Έχω αγχωθεί. Έχω αγχωθεί πολύ, λέμε.
Όπου γυρίσω το κεφάλι μου, συνομήλικοι μου, δεν έχουν μόνο παντρευτεί, αλλά έχουν αρχίσει και να γεννοβολάνε.
Δε θα σε κατακράξω σε τούτο εδώ το άρθρο, εσένα δύσμοιρη, που από party animal μου έγινες εν μια νυκτί μάνα, στο φυλάω για αργότερα.
Σήμερα, είμαι εδώ να σας μιλήσω για μια γυναίκα, που είναι μαμά χωρίς να έχει γίνει μαμά.
Την λένε Ελένη και τον άντρα της τον λένε Πέτρο, και το παιδί της το λέει Πετράκη.
Είναι μαζί. Αυτή, αυτός και το παιδί, κοντά 25 χρόνια τώρα.
Μόνο που δεν είναι τρεις, είναι δύο.
Και δεν έκαναν ποτέ παιδί.
Δεν ξέρω το γιατί και αν και με έτρωγε η περιέργεια, μόλις τους έζησα λίγο παραπάνω, είδα πως εν τέλει δε τους λείπει αυτό.
Και έτσι δε ρώτησα.
Είμαι σίγουρη πως θα προσπάθησαν, πως δε θα μπόρεσαν και πως κάποτε θα τους πήρε και από κάτω όλο αυτό.
Ρητορική Ερώτηση: Προορίζονται όλοι για να γίνουν γονείς;
Άσε το νοητικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, εδώ μιλάμε για Βιολογία.
Όταν εγώ δε μπορώ να συλλάβω μαζί σου, σε καμία των περιπτώσεων, να κάνω τη μήτρα μου εργαστήριο και εργοτάξιο εξωσωματικών, καταναλώνοντας τόνους ορμονών ή να τη δούμε αλλιώς;
Οι δικοί μου αγαπημένοι άτεκνοι, την είδαν αλλιώς.
Είναι ένα ζευγάρι με τα όλα του, αυτός την αγαπάει και τη φροντίζει, της φέρνει τα προς το ζην, βγαίνουν, πάνε τις διακοπές τους, κάνουν τον χαβαλέ τους, της μιλάει με τις ώρες και αυτή τον ακούει μαγεμένη, ρουφάει κάθε του πληροφορία σα σφουγγάρι ολοκαίνουριο.
Αυτή, αχ αυτή! Αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Πότε τον θαυμάζει, πότε τον μαλώνει, πότε τον ξεσυνερίζεται και πότε όχι.
Δεν την άκουσα μια φορά να τον λέει Πέτρο, μόνο Πετράκη.
Είναι το γλυκό της το παιδί, μα είναι και ο άντρας της.
Αυτός που δεν της χάρισε παιδιά ή εκείνη που του τα στέρησε.
Σου μιλάω για χειρουργική ισορροπία και ακρίβεια σχέσης.
Μιας σχέσης που δεν τρώθηκε, αλλά γιγαντώθηκε.
Μιας σχέσης που περικλείει δύο ενήλικες και δύο παιδιά, τα γλυκά τους τα παιδιά.
Ενώ γνωρίζουν να οδηγούν και οι δύο, οδηγεί μόνο εκείνη.
Κι αυτός δίπλα, να τις βάζει μουσικές, να τον μαλώνει που δε φοράει τη ζώνη του τη μία και να τον ακούει έκθαμβη να της μιλάει για ευρωπαϊκή ιστορία, από την άλλη.
Αυτός, να τη ρωτάει τι θα φάνε και να παραπονιέται που έφαγε πολύ και τον έπιασε το στομάχι του, ζητώντας της χωρίς να το ζητά το χαμομηλάκι του σπίτι και μετά από πέντε λεπτά, να τη διορθώνει που είπε λάθος ένα τριγενές και δικατάληκτο.
Αυτό είναι το νόημα της ζωής τους, μιας ζωής χωρίς τις χαρές της μητρότητας και της πατρότητας:
Τις δημιούργησαν μέσα στη σχέση, πότε γίνονται ζευγάρι, πότε γίνονται παιδιά ο ένας για χάρη του άλλου.Τόσο απλόχερα χαρίζουν ένα νάζι, μια σκανταλιά, ένα πείραγμα.
Ναι, χαϊδεύονται.
Πού είναι το κακό στα χάδια;
Αφού δε μπόρεσαν να κάνουν δικά τους παιδιά, έγιναν τα δικά τους τα παιδιά και τα μεγαλώνουν μαζί, όπως μεγαλώνουν κι αυτοί.
Έψαξαν τις άμυνες τους, τις βρήκαν, τις μελέτησαν, τις ύψωσαν και τις τελειοποίησαν.
Έβγαλαν τον χάρτη της καρδιάς τους και είπαν πως δεν τον πετάνε.
Πως η ευτυχία του ενός είναι η ύπαρξη του άλλου, αναπόφευκτα.
Και έχτισαν πάνω σε αυτό.
Συντάκτης: Κάλτερ Έγκο
