Όποιος εκδηλωθεί πρώτος χάνει;

Έχουμε μια τάση να μπερδεύουμε τον έρωτα με την απλή επιθυμία ή το πάθος. Στον έρωτα, όμως, δε χωρούν εγωισμοί, δεύτερες σκέψεις κι υπεραναλύσεις. Εδώ θέση έχει η πλήρης απουσία αμυνών και πανοπλιών, η απόλυτη παράδοση κι ο διακαής πόθος να βλέπεις, να αγγίζεις, να φιλάς και να διεκδικείς το άτομο που κάνει την καρδιά σου να χάνει χτύπους.

Όταν ερωτεύεσαι αληθινά, χωρίς δηλαδή να σε απασχολούν οι γρατσουνιές του παρελθόντος κι οι ανασφάλειες που σου άφησαν κληρονομιά, χωρίς να σε στοιχειώνουν οι όποιες ανησυχίες κι αμφιβολίες, χωρίς να σκαλίζεις τις πληγές σου, δε σκέφτεσαι ούτε στο ελάχιστο αν θα κάνεις εσύ το πρώτο βήμα ή αν θα πρέπει να κρατήσεις μια ακίνδυνη απόσταση. Δε σε ενδιαφέρει και δε σε αφορά το χαστούκι που μπορεί να φας.

Γιατί απ’ την επιθυμία δεν μπορείς να ξεφύγεις. Στο πρόσωπο κάθε περαστικού βλέπεις τη μορφή εκείνου που σου έκλεψε καρδιά και σκέψη, σε κάθε ζευγάρι μάτια που αντικρίζεις συναντάς τα δικά του, σε κάθε χαμόγελο που παίρνεις, σου χαμογελάει εκείνο το πλάσμα που ξεχώρισες. Ξυπνάς και κοιμάσαι με την ελπίδα να γίνει άνθρωπος δικός σου. Ζεις για τη στιγμή που τα όνειρά σου θα αγγίξουν κάτι απ’ την πραγματικότητα. Υπνωτισμένη η λογική στον έρωτα.

Κι σε αυτή την ασθένεια –γιατί αρρώστια είναι η καψούρα– μία είναι η θεραπεία, η διεκδίκηση αυτού του ατόμου, με κάθε τρόπο και μέσο. Είτε συχνάζεις στο μέρος που ‘χει για στέκι είτε προσπαθείς να το προσεγγίσεις μέσω των social media. Οι πιο τολμηροί θα κάνουν απευθείας την κατά μέτωπο επίθεση, εκφράζοντας τα συναισθήματά τους, χωρίς φόβο και πάθος. Δεν τους νοιάζει η απόρριψη, κοιτούν απλά τον στόχο, προσπερνώντας τυχόν εμπόδια.

Κι αυτό οφείλουν να κάνουν. Ακόμα κι αν ο άνθρωπος που επέλεξαν δεν αξίζει την τόση προσοχή τους, σίγουρα αξίζουν τα συναισθήματα που τους ξύπνησε. Ποιος είναι αυτός που είπε ότι εκείνος που κάνει το πρώτο βήμα χάνει; Ποιος είναι αυτός που δήλωσε ότι εκείνος που πρώτος εκφράζει τα όσα νιώθει, είναι ο αδύναμος της ιστορίας; Ποιος δειλός υπέγραψε αυτόν τον άγραφο κανόνα που μας στέρησε την περιπέτεια απ’ το ωραιότερο ταξίδι;

Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που έχει τα κότσια να παραδοθεί και να τσαλακωθεί μπροστά στο συναίσθημα να χαρακτηρίζεται αδύναμος; Πώς γίνεται αυτός που έχει τη μαγκιά να αναγνωρίζει τι νιώθει, να διεκδικεί ανοιχτά τον έρωτά του, αντί να κρύβεται πίσω από αναμονές, να μην είναι ο δυνατός;

Όταν ερωτεύεσαι, το δηλώνεις ανοιχτά στον άλλον. Κι όταν έχεις το θάρρος να απογυμνώνεσαι, είναι ανέφικτο να καταλήξεις χαμένος. Ακόμα κι αν έρθει το «όχι» ως απάντηση, έχασες μια μάχη, σε κέρδισε αυτός ο «αντίπαλος», δεν πήγε όμως χαμένος κι όλος ο πόλεμος του έρωτα. Ακόμα κι αν ποτέ δεν πετύχεις να κατακτήσεις τον συγκεκριμένο άνθρωπο, θα ‘ρθει στιγμή που θα ερωτευτείς ξανά και θα ‘ναι αμοιβαίο, και τότε όλα θα βρουν το νόημά τους.

Δε θα ‘πρεπε να μας φοβίζουν οι πιθανές απορρίψεις, ούτε να μας αποθαρρύνει η σκέψη ότι σε περίπτωση σχέσης θα ‘μαστε οι ευάλωτοι, επειδή παραδεχτήκαμε πρώτοι τα αισθήματά μας. Αντιθέτως, θα ‘πρεπε να μας φοβίζει η πιθανότητα να μην καταφέρουμε ποτέ να εκφράσουμε όλα όσα νιώθουμε σ’ αυτόν που ερωτευτήκαμε. Θα ‘πρεπε να μας τρομάζει η ιδέα να χάσουμε τόσα φιλιά, τόσα χάδια, τόσα πάθη, τόσες συγκινήσεις για έναν χαζό εγωισμό.

Θα ‘πρεπε να παραλύουμε στην ιδέα ότι αν εμείς δεν κάνουμε την πρώτη κίνηση, και το ίδιο επιλέξει κι η άλλη πλευρά, ένας έρωτας θα πεθάνει πριν καν γεννηθεί. Θα καταλήξει εκεί, στα πεταμένα, μαζί με λόγια ανείπωτα και σωρούς από απωθημένα.

Ο πλανήτης «Συναισθήματα» κινδυνεύει πλέον απ’ τα πολλά απόβλητα που ‘χει μαζέψει. Μάθε, λοιπόν, να μην πετάς όσα νιώθεις, έκφραζέ τα κι αν δε βρουν ανταπόκριση, ανακύκλωνέ τα για να τα χρησιμοποιήσεις ξανά, ίσως με άλλη ένταση και τρόπο, στον επόμενο έρωτα. Ο πλανήτης αυτός σε χρειάζεται άμεσα. Μπορείς να τον σώσεις;