Απ’ τις διακοπές γυρνάμε σκοτωμένοι και πιο ερωτευμένοι

Και τώρα τα κεφάλια μέσα. Επιστροφή στη δουλειά, στα θρανία και στην καθημερινότητα. Περάσαμε ωραία στις διακοπές; Χμ, δε νομίζω όλοι να περάσαμε τέλεια, εκπληκτικά, μοναδικά. Κάποιοι το μετανιώσαμε και που φύγαμε.

Ωραίο πράγμα να κάνεις διακοπές με το αίσθημα∙ τις κανονίζεις από καιρό, συμπίπτουν οι άδειες και πακετάρετε τα πράγματα μαζί. Φτιάχνεις μια εικόνα στο μυαλό σου να κάθεσαι σε μια ξαπλώστρα με ένα κοκτέιλ και την αγάπη σου δίπλα κι είστε οι πιο τέλειοι στην παραλία κι όλοι σας κοιτάνε και σας καμαρώνουν και σας ζηλεύουν ίσως. Και καταλήγετε με έναν καφέ στο χέρι, χωρίς ομπρέλα, γεμάτοι άμμο μέχρι κι εκεί που δε βλέπει ο ήλιος, να προσπαθείτε να ηρεμήσετε ανάμεσα σε παιδάκια που τσιρίζουν και ρακέτες που εκσφενδονίζουν μπαλάκια, ευχόμενοι να σας πάει, τουλάχιστον, καλά η υπόλοιπη μέρα.

Ονειρεύεσαι να βάζεις τα αέρινα ρουχαλάκια σου, που αγόρασες ειδικά γι’ αυτές τις διακοπές και να γυρίζεις στα κλαμπ και στις ταβέρνες του νησιού, παρέα με το αμόρε, απολαμβάνοντας το φαγητό και το ποτό. Κι η κατάληξη; Φοράς τα ρούχα αλλά απ’ τον ιδρώτα κολλάνε πάνω σου κι εύχεσαι να ‘σουν στον καναπέ με το βρακί, ενώ έχουν πρηστεί τα πόδια σου απ’ το πήγαιν’ έλα μέχρι να βρείτε καρέκλα. Τρως ό,τι σου σερβίρουν και πληρώνεις τα μαλλιοκέφαλά σου, έχοντας ακούσει το συρτάκι του Ζορμπά καμιά 60αρια φορές, γιατί δίπλα φυσικά κάθονται κάτι τουρίστες που θέλουν να φωνάζουν «όπα» κάθε λίγο και λιγάκι. Καταλήγεις στο δωμάτιο που το βρήκες σε «ουάου» προσφορά (κι ίσα που χωράτε κι οι δυο μέσα) κι όλα τα νεύρα τα ξεσπάς στον/στη συγκάτοικό σου, για να κοιμηθείτε εκνευρισμένοι και χιλιορουφηγμένοι απ’ τα κουνούπια (σιγά μην κάνατε τίποτε άλλο μετά από τόση κούραση), έχοντας υπόψη ότι αύριο θα περάσετε πάλι τα ίδια.

Μετά από τόση ζέστη, ένταση και ταλαιπωρία, φυσικό επακόλουθο είναι να γυρίσετε σκοτωμένοι και να μιλάτε στον καθρέπτη –ο οποίος δείχνει κάποια κατανόηση πολλές φορές– ρωτώντας συνεχώς τι σκεφτόσασταν, όταν προγραμματίζατε αυτές τις διακοπές. Αυτό το φαινόμενο, δυστυχώς, συμβαίνει, γιατί το ξερό μας το κεφάλι δε λέει να εναρμονιστεί με την πραγματικότητα. Φτιάχνουμε μια εικόνα τέλειων διακοπών στο μυαλό μας, χωρίς να υπολογίσουμε ρεαλιστικά τις καταστάσεις. Ονειρευόμαστε τις Μπαχάμες και τις Σεϊχέλες και καταλήγουμε στη Λούτσα. Αποζητάμε τα απόλυτα καλοκαιρινά κοκτέιλ και κατεβάζουμε τις νερωμένες μπόμπες.

Εκτός απ’ τις ονειρικές διακοπές που σχεδιάζουμε στο μυαλό μας, κάνουμε κι άλλα τραγικά λάθη που μας σπρώχνουν να σκοτωνόμαστε με το ταίρι μας. Στις λίγες μέρες της συγκατοίκησης στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, αν ως τότε δεν έχουμε μείνει μαζί, ανακαλύπτουμε πράγματα για το αμόρε μας που μπορεί να μας ξαφνιάσουν και να μας δυσαρεστήσουν, γιατί πολύ απλά στην καθημερινή ζωή δε ζούμε μαζί και δεν ξοδεύουμε τόσο συνεχή χρόνο μαζί, για να τα εντοπίσουμε.

Στις διακοπές, που αφηνόμαστε ελεύθεροι, βγαίνει ο πραγματικός μας εαυτός και μαθαίνουμε ο ένας τον άλλο όταν περνάμε ολόκληρα εικοσιτετράωρα μαζί, όχι στις δίωρες εξόδους και στα τηλέφωνα. Επίσης, η βλακεία μας να ‘μαστε οι άψογοι σύντροφοι ακόμα και στην εξόρμησή μας –στο σεξ, στη συμβίωση, στην οργάνωση– μας φορτώνει άγχος και μας κάνει να τρώμε τα μούτρα μας και να εκνευριζόμαστε με τον εαυτό μας.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, καλό είναι να κάνουμε έναν προγραμματισμό πιο ρεαλιστικό, πιο down on earth, ρε παιδί μου. Εντάξει, πήγαμε μια φορά διακοπές μαζί, φάγαμε τα μούτρα μας, αλλά δε γίνεται να επαναληφθεί. Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα ‘χουμε τέτοιες εκπληκτικές ιδέες για διακοπές με το ταίρι, τα βάζουμε κάτω και τα υπολογίζουμε με αυτά που έχουμε κι όχι με αυτά που θα θέλαμε να έχουμε.

Γιατί, ρε φίλε, αν ονειρεύεσαι την γκόμενά σου να τρέχει στην παραλία με το ολόσωμο του Baywatch σαν την Πάμελα, τότε να πας στο Λος Άντζελες και να γίνεις φίλος με τον Μιτς Μπιουκάνον. Κι αν θέλεις εσύ, κοπελιά, τον γκόμενό σου να βγαίνει απ’ τη θάλασσα σαν τον Τζέισον Μομόα, να πας στη Χαβάη και να κάνεις δέηση στον θεό της θάλασσας. Δεν ξέρεις ποτέ, μπορεί και να πιάσει.

Εντάξει, για να μην είμαστε όμως γκρινιάρηδες και φουλ απαισιόδοξοι, μπορεί όντως μέχρι να γυρίσουμε να σκοτωθούμε με το αμόρε πάνω στην ένταση του ταξιδιού, συνήθως όμως επιστρέφουμε ανανεωμένοι και πιο ερωτευμένοι από ποτέ. Και τα καβγαδάκια, εξάλλου, στο πρόγραμμα είναι.