Την αύρα μας θυμούνται από μας

Θέλουμε να εντυπωσιάσουμε κι ιδανικά να μας θαυμάσουν. Προσπαθούμε να πούμε κάτι έξυπνο, να ‘χουμε ωραίο λόγο και να μείνουμε στη θύμηση αυτών που μας ενδιαφέρουν -ή κι όχι πάντα μόνο όσων μας ενδιαφέρουν. Τι ωραίες ατάκες πετάμε, τι έξυπνα επιχειρήματα αναπτύσσουμε, τι τραγουδιστά μιλάμε, άλλος κάνει τη δουλίτσα! Ποιος; Ο εξωλεκτικτός μας χαρακτήρας. «Τι είναι αυτό;» ίσως να λες τώρα. Αυτό είναι η μόνη πραγματικότητα, γιατί είναι ο χαρακτήρας που διαγράφεται έξω απ’ τις λέξεις. Πέρα από αυτές.

Έχουμε δύο εαυτούς. Αυτόν που εκφράζουν οι λέξεις μας κι αυτόν που εκφράζεται απ’ όλα τα υπόλοιπα. Αυτά τα υπόλοιπα είναι το σώμα μας, οι χειρονομίες μας, οι γκριμάτσες μας και το βλέμμα μας. Είναι το μεγαλύτερο και σημαντικότερο μέρος της επικοινωνίας μας, γιατί, πολύ απλά, δεν μπορούμε να το ελέγξουμε. Για παράδειγμα, την ανία ή την ενόχληση τις μαρτυρούν ο τρόπος που κινούμε τα άκρα μας κι η στάση του σώματός μας. Εμείς ίσως πούμε το αντίθετο, μα όλα τ’ άλλα μας προδίδουν. Πολλοί μας πιστεύουν, μα κι άλλοι εισπράττουν την αληθινή απάντηση, παρατηρώντας μας λίγο παραπάνω. Για κάποιον που έχει λίγη ενσυναίσθηση, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί τις ειλικρινείς διαθέσεις μας.

Είναι μαγικό το γεγονός πως είμαστε κάτι πέραν του ελέγχου μας, γιατί αυτό σημαίνει πως υπάρχει μια αλήθεια που αξίζει να βρούμε και ν’ ανακαλύψουμε. Μια αλήθεια που όσο και να θέλουμε να διαστρεβλώσουμε, δε γίνεται. Δεν είναι υπέροχο; Είναι, γιατί έτσι η αλήθεια αποκτά νόημα κι αξία. Η αλήθεια είναι αυτή που είναι. Δεν είναι αυτή που θέλουμε να είναι. Δεν είναι αυτή που ποθούμε να είναι. Δεν είναι αυτή που το μυαλουδάκι μας προσδοκά. Είναι υπεράνω όλων αυτών. Το μαγικό, λοιπόν, έγκειται στο ότι το σώμα μας έχει την ευφυΐα να την εξωτερικεύει. Κι αυτή η ευφυΐα καμία σύνδεση δεν έχει με τις προθέσεις μας.

Ευτυχώς που μας υπερβαίνει και κάτι, και διαλύει τα μικροπρεπή κι εγωιστικά καπρίτσια μας. Δε θα θέλαμε να ελέγχουμε τα πάντα, κι όχι γιατί αυτό είναι κακό, αλλά γιατί δε μας κάνουν καλό αυτά που θέλουμε να ελέγξουμε. Κάποια μονοπάτια οδηγούν σε αδιέξοδα κι η σωστή ταμπέλα με την κατεύθυνση είναι η εξωλεκτική μας επικοινωνία, αν κι εφόσον φυσικά την εμπιστευτούμε. Η αρχή για να το κάνουμε αυτό, είναι απλά να το θέλουμε. Έπειτα, ν’ αρχίσουμε να παρατηρούμε προσεκτικά τι λέμε πέρα απ’ τις λέξεις που επιλέγουμε να επικοινωνήσουμε.

Πώς αναπνέουμε, πώς και πότε χαμογελάμε, πώς αντιδράμε στη χαρά των γύρω μας, πόσο βαθιά κι ουσιαστικά ακούμε, με τι συγχυζόμαστε και χάνουμε την ηρεμία μας, και πολλά άλλα που μιλάνε για εμάς και το μέσα μας. Είναι φανταστική αυτή η πρόκληση, γιατί, εν τέλει, τι χαράσσει την παρουσία μας σ’ αυτόν τον κόσμο; Η αύρα μας, ο αόρατος αυτός μανδύας που μας σκεπάζει κάθε δευτερόλεπτο. Από αυτόν τον μανδύα δεν μπορούμε να ξεντυθούμε ποτέ. Κάθε φορά που φεύγουμε από κάπου, λίγη απ’ την ασημόσκονη, που κρύβει στην κουκούλα του, πέφτει σε όσους μας γνωρίσουν. Εμείς απλά το μόνο που μπορούμε να ελέγξουμε είναι αν θα ‘ναι, όντως, ασημόσκονη ή σκόνη. Στην καλύτερη, θα ‘ναι χρυσόσκονη.

Οι άνθρωποι που αφήνουν χρυσόσκονη στο πέρασμά τους χρειάζονται μόνο ένα κλάσμα του δευτερολέπτου για να μας κερδίσουν. Οι λέξεις τους κι ο λόγος τους είναι ένα με το σώμα τους. Δε μας μπερδεύουν. Μας απελευθερώνουν και μας λυτρώνουν.