Είσαι το βαθύτερο βαθύ μου

Ξεκίνα να μετράς αντίστροφα. Να μετράς, έναν-έναν, τους κόκκους απ’ την άμμο της θάλασσας. Να μετράς τα βότσαλα. Να μετράς κοχύλια. Κι έπειτα αφέσου. Θα ‘ρθουν να σε παρασύρουν τα κύματά της ή η απόλυτη ηρεμία της.

Έλα στην αγκαλιά μου. Θα σε κρύψω ανάμεσα σε βράχια, σε κόλπους, σε νερά θολά κι άγνωστα. Θέλω ν’ αφήσεις, όλα τα συναισθήματά σου να σε παρασύρουν. Ν’ αφήσεις την πανσέληνο να καθρεφτίσει κάθε φαντασία σου.

Γιατί είσαι το βαθύτερο βαθύ μου και θέλω η νύχτα να γνωρίσει τα κορμιά μας. Να μάθει ο βυθός της θάλασσας όλα τα κρυφά μυστικά μας. Κάθε ατέλεια τελειότητά τους.

Πιάσε το χέρι μου κι έλα να περπατήσουμε γυμνοί. Ν’ αφήσουμε τα δικά μας αποτυπώματα στους θαλάσσιους εξερευνητές. Να ξαπλώσουμε σε σύννεφα έρωτα μέχρι να εξαφανιστούμε. Μέχρι ο έρωτάς μας ν’ αναγκάζει το εγώ μας ν’ απομακρυνθεί απ’ το εγώ του. Μέχρι να σταματήσει να περιγράφεται και ν’ αρχίσει να βιώνεται.

Δε θέλω μόνο να το νιώσεις. Θέλω και να το πιστέψεις. Θέλω να το ζήσεις. Θέλω όλα τα «α» απ’ την αναπνοή σου. Το «γ» απ’ τη γοητεία σου. Το «π» απ’ το πάθος σου. Το «ω» από κάθε ώρα σου. Εν ολίγοις, θέλω όλα, τα «σ’ αγαπώ» σου. Κι άφησέ με, μετά, να ονειρεύομαι. Άφησε το ταξίδι μας να βρει την πορεία του ανάμεσα στα κύματα.

Να βρει την πορεία του ανάμεσα στις σταγόνες τις βροχής που θα ‘ρθουν το φθινόπωρο. Στα χιόνια του χειμώνα. Στο αεράκι της άνοιξης. Μέχρι το επόμενο καλοκαίρι. Με την υπόσχεση να ζήσουμε αυτό που δεν προλάβαμε φέτος. Με την υπόσχεση να ταξιδέψουμε μαζί. Και να συνεχίσουμε να ταξιδεύουμε.

Γιατί δε συναντιούνται τυχαία δύο άνθρωποι σ’ αυτή τη ζωή. Δεν ερωτεύονται απλά για να ερωτευτούν. Δεν αγαπιούνται απλά για ν’ αγαπηθούν. Υπάρχει κάτι βαθύτερο και πιο ουσιαστικό. Δεν είναι παιχνίδι της ζωής αλλά ένα κάλεσμα της μοίρας. Ένα κάλεσμα της φύσης. Λίγοι είναι αυτοί που το ακούν κι ακόμα λιγότεροι αυτοί που το βρίσκουν. Κι εμείς το βρήκαμε.

Δεν ξέρω αν ήρθες για να δώσεις απαντήσεις στα ερωτήματά μου. Δεν ξέρω αν ήρθες για να με τραβήξεις στη ζωή. Δεν ξέρω αν οι δυο μας δημιουργούμε το τέλειο. Ξέρω, όμως, ότι χώρια σου νιώθω ένα κομμάτι να λείπει.

Και γκρεμίζω τοίχους παλεύοντας με τα κύματα. Πολεμάω δαίμονες. Ονειρεύομαι κι ελπίζω. Όχι στο «για πάντα» αλλά στο τώρα. Και θέλω να ‘ναι δυνατό κι αληθινό. Γι’ αυτό και σου φωνάζω μερικές φορές. Για ν’ ακούσεις εκείνες τις στιγμές που χάνεσαι στις σκέψεις και κλείνεις τ’ αφτιά σου.

Άλλωστε, πριν ενσαρκωθούμε, η ψυχή μας είχε προαποφασίσει και τον χρόνο αλλά και τον τρόπο που θα ερωτευθούμε και θ’ αφεθούμε αληθινά. Κι αν είναι όλα επιλογές μας, η αλήθεια που κρύβεται πίσω απ’ αυτό μας βοηθάει να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα που κρύβει μέσα του ο έρωτας.

Κι η αγάπη που κρύβεται μέσα στον έρωτα είναι δωρεάν κι αρκετή για να καταλάβουμε πως τα πιο σπουδαία πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα. Και τα μεγαλειώδη είναι ανέξοδα, τελικά. Τα υπόλοιπα εξαρτώνται από εμάς. Γι’ αυτό χάρισέ μου και το βαθύ του χειμώνα σου.