Ένα όνειρο ήτανε. Ένα όνειρο από αυτά που πολύ απλά ποτέ δε θέλεις να τελειώσει. Από αυτά που πιέζεις τον εαυτό σου να κοιμηθεί λίγο ακόμα για να συνεχίσεις να ζεις και ας ξέρεις ότι είναι ψέμα. Όνειρο που παραδόξως σε εμένα έδινε ζωή. Αυτό ήταν για μένα ο έρωτάς σου.
Ένα όνειρο, μια στιγμή από τις λίγες που θέλεις ο χρόνος να πάψει να κυλά, που θες, προσπαθείς και ζεις στο έπακρο, μια αγάπη διαφορετική από τις άλλες. Λάτρεψα τον τρόπο σου, το άγγιγμά σου, τα φιλιά σου. Την τρέλα αυτή που εξέπεμπαν τα μάτια σου και την παράνοια που ζούσα μαζί σου. Τον αυθορμητισμό σου και τον τρόπο που με σαγήνευες. Δεν μπορούσα να σου αντισταθώ -κανένας και τίποτα δεν μπορούσε. Σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ ακόμα.
Έρχεται όμως, μια στιγμή να τα διαλύσει όλα. Μια στιγμή όπου ούτε ο έρωτας, ούτε η αγάπη φαίνονται αρκετά να κρατήσουν όρθιο ότι εσύ με κόπο ονειρικά έχτιζες. Σημάδια φθοράς λέγονται, καρδιά μου και είναι τα καρκινικά κύτταρα του έρωτα. Ένας αργός και βασανιστικός του θάνατος και είναι ικανός να τον σκοτώσει από μέσα. Θέλει κόπο, κουράγιο και λίγο τσαγανό για να κρατήσεις την φλόγα του έρωτα δυνατή. Και κυρίως θέλει πάντα δυο. Δύο είναι ο αριθμός που κρατά την εξίσωση αυτή σταθερή.
Ξέρεις όμως κάτι; Κουράστηκα. Δεν αντέχω άλλο αυτό το βάρος να το σηκώνω μόνος μου. Δεν μπορώ άλλο να παλεύω να μη μας ρίξω στην ρουτίνα. Πες με τρελό. Πες με παιδί. Δε θα το αρνηθώ, έτσι έχω μάθει να αγαπώ, σαν ένα μικρό παιδί γεμάτο τρέλα και όνειρα. Γεμάτο πάθος και ζωντάνια. Έτσι μου έμαθες εσύ. Να αγαπώ τα άπιαστα, τα παρανοϊκά και όχι τα συνηθισμένα. Έτσι ήσουν κάποτε θυμάσαι; Ήσουν ο άνθρωπος που ξύπνησε μέσα μου ένα πάθος αλλιώτικο από τα άλλα, ένα συναίσθημα κάβλας του μυαλού με εξωφρενικά μεγάλες δόσεις τρέλας.
Μα άλλαξες, αγάπη μου. Και μαζί μ’ εσένα φοβάμαι ότι θα αλλάξω κι εγώ. Δε θέλω ν’ αλλάξω, δε θέλω να μετατραπώ σ’ ένα έρμαιο της καθημερινότητας και της ρουτίνας που αποφάσισες εσύ να ακολουθήσεις. Είναι μια ρότα βαριά αυτή για μένα.
Γι’ αυτό σου λέω, κουράστηκα να προσπαθώ εγώ και για τους δυο μας. Βαρέθηκα να ζω στην ψευδαίσθηση πως όλα θα γίνουν όπως πριν. Το ξέρω καλά πως η ζωή δε γυρνάει πίσω. Όμως έχω μάθει να πιστεύω πως ο έρωτας κρατά όσο θέλεις εσύ. Δεν έχει ημερομηνία λήξης. Πρέπει να πασχίζεις και να διεκδικείς καθημερινά τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου κι όχι να βολεύεσαι στις καταστάσεις.
Να βάζεις τα δυνατά σου να τον κερδίζεις συνεχώς, γιατί μάτια μου αυτό θέλουν οι άνθρωποι, την προσοχή, το ενδιαφέρον και την καψούρα σου. Φοβάμαι όμως ότι αρχίζω ν’ αλλάζω και δε μου αρέσει. Δε μου αρέσει γιατί δεν είμαι εγώ φτιαγμένος για τα σίγουρα. Θέλω να ζω όπως πραγματικά μου αξίζει και δεν πρόκειται να αφήσω κανέναν να μου το καταστρέψει. Δε θέλω να σε αφήσω, μα πρέπει. Πρέπει γιατί δεν ξέρω πώς, αλλά κατάφερες να γίνεις ο άνθρωπος που αγάπησα τρέλα και μίσησα θανάσιμα. Όλα εσύ, όλα σε ένα πρόσωπο. Αγάπησα το τότε σου και μίσησα το τώρα σου. Την αδιαφορία αυτή και την αλλαγή. Μιαν αλλαγή που με φθείρει, μια κατάσταση που με σκοτώνει.
Δε θέλω να πεθάνω, κατάλαβέ το, και δε θέλω να σκοτώσω ό,τι δίνει νόημα στην ζωή μου. Σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ ακόμα. Μα πιο πολύ αγαπάω το παιδί μέσα μου και δε θα του στερήσω ό,τι λαχτάρα να κυνηγήσει.
Συγγνώμη.
Συντάκτης: Θεοδόσιος Ραβανός
