Τα παιδικά ημερολόγια αντικαταστάθηκαν απ’ τους κολλητούς

Ως παιδιά, που όλοι κάποτε υπήρξαμε, είχαμε (οι περισσότεροι, τουλάχιστον) στην κατοχή μας κάτι αυστηρά προσωπικό και πολύτιμο, κάτι σαν τον δικό μας σπάνιο λίθο. Άλλοι το φυλάγαμε κάτω απ’ το μαξιλάρι μας, νομίζοντας πως εκεί δε θα το βρει ποτέ κανείς–, άλλοι σε κάποιο συρτάρι του γραφείου μας ή ακόμα κι ανάμεσα στα ρούχα μας. Ναι, καλά καταλάβατε, αυτός ο μικρός και μυστικός μας θησαυρός, που είχες συνήθως και λουκετάκι για έξτρα ασφάλεια της εχεμύθειάς του, ήταν τα ημερολόγιά μας! Ο λόγος για τους χάρτινους πιστούς μας φίλους, λοιπόν!

Φυσικά και τα κρατήσαμε μέχρι που ενηλικιωθήκαμε κι έτσι ξεφυλλίζοντάς τα σήμερα αναδύονται μέσα από αυτά χιλιάδες παιδικές/εφηβικές μνήμες και παράπονα (ναι, είμαστε κι εμείς που είχαμε μπόλικα, αφού υπήρξαμε γκρινιάρικα από πιτσιρίκια). Εκεί θα βρεις όλες τις αλήθειες μας, απ’ τους πιο μεγάλους φόβους μας στις πιο δυνατές επιθυμίες αλλά και τις πιο άσχημες σκανδαλιές μας και τα πιο σκοτεινά μας μυστικά, όπως, για παράδειγμα, ότι κλέψαμε τη σοκολάτα απ’ το ψυγείο ή ότι δεν έσπασε ο Κωστάκης το αγαπημένο βάζο της μαμάς αλλά εμείς.

Μεγαλώνοντας, βέβαια, τα προβλήματά μας σοβάρεψαν και το «Αγαπημένο μας ημερολόγιο» δεν ήταν πια επαρκής βοηθός, αφού στις εξομολογήσεις μας αναζητούσαμε πια πεισματικά απαντήσεις, τις οποίες ως άψυχο αδυνατούσε να μας δώσει. Και τότε φτάσαμε στην πιο καθησυχαστική συνειδητοποίηση. Όχι μόνο τα ημερολόγια –που πάνω τους ξερνάγαμε κάθε σκέψη– απέκτησαν φωνή, θέση κι άποψη, αλλά ενσαρκώθηκαν και πήραν την μορφή αγαπημένων φίλων. Οι χάρτινοί μας παρηγορητές έγιναν πλέον αληθινοί κολλητοί. Εκείνα τα άτομα που μπορεί να τα βρίζουμε όταν είναι παρόντα αλλά που ταυτόχρονα θα δίναμε τα πάντα γι’ αυτά!

Και πόσο όμορφο και συνάμα γαλήνιο είναι να σκέφτεσαι πως τώρα δε θα χρειάζεται να κλείνεσαι στο δωμάτιό σου (όλο και κάποια σκανδαλιά θα σε οδήγησε πάλι στην τιμωρία), και να κλαις αποτυπώνοντας τα παράπονά σου στο χαρτί. Τώρα, μπορείς να τρέχεις στην αγκαλιά αυτών, που θα σε ακούσουν σαν βουβοί ακροατές, έως ότου να σιγουρευτούν πως τα έβγαλες όλα από μέσα σου, πως ξέσπασες. Όταν τελειώσεις, όμως, δεν πρόκειται να φύγουν από κοντά σου, δε θα σε αφήσουν μόνο. Θα σου δώσουν τις συμβουλές τους, ακόμα κι αν το θεωρούν μάταιο, γιατί έτσι κι αλλιώς πάντα του κεφαλιού σου κάνεις!

Είναι τα άτομα αυτά που θα σε σπρώξουν στις πιο μεγάλες περιπέτειες της ζωής σου. Σε όλα αυτά που φαίνονται ξεκάθαρα όχι καλές ιδέες, μα εγγυημένα καταλήγουν σε αξέχαστες εμπειρίες ζωής. Είναι αυτοί που θα σου πούνε «πάμε για ένα χαλαρό ποτάκι» και θα ξέρεις πως θα ξυπνήσεις με κενά μνήμης και ζαλάδες, αλλά και πάλι θα τους ακολουθήσεις χωρίς δεύτερη σκέψη! Αλλά, πέρα από αυτά και πάνω από όλα, είναι τα άτομα με τα οποία θα μοιραστείς κάθε πρόβλημά σου, χωρίς να το συντάξεις πρώτα στο μυαλό σου. Τι κι αν τα λόγια σου δεν έχουν συνοχή, τι κι αν οι αναστεναγμοί σου μπερδεύουν τις λέξεις, εκείνοι θα καταλάβουν.

Το πιο σημαντικό, όμως, είναι πως έχετε μια δική σας γλώσσα, έναν τρόπο με τον οποίο μόνο εσείς μπορείτε να συνεννοηθείτε. Κάποιες φορές κι ένα βλέμμα ή ένα νεύμα αρκούν. Αδύνατο να καταλάβουν τον δικό σας κώδικα επικοινωνίας τρίτα άτομα! Και κάπως έτσι, οι άνθρωποι αυτοί μετατρέπονται στην εσωτερική μας φωνή, τη φωνή αυτή που ως πιτσιρίκια βαφτίζαμε «ημερολόγιο». Ας πιούμε, λοιπόν, στην υγειά τους!

Υ.Γ. Αγαπημένο μου ημερολόγιο, είμαι πολύ ευγνώμων που σε ‘χω στη ζωή μου.