Καχύποπτοι κι ανασφαλείς μπροστά στα κομπλιμέντα

Ξύπνησες σήμερα κι ένιωσες ότι είναι καλή μέρα. Ένιωσες ότι σε αγαπάς λίγο παραπάνω. Η διάθεσή σου είναι καλή. Πηγαίνεις στο μπάνιο για να πλυθείς κι όντως νιώθεις τέλεια. Αυτό που βλέπεις σήμερα στον καθρέφτη σου σού αρέσει. Γιατί μόνο σήμερα και χθες όχι;

Περίεργο πλάσμα ο άνθρωπος, σύνθετο. Πολύπλοκη κι η ψυχολογία του. Ετοιμάζεσαι και βγαίνεις. Φτάνοντας στη δουλειά αποσπάς από μια συνάδελφο ένα σχόλιο του τύπου «Λάμπεις σήμερα!». Ασυναίσθητα, κατεβάζεις τα μάτια και ψιθυρίζεις ένα ντροπαλό «ευχαριστώ!». Συνεχίζεις λέγοντας πως μάλλον θα ‘ναι επειδή κοιμήθηκες καλά χθες βράδυ.

Καθώς περνάει η μέρα κι οι δραστηριότητές σου συνεχίζονται, συναντάς τυχαία ένα παλιό συμφοιτητή στον δρόμο ο οποίος σου λέει πως είσαι στα καλύτερά σου. Νιώθεις τα μάγουλά σου να καίνε και βάζεις στοίχημα πως είναι κατακόκκινα. Το «ευχαριστώ» σου ακούγεται αχνά. Τόσο που δεν ξέρεις καν αν τελικά όντως το είπες.

Κι όμως, σήμερα ξυπνώντας ένιωθες τέλεια, γιατί λοιπόν όταν σου το επισημαίνουν, ντρέπεσαι; Σε πιάνει αυτή η αμηχανία κι η συστολή όταν οι προβολείς στρέφονται πάνω σου.  Τι σε κάνει να κολλάς και να μην μπορείς να χαρείς τα όμορφα σχόλια; Σχεδόν δεν τα δέχεσαι, ψάχνοντας να βρεις χαζές δικαιολογίες τύπου «Μάλλον είναι ιδέα σου» ή «Είναι που έχεις καιρό να με δεις» και τα σχετικά.

Αναπτύσσεις αυτόματα μια άμυνα απέναντι στα όμορφα λόγια των άλλων, γιατί μέσα σου δεν πιστεύεις πως τα εννοούν πραγματικά. Η ακόμα χειρότερα δεν πιστεύεις πως τα τόσο θετικά σχόλια σε αντιπροσωπεύουν. Πού πήγε η αυτοπεποίθησή σου; Σκέψου εσύ πόσες φορές έχεις κάνει ένα παρόμοιο σχόλιο σε κάποιον γνωστό σου. Προφανώς και το έκανες επειδή το εννοούσες κι όχι από απλή ευγένεια ή –ακόμα χειρότερα– από συμφέρον, αποσκοπώντας κάπου, όπως φοβάσαι όταν οι φιλοφρονήσεις απευθύνονται σε ‘σένα.

Κι όμως, πόσες φορές εσύ αρνήθηκες μέσα σου κομπλιμέντα που δέχτηκες, επειδή νόμιζες πως δεν αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα. Ντράπηκες, κατέβασες το βλέμμα κι είπες χαμηλόφωνα «ευχαριστώ» ή ακόμα χειρότερα κάτι για να βγάλεις από πάνω σου τον όποιο έπαινο, ένα «Σιγά, μωρέ» ή «Ποιος, εγώ;». Σήκωσες τείχος ανάμεσα σε ‘σένα και στις όμορφες λέξεις κι η αυτοπεποίθησή σου πήγε περίπατο.

Κι όμως, στο βάθος, πίσω απ’ τις αμφιβολίες και την αυτοϋποτίμηση, ένιωσες έστω και στιγμιαία όμορφα όταν σου κάνανε κομπλιμέντο. Γιατί δεν το έδειξες, λοιπόν; Γιατί δεν το πίστεψες; Γιατί το έκρυψες κάτω απ’ τις ανασφάλειές σου; Έχουμε την τάση να μη δεχόμαστε τις φιλοφρονήσεις, είτε γιατί πιστεύουμε καχύποπτα πως είναι μια απλή κολακεία και κάτι θέλουν να κερδίσουν από μας είτε γιατί φοβόμαστε να μην αποτύχουμε μελλοντικά, μήπως δε σταθούμε αντάξιοι των προσδοκιών τους. Φυσικά, όλα αυτά εξαρτώνται απ’ την αυτοεκτίμησή μας, απ’ το πόσο έχουμε εμείς οι ίδιοι πιστέψει στον εαυτό μας.

Ένας άνθρωπος με αυτοπεποίθηση θα δεχτεί την κάθε φιλοφρόνηση με μεγάλη χαρά. Θα χαμογελάσει πλατιά και θα πει ένα βροντερό «ευχαριστώ». Φρόντισε, λοιπόν, την επόμενη φορά να μην αποφύγεις το κομπλιμέντο και την οπτική επαφή. Χαμογέλασε και δέξου με χαρά τα όμορφα λόγια, χωρίς να έχεις δεύτερες σκέψεις, γιατί τα αξίζεις.