Έχετε κι έχουμε όλοι λογικά ακούσει τον στίχο από ‘κείνο το παλιό τραγούδι, που λέει πως «Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε». Και δεν είναι μόνο πως το ‘χουμε ακούσει και τραγουδήσει αλλά το ‘χουμε βιώσει κιόλας.
Και μπορεί ο στίχος να μιλάει για ανθρώπους που χωρίστηκαν κι επιθυμούν να ξαναϊδωθούν, σαν μια υπόσχεση που λαχταράν να τηρηθεί, αλλά υπάρχει και μια περίπου αντίστοιχη φράση που αντί για επιθυμία κουβαλά φόβο και παρακαλά αυτή η τυχαία συνάντηση να αργήσει πάρα πολύ.
Πίσω μου σε έχω σατανά, λοιπόν. Μία φράση που λέγεται όταν θέλουμε να αποφύγουμε ή να αποτρέψουμε τον εαυτό μας από έναν πειρασμό. Κάτι αντίστοιχο ξεστομίζουμε συχνά όταν θέλουμε να αποφύγουμε κάποιον γνωστό μας, που για δικούς μας λόγους τη συγκεκριμένη στιγμή δε θέλουμε να πέσουμε μούρη με μούρη. Ακόμα καλύτερα, όμως, την αρνητική μας αυτή έκπληξη την εξηγεί κι η φράση «Τι μικρός που είναι ο κόσμος», στην περίπτωση που πετύχουμε κάποια άτομα σε ανύποπτο τόπο και χρόνο.
Τι συμβαίνει, όμως, όταν λαχταράμε να συναντήσουμε κάποιον; Τότε το σύμπαν όχι απλά δε συνωμοτεί με την επιθυμία μας, αλλά μάλλον γελάει μαζί μας. Μας αποτρέπει απ’ το να συναντήσουμε τον κατάλληλο άνθρωπο την κατάλληλη στιγμή, ενώ αντιθέτως μας επιτρέπει να πετύχουμε τα πιο ακατάλληλα πρόσωπα στον ίδιο τόπο και χρόνο που βρισκόμαστε εμείς, ακριβώς τη στιγμή που δεν ήμασταν καθόλου έτοιμοι γι’ αυτό και παρακαλούσαμε να μη μας συμβεί. Τρελαίνεσαι τότε ή όχι; Τρελαίνεσαι. Και όχι μόνο τρελαίνεσαι αλλά σιχτιρίζεις την τύχη σου και κοιτάς στο υπερπέραν με ένα βλέμμα απορίας. «Γιατί τώρα;»
Πόσοι από εμάς πετύχαμε στον ίδιο τόπο και χρόνο ανθρώπους που δε θέλαμε να δούμε εκείνη τη στιγμή ή ίσως και καμία στιγμή; Η απάντηση είναι πολλοί, αφού σχεδόν όλοι έχουμε γευτεί αυτή την πίκρα.
Απ’ τα παιδικά μας χρόνια έως και σήμερα η ανάγκη για κρυφτό δε μας εγκατέλειψε ποτέ. Πώς παίζαμε τότε με τους παιδικούς μας φίλους για να μη μας βρουν; Ε, έτσι και τώρα ψάχνουμε τρόπο να μας φυγαδέψουμε μπας και γλυτώσουμε από ανεπιθύμητες ή ακόμη κι επικίνδυνες συναντήσεις.
Και δεν είναι η μόνη παιδική συνήθεια που υιοθετήσαμε και στα ενήλικα χρόνια μας. Ως πιτσιρίκια κι έφηβοι είχαμε αλλεργία στις υποχρεώσεις, το πρωινό ξύπνημα ήταν βάσανο, το διαγώνισμα εφιάλτης, και κάπως έτσι γεννιόταν ένας δήθεν πόνος στην κοιλιά. Αργότερα κι αφού είχαμε εξασφαλίσει πως δεν έχει σχολείο για σήμερα, ψάχναμε αφορμή να βγούμε μια βόλτα, μιας κι ήμασταν ήδη πολύ καλύτερα. Ε, και τότε, παρόλο που δεν προτιμούσαμε πολυσύχναστα στέκια, ήταν τέτοια η γκαντεμιά μας που δεν υπήρχε περίπτωση να μην πετύχουμε έναν καθηγητή στον δρόμο μας∙ συνάντηση που μας έκανε να τρέχουμε πίσω στο σπίτι άρον άρον ή να κρυφτούμε μέσα σε μια πολυκατοικία για να μη μας πετύχει.
Στις ερωτικές μας σχέσεις, τώρα, υπάρχει χειρότερο σκηνικό απ’ το να πετύχεις πρώην όταν είσαι στα χάλια σου και μάλιστα με τον κάποτε έρωτά σου να κυκλοφορεί αγκαζέ με νέο αμόρε, ενώ εσύ κουβαλάς δωδεκάδα χαρτιά υγείας απ’ το σούπερ μάρκετ, που πετάχτηκες δυο λεπτά με την πιτζάμα; Βάζεις όπισθεν και στρίβεις, καραδοκώντας πότε θα καθαρίσει το πεδίο. Αντίστοιχα, μας έχουν βοηθήσει να ξεφύγουμε από τέτοιες άβολες καταστάσεις τα κολλητάρια μας ουκ ολίγες φορές.
Χειρότερο κι απ’ αυτά, όμως, είναι το να πετύχεις τον εργοδότη σου, όταν έχεις κάνει κοπάνα απ’ τη δουλειά. Τελικά, δεν είναι να παίζεις με τις πιθανότητες γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις θα ‘ναι πάντα εναντίον σου.
Όλες αυτές οι ατυχές στιγμές μας έχουν φέρει σε κατάσταση πανικού κι απόλυτης τρέλας. Σαν κυνηγημένοι παλεύουμε να φύγουμε μακριά από ανθρώπους που δε θέλαμε σε καμία περίπτωση να πετύχουμε.
Ας το αποδεχτούμε. Το σύμπαν παίζει περίεργα παιχνίδια και δεν είναι σχεδόν ποτέ με το μέρος μας. Για αυτό καλύτερα να καθίσουμε στα αβγά μας και να αποδεχτούμε την γκαντεμιά που μας περιβάλλει.
Συντάκτης: Χρύσα Αρώνη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
