«Με ξενέρωσες!»: χειρότερο κι απ’ το «Σε μισώ.»

Αγάπη. Πάθος. Πόθος. Έρωτας. Όλα εκείνα που αισθανόμαστε για έναν άνθρωπο. Αυτός ο άνθρωπος που για εμάς, απ’ την πρώτη στιγμή, θα κερδίσει ένα σημαντικό ρόλο στη ζωή μας και στην καθημερινότητά μας. Στις δύσκολες και στις εύκολες στιγμές. Σε όλα εκείνα που θα μας ενώσουν μαζί του. Μια σχέση εμπιστοσύνης, συντροφικότητας κι απόλυτης σύνδεσης.

Ο σύντροφός μας απ’ τη στιγμή που θα ενωθεί μαζί μας, απ’ τα δειλά κιόλας βήματα της αρχής για το χτίσιμο μιας σχέσης, θα λάβει από εμάς τον σεβασμό μας. Γιατί μόνο έτσι αξίζει να προσπαθήσουμε για μια όμορφη συνέχεια και γιατί, φυσικά, αυτό του αξίζει.

Για να κρατήσει μια συντροφιά και για να απολαμβάνουμε στο έπακρο όλα εκείνα που δεν μπορούμε να τα απολαύσουμε με φίλους κι οικογένεια –που, όσο σημαντικοί κι αν παραμένουν για μας, δεν μπορούν να μας προσφέρουν το πάθος και τον έρωτα– πέρα απ’ την έλξη και το συναίσθημα, χρειάζεται (κι εδώ) αμοιβαία εκτίμηση, ειλικρίνεια και καλή επικοινωνία.

Όσο ερωτευμένοι κι αν είμαστε, εντάσεις υπάρχουν και θα υπάρχουν. Κι οι δύο πλευρές θα προκαλούν και θα καλωσορίζουν καβγάδες Δυστυχώς, δεν μπαίνει εύκολα μια τέλεια σε έναν τσακωμό ερωτικό. Αφού η καψούρα έχει μόνιμο εχθρό της τον εγωισμό, κι εκείνος έχει συμμάχους την ανασφάλεια και την κτητικότητα. Συχνά, λοιπόν, χάνουμε τον έλεγχο, ξεσπάμε λεκτικά και ξεστομίζουμε λέξεις που πληγώνουν τόσο εμάς όσο και τον σύντροφό μας, ακόμα κι αν δεν τις εννοούμε.

Θα βροντήξουμε πόρτες με δύναμη πίσω μας, θα φωνάξουμε «Σε μισώ», «Φύγε», «Δε σε θέλω πια», «Δε σε αγαπάω», μα κανένα απ’ αυτά δεν είναι ικανό να μας κάψει όσο εκείνες οι δύο λέξεις που φλερτάρουν τόσο έντονα με το τέλος, μυρίζουν απογοήτευση και παραίτηση: «Με ξενέρωσες.»

Για πολλούς αυτή η δήλωση ξενέρας είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης τους. Για κάποιους μπορεί να θεωρηθεί κι ύβρις. Προσβολή για έναν έρωτα που ξεθύμανε τόσο εύκολα. Κλοτσιά στην αυτοπεποίθησή μας. Άδειασμα κανονικό, η πλήρης ματαίωση.

«Με ξενέρωσες» κι ύστερα μια θορυβώδης σιωπή και μια βίαιη τέλεια στον τσακωμό. Γιατί αρκούν αυτές οι δυο λέξεις για να καταλάβεις ότι για τον άλλο δεν υπάρχει κάτι παραπάνω να συζητήσετε, δεν έχει νόημα να προσπαθήσεις να τον πείσεις για το οτιδήποτε. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο σκληρό που να μπορείς να σερβίρεις στον άνθρωπό σου σαν ανταπόδοση στο χαστούκι που σου χάρισε.

Ίσως, λοιπόν, η παραδοχή κάποιου πως τον έχεις ξενερώσει να ‘ναι και μια άλλη μορφή των τίτλων τέλους. Ίσως να μην έχει μείνει τίποτα άλλο πια. Γι’ αυτό θα ‘πρεπε κι οι δύο να κάνετε κάτι πριν φτάσετε εκεί.

Γι’ αυτό υπάρχουν οι υποχωρήσεις, οι αμοιβαίοι συμβιβασμοί κι η κατανόηση. Η διάθεση να ακούσεις τον άλλο κι η προσπάθεια να τον καταλάβεις, μα πάνω απ’ όλα η προσπάθεια να διορθώσεις τα κακώς κείμενα, πριν φτάσετε στο απόλυτο κενό.

Σεβόμαστε τον άνθρωπό μας, δίνουμε χώρο και χρόνο στη σχέση μας, σκεφτόμαστε πριν πούμε κάτι που ίσως μετανιώσουμε. Τα λόγια μένουν κι, ακόμα κι αν δεν εννοούνται στο εκατό τοις εκατό τους, ανοίγουν πληγές που δεν ξεχνιούνται εύκολα.