Άβολες συζητήσεις για βολικότερες επαφές

Συνήθως, όλες οι άβολες συζητήσεις, όλες αυτές που φοβόμαστε να κάνουμε γι’ αυτά που πρόκειται να ακούσουμε τον εαυτό μας να λέει, γι’ αυτά που θα παραδεχτεί ο άλλος, για την ύπαρξη και μόνο άβολων στιγμών και το γαμώτο που τις συνοδεύει πάντα, για τη μόνιμη αμφιβολία, αν έτσι γίνονται τα πράγματα με άβολες στιγμές ή αν θα έπρεπε κανονικά όλα να κυλάνε χωρίς να τα σπρώχνει κάποιος, για όλα αυτά ξεκινάνε με ένα βήμα έξω.

Έξω απ’ την προηγούμενη ζώνη βόλεψής μας, έξω από όσα ξέραμε για τις συζητήσεις, έξω απ’ την ευκολία της ελπίδας του κάτι να αλλάξει ως διά μαγείας χωρίς να ασχοληθούμε μαζί του. Αλλά εμείς παραμένουμε μέσα. Μέσα στο μυαλό μας και στα χίλια του σενάρια αντί για τον ένα και μόνο δρόμο της συνεννόησης με τον άλλον, μέσα στο χάος της αντιμετώπισης, γιατί όσο πιο λεπτό είναι το ζήτημα τόσο χοντρά και κοφτά το παίρνουμε, μέσα στη δυσφορία του απαράλλαχτου και στον φόβο μας μη μείνει έτσι για πάντα, μέσα σε σώματα που τα θέλουμε, αλλά δεν ξέρουμε να τους πούμε το πώς, το από πού και μέχρι πού, τελικά. Γιατί, ναι, υπάρχει κι αυτό.

Δεν κυλάνε όλα τα ποτάμια φυσικά, κάποια δύναμη αόρατη αλλά τόσο συγκεκριμένη στο περιβάλλον τα κατευθύνει προς τη ροή τους. Έτσι μπορούν να κατευθυνθούν και τα σώματα, μπορούν να διοχετεύουν στη σωστή μεριά που τα λαχταράει τα πάθη, μπορούν τα στόματα να φιλήσουν, τα χέρια να πιάσουν, τα γεννητικά όργανα να νιώσουν. Η οποιαδήποτε άβολη συζήτηση, λοιπόν, για τη σωστή κατεύθυνση και χρήση όλων αυτών των ζωτικών οργάνων δεν είναι σίγουρα εκμηδένιση της φυσικότητας. Το αντίθετο μάλιστα.

Αν σκεφτούμε καλά και συγκεντρωμένα απαλλαγμένοι από όλες τις σκηνές ταινιών που θα θέλαμε να ζήσουμε –που κι αυτά τα φλογέρα και ξεσκισμένα πάθη κάποιος τα σκηνοθέτησε, μην κάνετε πως δεν το θυμάστε–, όλοι εμείς οι άνθρωποι για να φτάσουμε να ποθήσουμε ένα σώμα και να μας ποθήσει κι εκείνο– συνοδευμένο άρτια από ψυχή καρδιά κι ό,τι άλλο αξίζουμε– περάσαμε από πολλές συνθήκες που μας διαμόρφωσαν, από πολλές συνέπειες που μας έπλασαν, από πολλούς δρόμους που μας χάραξαν.

Άρα υπήρξαν κι εκεί διαπραγματεύσεις που έδωσαν, τελικά, τη μορφή που εμείς απολαμβάνουμε στο κρεβάτι δίπλα μας. Τον παρτενέρ μας δεν τον γέννησε μια έκρηξη στη μέση της γης του έρωτα και τον εκσφενδόνισε φυσικό κι ανέγγιχτο στη ζωή μας χωρίς καμία προηγούμενη συνθήκη. Τώρα σκεφτείτε ακόμα πιο συγκεκριμένα την κάθε φορά που πραγματικά θέλατε οτιδήποτε. Μέχρι να φτάσετε σε σημείο να το ευχαριστηθείτε δεν το παλέψατε; Δε φτιάξατε μέχρι κι ένα σχέδιο για την απόκτησή του; Δεν το βάλατε στον νου σας κι έτσι φυσικά κύλησε σε σας μια μέρα;

Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για όλες τις συζητήσεις που λέμε άβολες για το κρεβάτι. Είναι άβολες γιατί πειστήκαμε ότι πρέπει με το που θα ‘ναι δυο άνθρωποι γυμνοί κι έτοιμοι να παραδοθούν σε αυτό το ανελέητο που νιώθουν να υπάρχει αυτή η χιλιοφορεμενη χημεία, όπου όλα πάνε μόνα τους εκεί που πρέπει. Κι αν υπάρχει χημεία κι αν όλα πάνε εκεί που πρέπει, τι γίνεται με όσα θα τύχει να ξεφύγουν; Μικρά η μεγάλα δεν έχει σημασία.

Σημασία έχει ότι αν υπάρχουν πρέπει να συζητηθούν. Να καθίσετε ο ένας απέναντι στον άλλον και να τα περιγράψετε χωρίς λέξεις ταμπού, έννοιες ντροπιασμένες κι απογοήτευση για μη ύπαρξη χημείας. Άλλωστε, αν δεν μπορείτε να συζητάτε για τα πάντα ανοιχτά κι εύκολα, γιατί λέγεστε ζευγάρι και δε βρίσκετε μια άλλη λέξη να σας περιγράψει;

Ναι, τίποτα δεν είναι φυσικό, τίποτα δεν έρχεται μόνο του, τίποτα δεν προέρχεται από παρθενογένεση στη ζωή, έτσι και στις σχέσεις. Οι σχέσεις είναι η ζωή. Κι επειδή λογικά τη θέλουμε και με ποιότητα, ναι, να μπορούμε να λέμε άνετα και χωρίς φόβο –αλλά μόνο με το πάθος της κάψας του κρεβατιού αν θέλουμε η διείσδυση να κρατάει παραπάνω, αν μας πονάει ο κόλπος ή το μόριο μας, αν αυτή η στάση μας αρέσει ή πώς θα γινόταν να μας άρεσε, αν θέλουμε να δοκιμάσουμε και κάτι άλλο σε άλλο χώρο με άλλους τρόπους, τι θα μας διεγείρει περισσότερο και τι λιγότερο. Κι οτιδήποτε άλλο.

Είναι ανεξάντλητες οι πιθανότητες όσο κι η επιθυμία μας να τις ζήσουμε. Γιατί, τελικά, αν οι σχέσεις είναι η ζωή κι αν το σεξ είναι απ’ τις πιο αξιομνημόνευτες κορυφώσεις της, αξίζει παραπάνω κι απ’ το σεξ να θυμόμαστε με ποιον είχαμε την άνεση την ελευθερία και την αγαλλίαση να τα πούμε όλα χωρίς φίλτρο και να ενωθούμε πρώτα μαζί του εγκεφαλικά. Το να πέσουν τα ρούχα μετά ήταν τόσο αναμενόμενο όσο και το ότι θα ζητούσαμε κι άλλο κι οι δυο. Γιατί τα σώματα ενώνονται όσο τους επιτρέπουν οι λειτουργίες τους, τα μυαλά δεν τα εξουσιάζει κανείς.