Εμπιστοσύνη∙ το εξτρίμ σπορ των ανθρωπίνων σχέσεων

Ο Steve Jobs κάποτε είχε πει «Να ‘χετε πλήρη  εμπιστοσύνη σε κάτι. Στη ζωή, στο πεπρωμένο, στο κάρμα, στο οτιδήποτε». Εμπιστοσύνη. Απλή λέξη μα δύσκολο συναίσθημα.

Η αλήθεια είναι ότι όλοι θα σε συμβουλέψουν να βρεις κάτι στο οποίο να πιστεύεις. Ένα άτομο να ‘ναι η σταθερά σου, το λιμάνι σου κι η πυξίδα σου. Να μπορείς να του εξομολογείσαι τα πάντα και να ‘ναι το στήριγμά σου, ακόμα κι όταν έχεις να αντιμετωπίσεις τις πιο δύσκολες καταστάσεις, που ενδέχεται να σου φέρει η ζωή, και βλέπεις τον κόσμο γύρω σου να γκρεμίζεται. Το άτομο αυτό μπορεί να ‘ναι οποιοδήποτε. Συγγενής, φίλος, σύντροφος.

Φρόντισε, όμως, να το διαλέξεις προσεκτικά. Γιατί όσο αναγκαίο είναι να εμπιστευτεί ο άνθρωπος, τόσο ριψοκίνδυνο είναι ταυτόχρονα, και μπορεί στο πι και φι να τον φέρει σε αδιέξοδο. Σκέψου μόνο πόσες φορές μπορεί να έδωσες την εμπιστοσύνη σου σε κάποιον, να ανοίχτηκες,να τον έβαλες στην καρδιά σου κι αυτός για ανταπόδοση, μόλις αντιλήφθηκε ότι την είχε, διψούσε για περισσότερα, σε θεώρησε δεδομένο και δε δίστασε να σε προδώσει. Σε πρόδωσε το ίδιο άτομο που μπορεί να σου ‘λεγε «Κοίτα με στα μάτια για να βρεις την αλήθεια».

Γιατί η απληστία της αυτοεπιβεβαίωσης του ανθρώπου μηδενίζει όλα όσα μπορεί να του ‘χεις προσφέρει. Δεν τον αφορά πλέον πώς νιώθεις, πόσους τοίχους έριξες για να τον βάλεις μέσα. Πλέον σε αφήνει εκτεθειμένο με ορθάνοιχτες τις πόρτες της ψυχής σου, δίνοντας ελεύθερη είσοδο σε όποιον θέλει να σε πληγώσει.

Μπορεί εσύ να πιστεύεις πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι αγνοί, χωρίς κακία, ζήλια και φθόνο που θέλουν μόνο την ευτυχία σου. Πως η δική τους χαρά πηγάζει από ένα ειλικρινές δικό σου χαμόγελο. Όμως μη γελιέσαι. Μην κλείνεις τα μάτια στην πραγματικότητα. Δε σου λέει κανείς να ‘σαι προκατειλημμένος, να κλειστείς στον εαυτό σου και να μη χαρίσεις το πολύτιμο αυτό συναίσθημα σε κάποιον. Μα φρόντισε να ‘ναι κάποιος που να το αξίζει πραγματικά, που το ρίσκο μαζί του θα ‘ναι μικρότερο.

Πέρασέ τον από σαράντα κύματα, όχι από καχυποψία μα από αυτογνωσία. Γιατί εσύ μόνο ξέρεις πώς είναι να σπάνε οι προσδοκίες σου σαν γυαλί, όταν ο άνθρωπος που εμπιστεύτηκες και που αγάπησες σε καθιστά δεδομένο και σταματά να νοιάζεται. Εσύ ξέρεις πώς νιώθεις όταν ο φίλος, που έδωσες τόσα πολλά, αρχίζει να απομακρύνεται και να σε εκθέτει, μοιράζοντας όλα τα μυστικά που του εξομολογήθηκες. Όταν ο σύντροφος εκμεταλλεύεται την περίσσια εμπιστοσύνη σου κι εσύ από επίκεντρο του κόσμου του γίνεσαι μια απλή καβάτζα, παρατηρητής των νέων ασχολιών του.

Σταμάτα να κάνεις δεδομένη την ψυχή, την αγάπη και τη συγχώρεσή σου. Μέτρα καλά τον άλλο πριν του δώσεις ένα μικρό κομματάκι απ’ τον κόσμο σου, γιατί όλα είναι εφήμερα και μπορούν να χαθούν, όπως τα κύματα που αγγίζουν την άμμο κι εξαφανίζονται, παίρνοντας ένα μέρος του εαυτού σου μαζί τους.

Πολλές φορές –παραδέξου το– ξέρεις ότι θα προδοθείς, όμως εθελοτυφλείς, παρόλο που γνωρίζεις ότι θα φας τα μούτρα σου. Κι η αλήθεια είναι ότι δεν πειράζει, γιατί είναι δική σου επιλογή. Δες το σαν ένα ένα μάθημα στον εαυτό σου. Που θα δώσει και δε θα πάρει. Που θα πονέσει, θα πάθει και διδαχθεί. Γιατί όσο βαθιοί κι εξοντωτικοί κι αν είναι οι πόνοι της προδοσίας, αποτελούν τούβλα για τον τοίχο που θα χτίσεις, για να εμποδίσεις στο μέλλον να πλησιάσουν άτομα που δε θα αξίζουν την εμπιστοσύνη σου.

Πού καταλήγουμε; Ο κύριος Jobs, λοιπόν, όσο καλή δουλειά κι αν έκανε στον σχεδιασμό κινητών κι υπολογιστών δεν ήταν ιδιαίτερα προσεκτικός όταν μίλησε για την εμπιστοσύνη. Έπεσε στην παγίδα της αοριστολογίας και της ανάγκης της ανθρώπινης σύνδεσης. Η αλήθεια είναι πως, ναι, πρέπει να εμπιστευτείς, όπως είπε, πρέπει όμως να το κάνεις με προσοχή και σύνεση.

Εμπιστεύσου, όμως μην κάνεις έναν άνθρωπο κατευθείαν λιμάνι σου.

Ξεκίνα καθιστώντας τον έναν απλό σταθμό, κι αφού περάσει κάποιες φουρτούνες της ζωής σου, μόνο τότε ρίξε την άγκυρά σου και κάνε τον συνοδοιπόρο σου.