Φεύγεις, πού πάς; Το γκάζι δεν το έλεγχες από μικρός. Μπαίνεις στο αμάξι και χάνεσαι μέσα στην ταχύτητα. Λες κι η ταχύτητα θα σβήσει, όσα σε βαραίνουν. Να σε ηρεμήσει είπαμε η βόλτα σου, όχι να σου στερήσει εκείνα για τα οποία παλεύεις και θες μια μέρα να δεις να γίνονται πράξη. Κι αν είσαι καλά και πάτησες το γκάζι ανεξέλεγκτα, καιρός να μετριάσεις τις ριψοκίνδυνες επιπολαιότητές σου.
Η ένδειξη των χιλιομέτρων όλο και αυξάνεται, η μουσική στο τέρμα και το μυαλό πιο θολωμένο σε κάθε λεπτό που περνάει. «Το ελέγχω, το χειρίζομαι» λες με αυτοπεποίθηση, λες κι είναι στο χέρι σου. Οι απότομες στροφές δεν αναγνωρίζουν ελαφρυντικά. Ανέκαθεν δεν αναγνωρίζανε.
Σκληρές, αμείλικτες σε κάθε πέρασμά σου, όταν υπερβαίνεις τους κανόνες. Κι είναι ίσως από τους λίγους κανόνες που τα καλούπια του δε θα έπρεπε να σε φοβίζουν, αλλά να σε δένουν λίγο πιο πολύ με τη σκέψη ότι η ζωή σου είναι ακόμα δίπλα σου.
Κι η ζώνη; Στο ‘χουνε πει χιλιάδες φορές, αλλά εσύ, το χειρίζεσαι, θα μου πεις. Οι αερόσακοι δεν κάνουν θαύματα, σου λέω. Κι επιτέλους, φτάνει πια με τη δικαιολογία για τις κοντινές αποστάσεις. Το κακό χρειάζεται με επάρκεια στιγμιαία δευτερόλεπτα για να συμβεί. Κι αυτό το ξέρεις, κι αυτό το βίωσες λίγο καιρό πριν όταν πνιγόσουν στους λυγμούς για τον αδικοχαμένο κολλητό σου. Μα εσύ, τα χειρίζεσαι όλα, είπαμε.
Κι αυτόν που τώρα έχει χάσει το μέτρημα των παλμών του από την αγωνία, δεν τον σκέφτεσαι; Σε νοιάζεται τόσο, που βουρκώνει και ξεσπά σε κλάματα μόνο στη μακρινή σκέψη ότι εσύ μπορεί να πάθεις κάτι. Είναι εκεί, σου χαμογελά ακόμη και στα μεγαλύτερα ζόρια και γι’ αυτήν και μόνο την ευλογία αξίζει να θυμηθείς.
Να θυμηθείς πως στο σπίτι κάποιος σε περιμένει και να προσέξεις. Μάνα, αδερφός, σύντροφος, οι ορισμοί τους και μόνο είναι αρκετοί για να βάλεις φραγμό στην ταχύτητά σου. Και τα παιδάκια σου, που ζουν κι αναπνέουν για μια σου αγκαλιά το βράδυ; Εσύ τρέχεις, μα εδώ είναι ένας αγώνας δρόμου που ο πιο γρήγορος ηττάται ολοσχερώς.
Η έγκυος στο σπίτι, η κοπέλα που περιμένει να σου ανακοινώσει το χαρμόσυνο, ένας άντρας που λιώνει για ένα σου χαμόγελο. Πόσο κρίμα να τα στερείς σ’ έναν άνθρωπο όλα αυτά από δική σου αμέλεια; Δεν τα χειρίζεσαι όλα. Ακόμη κι αν τα χειριζόσουν, πάλι υπάρχει ο κίνδυνος κι ας μη σου αναλογεί ευθύνη καμιά. Αντιλαμβάνεσαι τώρα, γιατί πρέπει να προσέχεις εσένα και τους άλλους μαζί ταυτόχρονα; Πάνε μαζί αυτά, αν θες να σου ανήκουν όλα, όσα αγωνίστηκες για να έχεις.
Κι ας καθυστερήσεις στη δουλειά, κι ας απογοητευτείς με τις παρατηρήσεις, κι ας αργήσεις στο γήπεδο, στο κομμωτήριο, στον καφέ, στο ραντεβού. Ίσως έτσι, κάποια στιγμή μάθεις να προγραμματίζεσαι καλύτερα. Να μη φλερτάρεις με το απροσδόκητο, με αυτό που δε χειρίζεται ποτέ, με αυτό που δεν ελέγχεται ποτέ.
Κάποια μάτια, περιμένουν πίσω τα μάτια σου, γεμάτα, αληθινά με όρεξη να συνεχίσουν. Κάποια χέρια χρειάζονται τα δικά σου για να κάνουν, έστω ένα σωστό. Πίσω στο σπίτι κάποιος σε χρειάζεται, κάποιος ζει με τη ζωή σου, ανασαίνει σε κάθε βήμα σου.
Και για να μην ξεχάσω, την επόμενη φορά να πλασάρεις το ποτό σ’ αυτόν που ήταν η σειρά του να οδηγήσει. Εσένα κάπου, κάποιος, κάποιοι σε περιμένουν. Αυτό αρκεί. Να σε προσέχεις.
Επιμέλεια κειμένου Ήβης Παπαϊωάννου: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου
