Έχεις κάνει ποτέ εικόνα τον εαυτό σου να περπατάει σε ένα τεντωμένο σχοινί, τόσο ψηλά που να μην μπορείς να δεις κάτω και να βλέπεις απέναντι πιστεύοντας πως δεν πρόκειται ποτέ να καταφέρεις να φτάσεις; Κάπως έτσι φαντάζει ο κόσμος σου όταν βρίσκεσαι σε μία δύσκολη ή άβολη στιγμή. Ξεχνάς κάτι, όμως. Περπατάς ήδη στο σχοινί, άρα το θέμα ισορροπίας το ‘χουμε. Αυτό που μας λείπει είναι η αισιοδοξία κι η θετική σκέψη πως θα φτάσουμε στην απέναντι πλευρά, χωρίς να πέσουμε στο κενό.
Σκοπός της ζωής μας είναι να προχωράμε μπροστά και να μην κοιτάμε πίσω. Η επιλογή, λοιπόν, να επιστρέψεις στην αφετηρία και να μην περάσεις απέναντι δεν παίζει σε αυτό το τραπέζι, μιας κι οι λόγοι που σε έκαναν να θες να πας απέναντι θα σε σπρώξουν ξανά, κι αυτή τη φορά θα ‘ναι ακόμη πιο δύσκολο, αφού θα ‘χεις χάσει την πίστη στον εαυτό σου, μετρώντας ήδη μία φορά που δεν τα κατάφερες.
Μην ακούς όσους σου λένε «Έλα, ρε, το ‘χω περάσει κι εγώ. Όλα είναι στο μυαλό.» Φίλε, αυτό που για ‘σένα φαντάζει εύκολο, για κάποιον άλλο μπορεί να μοιάζει Γολγοθάς. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ακριβώς τι περνάς και κυρίως πώς νιώθεις. Μπορείς να ζητάς τις γνώμες των φίλων σου για κάτι που περνάς, αλλά καμία γνώμη δε θα σε γεμίσει, επειδή δε θα ‘ναι ακριβώς αυτό που θα ‘θελες να ακούσεις ή ακόμη δε θα ‘ναι αυτό που πραγματικά χρειάζεσαι να ακούσεις, για να σου δώσει τη δύναμη να προχωρήσεις. Στο κάτω-κάτω, εσύ ο ίδιος μπορεί να μη θες να προχωρήσεις. Μπορεί να θες να παίξεις και το τελευταίο σου χαρτί, πριν πείσεις τον εαυτό σου πως κάτι έχει τελειώσει.
Έτσι κι εγώ απόψε, με ‘κείνον να στέκεται απέναντί μου, είχα μια θύελλα σκέψεων μες στο μυαλό μου. Να παλεύουν όσα εγώ ήθελα να πω και να κάνω κι όλα όσα οι φίλοι μου λέγανε πως ήτανε σωστό να κάνω. Ένα απ’ τα πιο αστεία πράγματα που συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας είναι ότι όλοι παίρνουμε τον ρόλο του σοφού παντογνώστη όταν κάποιος απ’ την παρέα έχει ένα πρόβλημα, κι έτσι στο τέλος της ημέρας καταλήγουμε να κάνουμε αυτό που μας προτείνει (σχεδόν μας επιβάλλει) η πλειοψηφία κι όχι αυτό που νιώθουμε. Κι ας ξέρουμε πως ούτε οι ίδιοι δε θα ακολουθούσαν τις συμβουλές τους.
Ευπρόσδεκτες οι απόψεις αλλά οι φίλοι είναι εκεί να μας σηκώνουν όταν πέφτουμε. Συνεπώς δεν πρέπει να φοβάσαι να ‘σαι ο εαυτός σου και να κάνεις αυτό που νιώθεις, γιατί όταν δεις αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που σου έταξε η άποψη των άλλων δε θα μπορείς να κατηγορήσεις εσένα, και τότε περιπλέκονται τα πράγματα.
Η ζωή μας διαρκεί όσο ένα πυροτέχνημα, άρα μη φοβάσαι να ρισκάρεις, γιατί κανείς δε γνωρίζει τι μας επιφυλάσσει το επόμενο λεπτό κι είναι κρίμα να χάνουμε στιγμές του παρόντος, μετανιώνοντας για χαμένες στιγμές του παρελθόντος.
Όχι ότι κι η αφεντιά μου δεν έχει κάνει άπειρα λάθη. Έχω επενδύσει σε λάθος ανθρώπους. Στο τέλος, όμως, κοιτάζοντας πίσω, είδα ότι προχώρησα κι ένιωσα ικανοποίηση που τους είχα γνωρίσει, αφού οι πράξεις τους με είχαν κάνει ικανή να περπατήσω στο τεντωμένο σχοινί. Γι’ αυτό που ήμουν πιο περήφανη, όμως, είναι ότι περπατούσα μόνη μου κι η ικανοποίηση ήτανε διπλή, γιατί κανένας από αυτούς δεν είχε πιστέψει σε ‘μένα. Παρ’ όλα αυτά, φτάνοντας στην απέναντι πλευρά, ήμουνα σίγουρη πως θα με περίμενε μία νέα γνωριμία.
Έχε υπόψη σου πως κι η επόμενη γνωριμία που θα κάνεις, είτε σε φιλικό είτε σε ερωτικό τομέα, μπορεί εξίσου να σε απογοητεύσει. Αυτό που πρέπει να κρατήσεις, όμως, είναι πως μέσα από κάθε γνωριμία που κάνεις, αντλείς δύναμη για να περάσεις ξανά απέναντι και να πετύχεις άλλο ένα στόχο σου.
Οι αληθινοί φίλοι είναι πολύτιμοι και μία απ’ τις πιο όμορφες στιγμές με τη δική μου αληθινή φίλη είναι όταν αδειάζουμε μαζί ένα μπουκάλι απ’ το αγαπημένο μας κρασί. Όχι, δεν είμαστε αλκοολικές ή κάτι τέτοιο, αλλά αυτό μας χαλαρώνει και χωρίς να το αντιληφθούμε έχουμε ήδη εκφράσει η μία στην άλλη όσα δεν τολμούσαμε να πούμε στα δεκάδες μηνύματα που ανταλλάξαμε κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Συντάκτης: Ραφαήλια Πολυδώρου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
