Πέμπτη βράδυ και με πιάνω για όγδοη φορά να νοσταλγώ το προηγούμενο Σαββατοκύριακο και να περιμένω το επόμενο. Κλεφτές ματιές στο ημερολόγιο κι αφηρημένα σχέδια στη σελίδα του Σαββάτου δε θα το φέρνουν πιο γρήγορα, δυστυχώς. Κι ενώ το βιβλίο είναι ανοιχτό μπροστά μου, εγώ αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που κάνει το Σαββατοκύριακο αγάπη κι εθισμό.
Κάθε Σαββατοκύριακο είναι ξεχωριστό, γιατί αυτές οι δυο μέρες ξεφεύγουν από τον κόσμο της πραγματικότητας κι αποτελούν έναν κόσμο διαφορετικό. Έναν κόσμο ελευθερίας, μακριά από υποχρεώσεις και πρωινά ξυπνήματα. Έναν κόσμο όπου δεν υπάρχει δουλειά και πίεση. Μέχρι και η δίαιτα δεν ασκεί καμιά εξουσία πάνω σου.
Στον κόσμο του Σαββατοκύριακου χωράνε μόνο μεθύσια, καλοπέραση, έρωτες ανεκπλήρωτοι, έρωτες ζωής ή έρωτες του πεντάλεπτου, καταστάσεις παρεΐστικες και πιτζάμα πάρτι. Ποιος δε θέλει να ζει σ’ έναν κόσμο που οι μόνες του έγνοιες είναι τι θα βάλει το βράδυ και τι θα γίνει με το πρόσωπο που κυνηγάει ένα μήνα τώρα;
Τα Σάββατα είναι για να ζεις, να παρταλιάζεις, να ονειρεύεσαι και να ερωτεύεσαι. Είναι για νυχτοπερπατήματα και μπουγάτσα στις έξι το πρωί. Είναι η αναμονή για το πρώτο πρωινό λεωφορείο και το δροσερό αεράκι του πρωινού που σου φυσάει το πρόσωπο και νιώθεις ζωντανός.
Τα Σάββατα όλα είναι πιθανά. Γι’ αυτό κι επιτρέπονται τα μεγάλα, σχεδόν απραγματοποίητα όνειρα και τα σχέδια για την επόμενη μέρα ή ακόμη και για την υπόλοιπη ζωή σου. Σχέδια που πιθανότατα θα πάρεις πίσω την επόμενη μέρα το πρωί, που η λογική σου θα λειτουργεί και πάλι. Είναι μέρες χωρίς λογική, μέρες που σε λειτουργείς μόνο με ένστικτο και συναίσθημα.
Τα Σάββατα είναι ιστορίες που θα διηγείσαι στα παιδιά σου και στιγμές που σε δένουν με τους ανθρώπους σου. Είναι ακόμη και το γέλιο με το στριμωξίδι που θα φάει ο κόσμος στα μαγαζιά ενώ εσύ αράζεις στο σπίτι με τον καλύτερο φίλο για παρέα. Βγήκες την Παρασκευή εξάλλου.
Δεν είναι όμως μόνο η κραιπάλη ή η ηρεμία του Σαββάτου που κάνει αυτό το διήμερο απολαυστικό κι εθιστικό. Είναι η χαλαρότητα της Κυριακής που του δίνει αξία.
Αυτές οι Κυριακές με το τεμπέλικο ξύπνημα και το χουζούρεμα στο κρεβάτι. Η Κυριακή είναι η μόνη μέρα που το καθημερινό «πέντε λεπτά ακόμη» να γίνει δίωρο στο κρεβάτι χωρίς καμιά ενοχή.
Είναι το ξύπνημα με χανγκόβερ και το κλασσικό «τι μαλακία έκανα πάλι χθες» ή το ξύπνημα από τη μυρωδιά του φρέσκου ψωμιού και το παστίτσιο της μαμάς. Ίσως είναι και τα δυο μαζί.
Η Κυριακή ταυτίζεται καμιά φορά και με τον καθιερωμένο καφέ με τους κολλητούς και τις κολλητές. Άραγμα σε χουχουλιάρικο καφέ το χειμώνα ή γλάρωμα κάτω από τον ήλιο (κατά προτίμηση παραλιακά) το καλοκαίρι.
Η Κυριακή είναι τ’ αγαπησιάρικα απογεύματα με τον άνθρωπό σου. Είναι ακριβώς η στιγμή που είστε αγκαλιά με τις πιτζάμες στον καναπέ και χαζεύετε ταινία ταΐζοντας ο ένας τον άλλον ποπ κορν και πατατάκια. Είναι που προσπαθείς να τον χορτάσεις γιατί αύριο στις επτά θα χωριστείτε για δουλειά.
Η Κυριακή όμως είναι κυρίως η άρνηση να παραδεχτείς ότι το διήμερο έφτασε στο τέλος του κι ότι πρέπει να περάσουν άλλες πέντε εργάσιμες για να ξαναζήσεις τη μαγεία.
Μπορεί να μην κάνεις τίποτα από τα παραπάνω τελικά. Η διαφορά έγκειται όμως στο ότι η επιλογή είναι δική σου.
Τα Σαββατοκύριακα επιτρέπονται μόνο «θέλω» κι είναι αυτές ακριβώς οι επιθυμίες που νοσταλγείς τις άλλες μέρες. Τις δυο αυτές μέρες βάζεις τον εαυτό σου πάνω από όλα.
Ξεχνάς και ξεχνιέσαι, και στην τελική τότε είναι που βρίσκεις μέσα σου το παιδί που τις υπόλοιπες μέρες χάνεις.
Συντάκτης: Σοφία Καλπαζίδου
