Οι σχέσεις εξ’ αποστάσεως αποτελούν έναν πολύ μεγάλο γρίφο, ένα σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες.
Πολλοί είναι αυτοί που τις αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι, άλλοι πάλι τις ευχαριστιούνται και νιώθουν καλύτερα σε αυτές.
Η απόσταση έχει τα θετικά της.
Όταν έχεις να δεις την κοπέλα σου δύο μήνες, μόλις την αντικρίσεις ανατριχιάζεις, νιώθεις την ευτυχία να σου κατακλύζει το κορμί, θέλεις να κάνεις χίλια δυο πράγματα μαζί της.
Κάθε φορά που βρίσκεστε μετά από καιρό, είναι σαν να ερωτεύεσαι ξανά. Ζεις το πρώτο ραντεβού, πας στα αγαπημένα σας μέρη και κάνετε συζητήσεις επί συζητήσεων για την πρώτη φορά που ήρθατε εδώ, τι κάνατε, τι φόραγε, τι άρωμα φορούσε, πώς την κοιτούσες μέσα στα μάτια.
Το σεξ κι αν είναι καλό. Κάθε φορά και καλύτερο. Η προσμονή, το πάθος, η λύσσα.
Είναι και έρωτας και σεξ μαζί. Είναι ο έρωτας που λέει πόσο σου έλειψε και τρέμει το κορμί σου και το σεξ που φωνάζει «μην φύγεις ξανά ούτε λεπτό».
Και έρχεται η στιγμή του αποχωρισμού.
Και θα πέσει κλάμα και θα την κρατάς για να μην φύγει και θα ξέρεις πόσο θα σου λείψει και πόσο πονάει όλο αυτό, αλλά επιμένεις και λες παρηγορώντας τον εαυτό σου, πως αυτός ο κύκλος του «φεύγεις-έρχεσαι» θα κλείσει κάποια στιγμή. Και το παίζεις εσύ ο δυνατός, δεν αφήνεις δάκρυ να φύγει και λύπη να φανεί.
Πόσο τολμηροί και γενναίοι αυτοί που επιχειρούν τέτοιες σχέσεις.
Άξια θαυμασμού τα άτομα που θα ακούσουν τον άνθρωπό τους στο τηλέφωνο, θα διαβάσουν ένα μήνυμα στο κινητό, θα ακούσουν το «σ’αγαπώ» μέσω skype και έχουν τη δύναμη και την καρδιά για να τους γεμίσει αυτή η αγάπη η μακρινή, να τους γεμίσει χαρά και κουράγιο και ένα μεγάλο «Δεν τα παρατάμε, το πάμε ως το τέλος κι όπου μας βγεί.»
Και είναι και οι άλλοι. Που δεν αντέχουν να περάσει λεπτό χωρίς τον άνθρωπό τους δίπλα. Που σιχαίνονται τη σχέση τη διαδικτυακή, την εικονική, το «έχω το κινητό στο χέρι μου, μέχρι να λιώσει».
Πιστεύουν πως η σχέση εξ’ αποστάσεως είναι έκπτωση του έρωτά τους, πως μικραίνει τη σημασία, τη δύναμη και την ένταση του έρωτα.
Σιχαίνονται τον ίδιο τους τον εαυτό, όταν ξέρουν πως δεν είναι εκεί που πρέπει να είναι, δεν είναι δίπλα στον άνθρωπό τους σε πολλές στιγμές της ζωής τους. Σιχαίνονται που ξέρουν πως θα ξυπνήσουν το πρωί και αντί για ένα γλυκό φιλί, πάρουν ένα μήνυμα.
Αυτοί οι άνθρωποι δε σημαίνει πως δεν αγαπάνε όσο οι κύριοι της πάνω κατηγορίας. Ούτε πως είναι πιο αδύναμοι, ακόμα και δειλοί. Αν και πολλές φορές θα έχουν κατηγορηθεί για αυτό.
Δεν είναι δειλία, μα θάρρος να πεις πως «Εγώ μακριά σου δεν μπορώ να ζήσω» και να το εννοείς κυριολεκτικά.
Να καίγεσαι σαν κερί που δεν μπορείς να γείρεις το κεφάλι σου, να ζητήσεις ένα φιλί, να ικετέψεις για ένα σ ‘αγαπώ.
Άλλωστε, αυτό που μένει είναι οι στιγμές, οι εμπειρίες, οι αναμνήσεις. Ποτέ τα λόγια.
Τι είναι καλύτερο τελικά; Να είσαι ονειροπόλος, να ελπίζεις, να ζεις τις στιγμές στα άκρα ακόμα κι αν κρατάνε λίγο ή να είσαι ρεαλιστής, να πατάς στα πόδια σου και να σε αποκαλούν σκληρό και κυνικό;
Ο έρωτας στο μυαλό του άντρα είναι σαν το Θεό. Άλλοτε τον ζητάει σαν τρελός και άλλοτε δεν θέλει ούτε να τον έχει σαν μικρή σκέψη στην άκρη του μυαλού του.
Συντάκτης: Ιωάννης Καράπογλου
