλλον, αντιθέτως, είναι εκείνο το μίσος που καταστρέφει τη δίκη σου ζωή, τις δικές σου μνήμες.

Όλα έμειναν μισοτελειωμένα, άδεια, ανεκπλήρωτα. Τώρα που το σύνολο έμεινε μονάδα, που όλα έφτασαν στον πάτο και σε καταπίνει η μιζέρια, μισείς ό,τι σχετίζεται με εκείνον τον άνθρωπο, οτιδήποτε στον θυμίζει, όλα όσα δε σε αφήνουν να ξεπεράσεις αυτό το χωρισμό. Χωρίς να μισείς τον ίδιο τον άνθρωπο, μισείς  μονάχα την ιδέα του ότι πια είστε χώρια.

Πονάς και μισείς που έχασες αυτό που είχες. Γιατί ίσως, οι άνθρωποι τελικα να ερωτεύονται την αντανάκλαση του εαυτού τους στα μάτια ενός ανθρώπου, που μπόρεσε να δει την καλύτερη εκδοχή τους. Αυτό είναι ο έρωτας. Ένας καθρέφτης που σε βοηθάει να κοιταχτείς βαθιά μέσα σου, και αν αυτός ο άνθρωπος ήταν ο πιο καθαρός καθρέφτης που βρήκες για να καθρεφτιστείς, πως να τον αφήσει να φύγει, αφού παίρνει μαζί του την καλύτερη εκδοχή σου; Μισείς, λοιπόν, που αυτό που ήσουν μαζί του δε ξέρεις αν μπορείς να το καταφέρεις και μόνος σου.