Τελειώνετε κι εσείς ολόκληρες σειρές σε ένα βράδυ;

Έχουμε περάσει σε μια εποχή που η τηλεόραση έχει αφεθεί λίγο στο περιθώριο. Ο παραγκωνισμός αυτός δεν έχει να κάνει με το ότι μας έχει τελειώσει ο ελεύθερος χρόνος. Κάθε άλλο. Πλέον ο κόσμος έχει καθηλωθεί σ’ έναν καναπέ χαζεύοντας το μαύρο αυτό κουτί αντί να βγει έξω, έχοντας την όποια άλλη ασχολία. Θα σκεφτείτε ότι τα τηλεοπτικά προγράμματα και το χαζοκούτι πάνε πακέτο, άρα πώς γίνεται ν’ ασχολείσαι με το ένα κι με το άλλο όχι; Κι όμως αυτή είναι η σημερινή πραγματικότητα. Η τεχνολογία μας δίνει πλέον τη δυνατότητα να διαλέγουμε εμείς μεταξύ χιλιάδων επιλογών. Τι άραγε θα διασκεδάσει τα ματάκια μας, το βράδυ πριν τον ύπνο;

Όταν λοιπόν έρθει αυτή η ευλογημένη ώρα ν’ αράξεις στον καναπέ και να χαλαρώσεις, μπαίνεις σ’ ένα μεγάλο δίλημμα. Ποια ταινία ή ποια σειρά να διαλέξεις; Τι είδους; Και πώς θα κάνεις αυτή την επιλογή; Συνήθως οι περισσότεροι θα δούνε το εξώφυλλο με τον τίτλο να πλασάρεται στην αρχική σελίδα της ανάλογης πλατφόρμας. Θα ζυγίσεις τη φάτσα του πρωταγωνιστή πριν πατήσεις το play, βλέπεις αν δε μας κάθεται η φυσιογνωμία του δε μπορούμε ούτε συγκεντρωμένοι να ‘μαστε. Άλλοι βέβαια το πάνε και κατά κόρον βάσει αυτού. Ψάχνουμε ανάλογη σειρά με συγκεκριμένους ηθοποιούς χωρίς να κάνουμε το χαρακτηριστικό σε όλους μας zapping. Ίσως τελικά βασικό ρόλο στη λίστα των επιθυμιών μας να παίζει κι ο τίτλος. Αν το μυαλό μας κλειδώσει την εικόνα που βλέπει με το νόημα του τίτλου τότε η επιλογή της σειράς είναι σιγουράκι.

Ξεκινώντας μια σειρά στο πίσω μέρος του μυαλού σου έχεις ότι θα δεις ένα επεισόδιο «έτσι για να περάσει η ώρα». Συνήθως, βλέπεις, τα επεισόδια αυτά κρατάνε γύρω στη μία ώρα. Βλέπεις όμως ότι με το πέρας αυτής της μίας ώρας, που μεταξύ μας ούτε που κατάλαβες πώς πέρασε, η αγωνία σου έχει χτυπήσει κόκκινο. «Μα πώς γίνεται να τελειώσει το επεισόδιο σε ένα τόσο κρίσιμο σημείο; Μα καλά χαζοί είναι και μας αφήνουν σε αναμμένα κάρβουνα;» Παίρνεις λοιπόν τη μεγάλη απόφαση να δεις τι θα γίνει παρακάτω. Έτσι αφήνεις το επόμενο επεισόδιο να κυλήσει και μαζί μ’ αυτό κι άλλη ώρα. Η ταύτιση με τους πρωταγωνιστές πλέον έχει φτάσει στο ζενίθ κι εσύ αρνείσαι να τους αφήσεις στην τύχη τους χωρίς να εξακριβώσεις τι απέγιναν. Το ένα επεισόδιο φέρνει το δεύτερο και κάπως έτσι τελειώνεις τον κύκλο της σειράς και μαζί μ’ αυτό σε τρώνε τα άγρια χαράματα. Όταν λοιπόν ξυπνήσεις από το λήθαργο αυτού του παραμυθιού, βλέπεις πως δυστυχώς για σένα το ρολόι δε σταμάτησε να γυρίζει. Άφησες τις δουλειές σου, τις υποχρεώσεις σου, σίγουρα και το διάβασμά σου, αν είσαι φοιτητής. Το ίδιο διάβασμα που έλεγες «πρέπει να διαβάσω, δεν πάει άλλο». Α, και να μην ξεχάσουμε, για χάρη της όποιας σειράς επέλεξες να σε συντροφεύσει αυτές τις μέρες, παράτησες και τα πιάτα και τώρα έχουν γίνει στοίβα. Κάτι ανάλογο μάλλον συμβαίνει και με τα ρούχα, τα οποία δημιούργησαν μια δεύτερη ντουλάπα στην καρέκλα του δωματίου σου. Δε βαριέσαι, έχεις καλύτερα πράγματα να κάνεις.

Αχ αυτές οι σειρές. Είναι τόσο μεγάλη απόλαυση. Γίνεσαι ένα μέρος τους. Δυο ματάκια κολλημένα στην κάμερα του σκηνοθέτη που περιμένουν αγωνιωδώς τον επόμενο πυροβολισμό ή το επόμενο φιλί. Ανάλογα με το είδος της σειράς. Θες αστυνομική, θες δράμα, θες εποχής; Ό,τι και να ‘ναι αυτό, απ’ όλα έχει ο μπαξές. Με τα τεχνολογικά μέσα της δεύτερης δεκαετίας του 21^ου αιώνα μοιάζει λες και παίζεται μπροστά στα μάτια σου. Όλα όμως τα είδη έχουν ένα κοινό στοιχείο. Είναι εθιστικά και δε σε αφήνουν να ξεβιδωθείς από την έρμη την πολυθρόνα μωρ’ αδερφέ. Αυτό φυσικά δεν είναι κακό, είν’ ωραίο να έχεις να ασχοληθείς με κάτι στην καθημερινότητά σου, να έχεις κάτι να περιμένεις γυρνώντας σπίτι μετά τη δουλειά, αρκεί όμως να μην καπελώνει το πάθος για μια σειρά τις όποιες υποχρεώσεις και την υπευθυνότητά σου. Πάμε για μαραθώνιο;