Για ν’ αγαπήσεις ή τρελός πρέπει να ‘σαι ή γενναίος

Έχεις χωρίσει μετά από μια σχέση που ένιωθες πολλά. Η χρονική διάρκεια αυτής της σχέσης δεν έχει καμία απολύτως σημασία, μιας και μπορεί να ένιωσες πολλά ακόμα και σε μικρό χρονικό διάστημα. Μπορεί ακόμα και να μην υπήρξε καν σχέση κι εσύ να βρέθηκες σε μια μονόπλευρη ιστορία που δεν είχε αίσιο τέλος. Καψουρεύτηκες, ερωτεύτηκες, αγάπησες και στο τέλος έφαγες τα μούτρα σου. Σε όλους μας έχει συμβεί.

Αφού περάσεις το απαιτούμενο διάστημα του πένθους, χτυπηθείς στα πατώματα, κλάψεις, ουρλιάξεις, σταματήσεις να τρως ή το ρίξεις στο φαΐ –καμιά φορά και τα δύο σε συνδυασμό–, ακούσεις ό,τι καψουροτράγουδο υπάρχει στη διαπασών, πιεις τον Βόσπορο, καπνίσεις ολόκληρο τον Καρέλια κι όλες τις καμήλες της ερήμου, κλειδωθείς στο σπίτι ή κραιπαλιάσεις με φίλους, κάνεις ό,τι τέλος πάντων σε εκφράζει και βγάλεις από μέσα σου τον πόνο, έρχεται η ώρα να προχωρήσεις στη ζωή σου.

Οι φίλοι και γνωστοί κάνουν προσπάθειες να σου γνωρίσουν κάποιον ή κάποια και βρίσκονται μπροστά σε μια διαρκή άρνησή σου. Ούτε που θέλεις να το ακούσεις. Προτιμάς να κλειστείς στο καβούκι σου ή σε ένα μοναστήρι και να μην ξαναμπλέξεις ποτέ σε ερωτικές περιπέτειες. Είσαι μάλιστα τόσο απόλυτος που οι φίλοι σου βάζουν τα γέλια. Πέρα απ’ τα κλισέ πως ο έρωτας με έρωτα περνάει και πως «Θα σε βρει εκεί που δεν το περιμένεις», η αλήθεια είναι πως αν δεν είσαι έτοιμος να ξαναμπείς στο παιχνίδι, ακόμα κι η Ζιζέλ ή αντίστοιχα ο Μπραντ Πιτ να ‘ρθει να στην πέσει στα ίσα, μάλλον σε τοίχο θα χτυπήσει.

Φοβάσαι να ανοιχτείς, φοβάσαι να δοθείς, φοβάσαι να δεθείς. Κι αυτός ο φόβος είναι που σε κάνει να στυλώνεις τα πόδια στο έδαφος και πεισματικά να απορρίπτεις όποιον κι όποια σε πλησιάσει ερωτικά. Μπορεί βέβαια να φλερτάρεις, μπορεί να στέλνεις σήματα και σινιάλα, όταν όμως έρχεται η στιγμή της αλήθειας, να πας λίγο παρακάτω, ένα πρώτο ραντεβού ή ένα φιλί, το βάζεις στα πόδια, είτε πετώντας μια δικαιολογία είτε –ακόμα χειρότερα– χωρίς να πεις κουβέντα, αφήνοντας τον άλλο να αναρωτιέται τι πήγε στραβά.

Να σου πω ένα μυστικό; Όλοι μας έχουμε πληγωθεί στον έρωτα. Όλοι μας είμαστε σπασμένοι, κομμάτια μη σου πω. Κι όμως, οι περισσότεροι από μας δεν το βάζουμε κάτω. Παίρνουμε τον χρόνο μας, μια βαθιά ανάσα και μια γερή κόλλα κι ενώνουμε ένα-ένα τα κομματάκια απ’ το παζλ των συναισθημάτων και των απογοητεύσεών μας, και προχωράμε. Με μπαταρισμένη καρδιά μεν, μέχρι να στεγνώσει η κόλλα, αλλά προχωράμε.

Τώρα θα με ρωτήσεις, και με το δίκιο σου, αν φοβόμαστε τον επόμενο που θα μας πλησιάσει. Ε, ναι, φοβόμαστε. Όχι απλά φοβόμαστε, τρέμουμε στην ιδέα ότι θα αποδειχτεί χειρότερος από εκείνους κι εκείνες που πέρασαν, αλλά δεν πτοούμαστε. Έχουμε πίστη πως εκεί έξω θα βρεθεί κάποιος που θα εκτιμήσει το ποιοι είμαστε, θα μας λατρέψει κι εμάς και τις πληγές και τα σημάδια μας. Κι αν κάποια πληγή είναι ακόμα ανοιχτή, ελπίζουμε πως θα πάρει βαμβάκι κι οινόπνευμα να τη φροντίσει. Αν είναι πολύ βαθιά μπορεί μέχρι και ράμματα να μας κάνει. Έτσι είναι η αγάπη· σου κλείνει όλες τις πληγές και παύεις πια να πονάς.

Το μόνο που χρειάζεσαι είναι να κοιτάξεις με θάρρος το μέλλον, κι ας τρέμουν τα πόδια σου στην ιδέα και μόνο μιας ακόμα μαχαιριάς. Να θυμάσαι πως για να αγαπήσεις κάποιον ή τρελός πρέπει να ‘σαι ή γενναίος. Αν και πιστεύω πως για να είσαι γενναίος, πρέπει να ‘χεις μια δόση τρέλας μέσα σου, ενώ αν είσαι τρελός, δε φοβάσαι τίποτα. Οπότε είναι ένα και το αυτό.

Γι’ αυτό σου λέω. Μη φοβηθείς να ανοίξεις την αγκαλιά σου στον επόμενο που θα σου χτυπήσει την πόρτα κι αφέσου να σε παρασύρει η δίνη του έρωτα. Εφόσον πληροί τις προϋποθέσεις που θέτεις, μην του κλείσεις την πόρτα απλά και μόνο γιατί υπάρχει η πιθανότητα μην προχωρήσει όπως θα ήθελες. Όλα στη ζωή ρίσκο είναι. Ρίξε τη ζαριά και, πού ξέρεις, μπορεί αυτή τη φορά να φέρεις τις πολυπόθητες εξάρες.