Λένε πως η φιλία κι η αγάπη αποστάσεις δεν κοιτάνε. Ναι, ναι θα συμφωνήσω και στα δυο, αλλά θα εστιάσω και θα σταθώ στο πρώτο, στη φιλία! Έρχεται η πολυπόθητη μέρα που γίνεται δεκτή η αίτηση του πιο δικού σου ανθρώπου στο πρόγραμμα του Erasmus. Φωνές, ουρλιαχτά κι αγωνία για αυτό το κάτι καινούργιο πλημμυρίζουν το δωμάτιο κι οποιονδήποτε χώρο κι αν βρίσκεστε.
Έχετε κάποιο χρονικό διάστημα να δημιουργήσετε στιγμές κι εμπειρίες που θα κρατάνε χαρούμενο το κολλητάρι σου και θα του θυμίζουν πως δεν είναι μόνος του εκεί. Και αυτό το είπατε και το κάνατε, οι διακοπές σας αυτό το καλοκαίρι δεν ήταν οι συνηθισμένες. Είχαν μια παραπάνω δόση τρέλας κι αγωνίας μιας και το τέλος τους αποτελούσε την αρχή μιας καινούργιας εμπειρίας για τη μία πλευρά.
Ίσως να κάνεις παράπονα απ’ τον φόβο σου μη σε αντικαταστήσει. Κι η αλήθεια είναι πως θα κάνει παρέες και θα γνωρίσει νέα άτομα, αλλά να είσαι σίγουρος πως εσένα δε θα σε ξεχάσει. Πώς είναι δυνατόν άλλωστε;
Νομίζεις πώς θα ηρεμούσε το κεφάλι σου για λίγο διάστημα απ’ τις κλήσεις και τα μηνύματα του καλύτερού σου φίλου; Χα, ας γελάσω! Να ‘ναι καλά το internet κι αυτός που το ανακάλυψε! Εσύ θα είσαι εκεί για να σε βομβαρδίσει με αφηγήσεις κι ιστορίες μόλις επιστρέψει απ’ την περιπέτεια που έζησε για έξι μήνες μακριά σου.
Κάποια στιγμή φτάνει η ώρα του αποχωρισμού, τα κλάματα έχουν τον πρώτο ρόλο στη συνάντηση -κλάματα χαράς και συγκίνησης βασικά, όχι απ’ τα αλλά τα κακά, της θλίψης και της στεναχώριας, τέτοια δε χωράνε στη στιγμή. Έχουμε χαρά λέμε! Σματς, σμουτς και τα άσπρα μαντήλια στον αέρα και μια υπόσχεση για το καλύτερο δώρο.
Από ‘κει και πέρα τη συνέχεια τη φαντάζεστε, οι βίντεο κλήσεις παίρνουν φωτιά, το ίδιο κι οι ήχοι απ’ τα μηνύματα σε κάθε μέσω κοινωνικής δικτύωσης, άλλου οι φωτογραφίες για καλύτερη ανάλυση, άλλου τα βίντεο, σε διαφορετικό τα απλά μηνύματα. Θα είναι σαν να είσαι εκεί κι ας μην είσαι, δε θα χάνεις στιγμή.
Φροντίζεις να τονίζεις στο κολλητάρι σου να το ζήσει και να μη γυρίσει πίσω αν δεν έχει κάτι το λιγότερο πικάντικο να σου διηγηθεί. Από έρωτες και διασκέδαση μέχρι όλα τα κουτσομπολιά μέσα και έξω απ’ τη σχολή. Ξέρετε οι φιλικές συζητήσεις ότι δεν έχουν φραγμούς κι όρια.
Θα περάσει ο καιρός λες, και να που χωρίς να το καταλάβεις το κολλητάρι γυρνάει στη βάση του. Έχεις ξεκινήσει ήδη ένα μήνα πριν την αντίστροφη μέτρηση σαν φανταράκι που περιμένει την απόλυση. Ντριν το κινητό χτυπά με όνομα γνωστό, σίγουρα κάποιο χαζό ή τρυφερό υποκοριστικό.
«Ραντεβού σε 20 λεπτά στο στέκι» σε διατάζει στο τηλέφωνο και ίσως είναι η πρώτη φορά που κανείς απ’ τους δυο σας δε θα αργήσει να ετοιμαστεί. Ρετσίνα και τσιγάρο με θέα την πόλη από ψηλά, κάπου ήσυχα κι η ξενάγηση στα δρώμενα του Erasmus ξεκινάει.
– Πήγε 5 ε;
– Ναι, τέλος για σήμερα πιο αναλυτικά αύριο.
Υ.Γ: Το κείμενο το αφιερώνω στη δίκη μου κολλητή που μου έφυγε. Την Άννα μου. Να προσεχείς.
Επιμέλεια Κειμένου Ευγενίας Ζουμπεράκη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ευγενία Ζουμπεράκη
