«Μια αστραπή είναι η ζωή, μα προλαβαίνουμε»

Ο εαυτός σου είναι όλα όσα έχεις σε αυτή τη Γη. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Τι άλλο θα μπορούσες να ζητήσεις, άλλωστε;

Οι σχέσεις που κάνεις κατά τη διάρκεια της παραμονής σου σ’ αυτόν τον κόσμο έρχονται και παρέρχονται. Φίλοι χάνονται, ζευγάρια χωρίζουν, κι ακόμα κι αν παραμείνεις δεμένος με κάποιον για πάρα πολλά χρόνια, το σώμα φθείρεται αργά ή γρήγορα κι αυτό που μένει είναι αυτό που ήσουν, αυτό που θα ‘σαι για πάντα.

Είναι άσχημο το να πληγώνεσαι. Όλοι έχουμε πληγωθεί, επανειλημμένως, με ένα σωρό τρόπους. Άλλες φορές νιώθουμε ότι δε θα ανακάμψουμε ποτέ, άλλες πάλι βρίσκουμε κάπου δύναμη και προχωράμε, υψώνουμε μια ασπίδα κι απαγορεύουμε στον εαυτό μας ακόμα και τα δάκρυα. Πάντα, όμως, πονάμε –λίγο ή πολύ– και, όταν έρχεται η ώρα να κρατηθούμε από κάπου, ψάχνουμε με μανία ένα βράχο, ένα σχοινί, μια άγκυρα. Ποια είναι η άγκυρά σου; Ποιος είναι ο βράχος σου; Όποια απάντηση και να δώσεις θα ‘ναι λάθος, αν δεν απαντήσεις «Ο εαυτός μου».

Τα πάντα είσαι εσύ και το πώς καταλαβαίνεις τον κόσμο γύρω σου. Τα πάντα είναι τα «θέλω» σου, τα «πιστεύω» σου, το ίδιο σου το είναι. Η μόνη ατόφια ευτυχία είναι αυτή που κέρδισες μετά από μια μάχη σου, αν το καλοσκεφτείς. Είτε αυτή είναι έρωτας, είτε επαγγελματική επιτυχία, είτε βελτίωση του νου, του σώματος και του ψυχισμού σου. Όπου έβαλες κόπο, κέρδισες. Κι αυτό το κέρδος σου είναι η δύναμή σου, αυτό που σε πηγαίνει παρακάτω.

Στον κόσμο μας, στην κοινωνία στην οποία γεννηθήκαμε, υπάρχουμε και ζούμε, πολλές φορές ξεχνάμε να γίνουμε μαχητές, να παλέψουμε γι’ αυτά που επιθυμούμε. Είναι κρίμα, αλήθεια, να ζει κανείς στην ψευδαίσθηση ότι η ζωή είναι ατέρμονη, ότι έχει άπλετο χρόνο να κάνει όλα αυτά που κάποτε ονειρεύτηκε. «Μια αστραπή είναι η ζωή», όπως είχε πει κι ο Καζαντζάκης, «μα προλαβαίνουμε». Κι εσύ πρέπει να προλάβεις. Πρέπει να ζήσεις.

Τι να την κάνεις τη ρουτίνα, την καθημερινότητα; Σε τρώει πριν καν το καταλάβεις. Όταν ήσουν μικρός κάποιος σε ρώτησε τι ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις, και τώρα που μεγάλωσες, το πιο σίγουρο είναι ότι δεν εκπλήρωσες εκείνο σου το όνειρο, όπως και δεκάδες άλλα. Η ζωή σε παρασύρει, το ξέρει αυτό καλά. Σαν ρυάκι, με ρεύμα δυνατό, σε κάνει να ακολουθείς τον ρυθμό της, μέχρι που χάνεις το νόημα και προσπαθείς απλώς να επιπλεύσεις, αντί να απολαύσεις την όμορφη διαδρομή, αντί να χαζέψεις το τοπίο γύρω σου. Είναι λογικό, και δεν έκανες κανένα λάθος που βρέθηκες εδώ, αν αυτό σκέφτεσαι. Το θέμα είναι το τι κάνεις τώρα.

Ποιο είναι το πιο τρελό όνειρό σου; Αυτό πρέπει να αναρωτηθείς. Πες το δυνατά, γράψ’ το κάπου για να το βλέπεις. Κι ύστερα, ρώτα τον εαυτό σου γιατί θες αυτό να γίνει πραγματικότητα. Γιατί σου ήρθε πρώτο στο μυαλό; Τι είναι αυτό που το ξεχωρίζει από κάθε άλλο όνειρο που είχες ποτέ σου; Δεν αρκεί αυτός ο λόγος για να σε κάνει να παλέψεις να το πραγματοποιήσεις;

Ποτέ δεν είναι αργά. Πάντα υπάρχει χρόνος. Ο χρόνος, βλέπεις, είναι διάσταση κατασκευασμένη απ’ τον άνθρωπο, κι έτσι μπορείς να τον κάνεις ό,τι θέλεις. Μπορείς να τρέχεις όλη σου τη ζωή κοιτώντας το ρολόι σου και πέφτοντας σε τοίχους ή θα μπορούσες να τον ξεχάσεις και να ζήσεις, λες και κάθε στιγμή είναι η τελευταία σου, αλλά ταυτόχρονα λες και κάθε μέρα ξέρεις ότι έχεις μια χιλιετία ζωής μπροστά σου.

Και, κάπως έτσι, μια μέρα θα ξυπνήσεις με χαμόγελο στα χείλη σου, θα πας χαρούμενος στη δουλειά σου, θα ακούσεις τα πουλιά να κελαηδούν –ναι, ακόμα το κάνουν αυτό!– και, όταν βρεθείς μπροστά στον καθρέπτη σου το βράδυ, θα δεις έναν άνθρωπο ευτυχισμένο, έναν άνθρωπο που δεν επιβιώνει αναγκαστικά αλλά που ζει!

Δεν είναι δύσκολο να πας ένα ταξίδι. Δεν είναι δύσκολο να αλλάξεις επαγγελματικό προσανατολισμό. Δεν είναι δύσκολο να μετακομίσεις ή να μάθεις ξαφνικά να ζωγραφίζεις, να χορεύεις ή να πετάς. Όλα είναι μία απόφαση και κρύβουν ένα ρίσκο. Αυτό το ρίσκο σου έμαθαν να φοβάσαι, αυτό το ρίσκο σου έμαθαν να αποφεύγεις. Οι ευθύνες που σου φόρτωσαν με το ζόρι είναι που σε βαραίνουν, που κάνουν όλα αυτά να σου ακούγονται απίθανα, ουτοπικά. Μα πού σκοπεύεις να καταλήξεις αν συνεχίσεις να ζεις μάταια; Ζωή είναι αυτή που ζεις ή κόλαση, όταν καταριέσαι τα πάντα και δεν είσαι ευτυχισμένος με τίποτα;

Δε χρειάζεται κανείς να σε παρακινήσει. Ό,τι και να σου πουν ένα τυχαίο κείμενο στο διαδίκτυο, οι φίλοι σου ή η οικογένειά σου δεν έχει κανένα νόημα. Ξέρεις γιατί; Γιατί ο εαυτός σου είναι όλα όσα έχεις σε αυτή τη Γη. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Ζήτα, λοιπόν, ό,τι είναι αυτό που θες απ’ τον εαυτό σου, κι ανάγκασέ τον να στο πραγματοποιήσει.