Κάποιος που αγαπούσα σου ‘μοιαζε

Όποιος έχει μπει σε τρένα και λεωφορεία, ίσως να ‘χει συλλογιστεί ό,τι συμβαίνει σε αυτές τις διαδρομές. Σε κάθε στάση επιβάτες αποβιβάζονται, ενώ άλλοι επιβιβάζονται παίρνοντας τη θέση τους. Πιθανότατα, σου ‘χει τύχει κι εσένα να συναντήσεις εκεί γλυκύτατους ανθρώπους που με λίγες τους κουβέντες σου έφτιαξαν τη μέρα. Ή εκείνο το πρόσωπο που τα βλέμματά σας πήραν φωτιά. Το κακό είναι πως αυτοί οι άνθρωποι κάποια στιγμή κατεβαίνουν κι είμαι σίγουρη πως ευχόσουν να ‘ταν εκεί μέχρι το τέλος του ταξιδιού σου. Γιατί ποιος ξέρει τι θα ‘ρθει μετά! Αλλά, κάτσε, τόση ώρα που το αναλύω, κάτι μου θυμίζει όλο αυτό. Α, ναι! Τις ζωές μας. Τι πιο δεδομένο για τη ζωή ενός ανθρώπου απ’ τις εναλλαγές των προσώπων; Άτομα έρχονται, γίνονται κομμάτια του εαυτού σου, σου δίνουν και σου παίρνουν ψυχή κι, έπειτα, αποφασίζουν κάποτε να φύγουν.

Ερωτικές σχέσεις που, μέσα από πράξεις, βλέμματα, αγγίγματα και λόγια πολλά υποσχόμενα, σε έκαναν να φαντάζεσαι ένα κοινό μέλλον. Όμως, μιαν –όχι και τόσο ωραία– πρωία (καλά, μπορεί να ‘ταν και μεσημέρι ή βράδυ) σου ανακοίνωσαν πως αποφάσισαν να δώσουν τέλος στην κοινή σας πορεία. Φράσεις όπως «Δεν πάει άλλο το μεταξύ μας.», «Θέλω να μείνω μόνος/-η.» ή, το επικό, «Δεν μπορώ να δεθώ συναισθηματικά αυτή την περίοδο της ζωής μου.» ενόχλησαν τα αφτιά σου. Κι όσο έκαναν έναν τρομακτικό αντίλαλο στο μυαλό σου, και μέχρι να συνειδητοποιήσεις τι είχε μόλις συμβεί, το πρόσωπο είχε ήδη γίνει καπνός.

Σχέσεις φιλικές, σχεδόν αδελφικές, που τελείωσαν με έναν καβγά για μια παρεξήγηση που εξήγηση δε σ’ άφησαν να δώσεις. Ή, ακόμα χειρότερα, που δε χρειαζόταν καν να απολογηθείς, γιατί άδικα βρέθηκες στη θέση του κατηγορούμενου. Φίλοι που εξαφανίστηκαν γιατί απλά γνώρισαν νέους ανθρώπους και σε ξέχασαν. Άτομα που είχαν υποσχεθεί πως θα ‘ναι εκεί και στα δύσκολα, μα είπαν πως τους κούρασες και στα ζόρια σ’ άφησαν. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, δηλαδή, που μοιραστήκατε άφθονες αστείες περιπέτειες και στιγμές γέλιου μέχρι δακρύων. Που φάνηκες στήριγμά τους στα δύσκολα και σας φαντάστηκες παρέα σε όλα τα καλά κι άσχημα μελλούμενα. Άνθρωποι που ήταν η καθημερινότητά σου και σε αποκαλούσαν κολλητό ή κολλητή. Εκείνοι που ανοίχτηκαν σε ‘σένα, κι εσύ σε ‘κείνους, επέλεξαν να χωρίσουν οι δρόμοι σας. Και στο εξής, ξένοι και μ’ αυτούς.

Και τι γίνεται μετά από αυτές τις αποχωρήσεις; Ύστερα απ’ τις υπέροχες ιστορίες που έληξαν, χωρίς να ενδιαφερθεί κανείς αν το ήθελες; Συνήθως, ακολουθεί μια περίοδος πένθους. Θα κλάψεις, τα «γιατί» θα βασιλεύουν στον εγκέφαλό σου, θα αναρωτηθείς αν έφταιξες κάπου. Έπειτα από αυτή τη φάση, όμως, πολλές φορές σου είναι δύσκολο να πας παρακάτω. Ξέρεις πως δεν έχεις την επιλογή να γίνουν τα πράγματα όπως ήταν. Γνωρίζεις, επίσης, πως τώρα καλό είναι να κατατάξεις ό,τι σου έδωσε αυτή η σχέση στις εμπειρίες. Κι ίσως πού και πού να ανατρέχεις με νοσταλγική διάθεση στην εποχή εκείνη και σε ό,τι όμορφο βίωσες με τους συγκεκριμένους ανθρώπους. Κι έτσι να ‘χεις κι έναν μπούσουλα για το τι να ζητάς απ’ τα νέα πρόσωπα που θα μπουν στη ζωή σου.

Όμως, αντ’ αυτού, εσύ συνεχίζεις να πονάς και κάνεις εκκλήσεις στο σύμπαν να συνωμοτήσει έτσι ώστε να επιστρέψουν τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Έτσι θα γίνεις πάλι ευτυχισμένος, θεωρείς.

Βλέπεις πρόσωπα γνώριμα και δηλώνεις πρόθυμος να τα επιλέξεις ξανά και ξανά. Μα ξεχνάς κάτι. Όταν κοιτάς μορφές που ‘χεις αγαπήσει, βλέπεις με τα μάτια της καρδιάς. Έλα, όμως, που οι καρδιές φημίζονται για την πρεσβυωπία τους! Βλέπουν πεντακάθαρα μακριά, πίσω στο παρελθόν, ενώ μια θολούρα καλύπτει το κοντά, το τώρα. Και καταλήγεις να επιθυμείς άτομα άγνωστα. Γιατί κοιτάζοντας τις μορφές απέναντί σου, εσύ βλέπεις σε αυτές πράγματα που ίσχυαν στο παρελθόν. Πλανάσαι,  δηλαδή, πως βλέπεις τους ανθρώπους που σε επέλεγαν σε κάθε ευκαιρία. Που πίστευαν πως η ζωή είναι πιο ωραία μαζί σου.

Ήξεραν ποιος είσαι, τι νιώθεις, τι θα έκανες και τι όχι για ‘κείνους. Γνώριζαν πως θέλεις να μοιραστείτε μεγάλο μέρος της ζωής σου, χρονικά και ποιοτικά. Μα τώρα δεν έχεις να κάνεις μ’ αυτούς. Μόνο η μορφή μένει ίδια. Γιατί εκείνοι που τώρα αντικρίζεις επέλεξαν να ξεχάσουν τα πάντα και να σε αφήσουν. Δεν υπονοείται πουθενά πως εσύ είσαι ο τέλειος. Είσαι γεμάτος ατέλειες που είδαν εξαρχής οι άνθρωποι του παρελθόντος και σε αποδέχτηκαν όπως ήσουν. Τώρα, όμως, αυτοί που ‘ναι απέναντί σου, βλέπουν μόνο αρνητικά σε ‘σένα και δεν τους νοιάζει αν πονάς κι αν κλαις.

Φόρεσε, λοιπόν, γυαλιά στην καρδιά σου για να καταφέρει να πάρει τις σωστές αποφάσεις. Να κραυγάσει στα μούτρα όσων έχει τώρα μπροστά της: «Κάποιος που αγαπούσα σου ‘μοιαζε» και σαν κύρια να φύγει. Κι έπειτα να βγει να αναζητήσει ανθρώπους που αξίζουν να ‘ναι δίπλα σου. Αυτούς που δε θα τους κουράζουν τα αρνητικά σου, που θα σε εκτιμούν και θα σου δείχνουν την αγάπη τους.

Ίσως, τώρα, φοβάσαι την πιθανότητα να φύγουν κι αυτοί κάποια στιγμή και πως η πρεσβυωπία της καρδιάς σου μπορεί να ‘χει αυξηθεί μέχρι τότε. Και να σου πάλι δράματα! Είναι βασανιστικό.  Μα, αν το σκεφτείς, η ζωή μοιάζει και με τα παζλ. Περιπλανόμαστε σαν τα κομμάτια ενός παζλ και προσπαθούμε να βρούμε ποια κουμπώνουν απόλυτα με εμάς. Θα γίνουν πολλές δοκιμές. Κάποια στην αρχή θα φαίνονται σαν να ‘ναι αυτά που έψαχνες και θα αφιερώσεις χρόνο στο να τα κουμπώσεις δίπλα σου. Μα τελικά δεν ήταν τα μοναδικά προορισμένα για το παζλ σου κομμάτια. Ψάξε-ψάξε, θα τα βρεις. Μέχρι τότε, ζήσε τη μαγεία και τις συναισθηματικές εναλλαγές του παιχνιδιού.

Αν έλυνες εξαρχής το παζλ, το παιχνίδι θα ‘ταν βαρετό και δε θα ‘χε τίποτα να σου δώσει. Ποιος, όμως, θέλει μια ζωή χωρίς σασπένς κι εμπειρίες;