Η ζωή είναι ένα παιχνίδι με πρωταγωνιστές εμάς. Κάποιες φορές όμως έρχονται κάποιοι και μας κλέβουν αυτόν το ρόλο. Έτσι και εσύ ήρθες, έπαιξες το ρόλο σου και τόσο αθόρυβα έφυγες. Μάζεψες τα αποφόρια μιας σχέσης και προσπάθησες να τα μπαλώσεις, αλλά τα έκανες κουρέλι, αφήνοντας αναμνήσεις να ξετυλίγονται μία-μία μπροστά στα μάτια μου. Άσχημο πράγμα η συνήθεια και όμως κατάφερες να γίνεις. Κατάφερες να είσαι το πρώτο θέμα παντού. Υπάρχεις μέσα μου, στην καθημερινότητά μου, σε κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα μου.
Σε θυμίζει κάθε γωνιά του σπιτιού, κάθε τραγούδι. Μια στιγμή μόνο χρειάζεται για να συνειδητοποιήσω πόσο αδίστακτα και αλύτρωτα μου λείπεις. Έχω την αίσθηση πως θα ανοίξει η πόρτα και θα εμφανιστείς από το πουθενά. Τριγυρίζω στα στέκια μας γιατί νιώθω πως δεν έχω που αλλού να πάω. Όταν σε συναντώ τυχαία, με δυσκολία βγαίνουν οι λέξεις από μέσα μου και χαμηλώνω το βλέμμα μου, μην τυχόν και σε αφήσω να δεις αυτά που ουρλιάζουν μέσα μου. Αγοράζω πράγματα που σιχαίνομαι, μόνο και μόνο επειδή εσύ τα λάτρευες. Έχω κρατήσει επαφή με τους φίλους σου για να σε βλέπω και να νιώθω πως τίποτα δεν έχει τελειώσει.
Είσαι μια κακιά συνήθεια χειρότερη και απ’ το τσιγάρο. Από τις δέκα κουβέντες που λέω με τους φίλους μου οι εννιά είσαι εσύ. Είσαι το μόνιμο θέμα συζήτησης πλέον, αφού σε έχω φυτέψει στην καρδιά μου γερά. Αλλά όσο γερές ρίζες και να έχεις αγκιστρώσει μέσα μου, τίποτα δεν αντικαθιστά τη φωνή σου, το άγγιγμά σου και εκείνο το στραβό, αλήτικο χαμόγελό σου. Η λογική φωνάζει φύγε μακριά και εγώ πέφτω με τα μούτρα. Μου λείπει ακόμα και ο ίσκιος σου, που είχα συνηθίσει να βλέπω όταν περπατούσαμε μαζί.
Έχω να κάνω τόσα πράγματα και ταυτόχρονα τίποτα. Είσαι η πρώτη και η τελευταία σκέψη και μέσα στη μέρα περνάς άλλες διακόσιες φορές απ’ το μυαλό μου. Μου πήρες πολλά. Συναισθήματα, πράγματα, αξίες. Και για τα πράγματα τα υλικά, μικρό το χάσιμο. Όλα τ’ άλλα όμως, αφήνουν κενό. Και δεν πρόκειται ούτε να το κρύψω ούτε να το καλύψω. Βρήκα πολλούς τρόπους να τα ανατρέψω όλα αυτά, αλλά ούτε ένας δε μου έκανε. Όπου και να κοιτάξω βλέπω το ανέφικτο, το αδύνατο. Παλεύω συνεχώς για κάτι και πέφτω πάλι σε τοίχο. Όσα θα ’θελα να είμαι τα πήρες μαζί σου.
Κακιά μου συνήθεια ας μην υπήρχες ποτέ. Παίρνω το ρίσκο και σε ψάχνω στους δρόμους, κάποιες νύχτες σε βρίσκω, αλλά είσαι τόσο μακριά και δε σε φτάνω. Ακούω τη φωνή σου μέσα στο σπίτι και σε περιμένω να πιούμε τον καφέ μας στο μπαλκόνι. Όπως κάναμε σχεδόν κάθε απόγευμα του καλοκαιριού. Τελικά καταλήγω να είμαι μόνη μέσα σε αυτή την παράνοια που ζω. Δύσκολο να ξεμάθεις όταν έχεις μάθει να μοιράζεσαι και να κόβεις στα δύο την καθημερινότητά σου.
Έχεις γίνει συνήθεια και το μόνιμο θέμα. Αηδία έχεις καταντήσει. Δε θέλω να σε ξεπεράσω κι όχι γιατί δε μπορώ, αλλά γιατί δε θέλω. Έχω πλέον συνηθίσει να ζω θέλοντας εσένα κάθε μέρα και λίγο παραπάνω. Κάποια στιγμή θα πάψεις να είσαι πρωτοσέλιδο, μα μέχρι τότε θα επανακυκλοφορείς κάθε μέρα.
Επιμέλεια Κειμένου Αγγελικής Μαλλιάσα: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Αγγελική Μαλλιάσα
