«Αλλα θέλω κι άλλα κάνω, πώς να σου το πω…», με αυτούς τους στίχους ξεκινάει η γνωστή μας πριγκιπέσα και πόσο πιο αντιπροσωπευτική φράση θα μπορούσε κανείς να βρει για να χαρακτηρίσει πολλές αψυχολόγητες κινήσεις μας απέναντι στην ίδια τη ζωή;
Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τον άνθρωπο που θα σκοτώναμε και θα πεθαίναμε πάνω στη μάχη της κατάκτησής του, όμως όταν έρχεται η πολυπόθητη ώρα ν’ ανοίξουμε το στοματάκι μας για να βγει επιτέλους εκείνο το γαμημένο «σε θέλω», καταπίνουμε αμάσητο το συναίσθημα και αργότερα το φτύνουμε στον καθρέφτη μας με μένος.
Μην τυχόν και πέσουμε στα μάτια του κι ανοίξουμε λίγο περισσότερο τα χαρτιά μας. Μην τυχόν και αποκαλυφθεί η «στρατηγική» μας και χαλάσουμε το μυστήριο. Μην τυχόν και γευτούμε την απόρριψη και πώς θα το αντέξει τελικά αυτό ο υπερτροφικός εγωισμός μας; Μην τυχόν και…
Θέλουμε τόσο πολύ να δώσουμε σε όλα μια κλωτσιά και να φύγουμε κάνοντας μια νέα αρχή χτισμένη πάνω σε επιλογές μόνο δικές μας. Όμως πάντα το αύριο φαντάζει πιο ιδανικό από το σήμερα γι’ αυτό το νέο λυτρωτικό ξεκίνημα που κατά βάθος αποζητάμε.
Μην τυχόν και ξεβολευτούμε. Μην τυχόν και έρθουμε αντιμέτωποι με την ανατροπή. Μην τυχόν και βιώσουμε το αβέβαιο της ζωής εντονότερα. Μην τυχόν και τα πράγματα δεν έρθουν ακριβώς όπως τα έχουμε στο μυαλό μας. Μην τυχόν και…
Δικοί μας άνθρωποι στέκονται δίπλα μας στις πιο δύσκολες στιγμές μας δηλώνοντας με πράξεις την αγάπη τους, το ενδιαφέρον και τη συμπαράστασή τους κι εμείς διστάζουμε να τους φωνάξουμε ένα «σ’ αγαπάω!» ακόμη κι αν αυτό μας τρώει όπως όλα όσα δεν είπωθηκαν στην ώρα τους.
Μην τυχόν και φανούμε συναισθηματικά ευάλωτοι. Μην τυχόν και υποπέσουμε σε χαζοσυναισθηματισμούς και θιχτεί η ψωροπερηφάνια μας. Και στην τελική βρε αδερφέ, δε χανόμαστε, τα λέμε και αύριο όσα νιώθουμε, δε χάλασε κι ο κόσμος. Μην τυχόν και…
Αφήνουμε ανθρώπους τοξικούς να χαλάνε την καθημερινότητα και την ψυχολογία μας παίζοντάς το υπεράνω, δίνοντας τόπο στην οργή και αδιαφορώντας. Ενώ στην πραγματικότητα τις περισσότερες απλώς φοβόμαστε να σταθούμε απέναντί τους και να πούμε «τέλος».
Μην τυχόν και εκνευριστεί ο μαλάκας προϊστάμενος και χάσουμε τη δουλεία μας. Μην τυχόν και μας βγάλει βούκινο μεθαύριο ο άσπονδος φίλος μας μιας και κάποτε κάναμε τη μαλακία και του εμπιστευτήκαμε πέντε πράγματα παραπάνω. Μην τυχόν και οι γονείς μας που παραμένουν πιστά καταπιεστικοί σε αρρωστημένο βαθμό πάψουν να μας βοηθούν οικονομικά. Μην τυχόν και…
Βλέπουμε έναν άνθρωπο στον δρόμο, στο μπαρ, στην καφετέρια, που μας αρέσει τρελά κι αντί να σηκωθούμε απ’ τη θέση μας και να πάμε να του πούμε δυο κουβέντες σταράτες κι όμορφες κι ό,τι βγει, βιδωνόμαστε ακόμη πιο πολύ στην καρέκλα μας. Αρκούμαστε σε κάτι κλεφτές ματιές σε αυτόν που η ανασφάλειά μας ονόμασε αυθαίρετα «άπιαστο» και χανόμαστε σε σκέψεις του τύπου «και τώρα τι να του/της έλεγα;».
Μην τυχόν και φανούμε ξενέρωτοι. Μην τυχόν και εκτεθούμε. Μην τυχόν και πιστέψουμε λίγο περισσότερο στον εαυτό μας. Μην τυχόν και συναντηθούμε μετωπικά με τα κόμπλεξ μας. Κι αφήνουμε ευκαιρίες να κυλάνε μακριά μας όπως τα χρόνια που χάνουμε. Μην τυχόν και…
Βολευόμαστε σε μια μακροχρόνια σχέση ώσπου ο νέος έρωτας χτυπάει την πόρτα μας κι ας έχουμε κρεμάσει απ’ έξω ταμπελάκι «do not disturbed». Η δουλεία του αυτή είναι. Να ενοχλεί και να ξεβολεύει. Κι όποιος είναι μάγκας και μπορεί ας του ανοίξει. Κι εμείς ταραζόμαστε. Θέλουμε αλλά δεν μπορούμε.
Μην τυχόν και αφήσουμε τα σίγουρα. Μην τυχόν και πληγώσουμε ενώ αυτό που στ’ αλήθεια φοβόμαστε είναι να πληγωθούμε εμείς. Μην τυχόν και χάσουμε τα λίγα κυνηγώντας τα πολλά. Μην τυχόν και…
Μας δίνονται καθημερινά ευκαιρίες να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και να τον κάνουμε προτεραιότητά μας. Όμως κάνουμε πως δεν τις βλέπουμε για να μπορούμε να κλαίμε τη μοίρα μας εκ των υστέρων. Είναι πιο εύκολο.
Μην τυχόν και χαθούμε στο σκοτάδι του μέσα μας. Μην τυχόν και δε μας αρέσουν όλα όσα πρόκειται ν’ ανακαλύψουμε. Μην τυχόν και συνειδητοποιήσουμε πόσο μεγάλο κομμάτι της ζωής μας είναι ξένο. Μην τυχόν και παραδεχτούμε πως άλλα νιώθουμε, άλλα θέλουμε κι άλλα κάνουμε. Μην τυχόν και…
Είναι τρομακτικό, δε λέω. Κι έτσι συνεχίζουμε το τρελό γαϊτανάκι των «άλλα» και των «αλλά» μας μην αφήνοντας την ίδια μας τη ζωή να συστηθεί μαζί μας.
Εσύ, αλήθεια, πότε σκοπεύεις ν’ αφήσεις τις επιθυμίες, τις σκέψεις και τις πράξεις σου να ταυτιστούν;
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
