Προς τους απανταχού ερωτευμένους με ανασφάλειες, αλλά και προς αυτούς που δε δεσμεύονται γιατί φοβούνται πως θα πληγωθούν: Ναι, παιδιά, δεν υπάρχει περίπτωση να μην πονέσετε. Και οι μεν και οι δε.
Δε νοείται έρωτας ή αγάπη χωρίς πόνο. Με τον άνθρωπό σου έχετε μια σχέση ξεχωριστή. Μετά από ένα διάστημα, αν όχι απ’ την αρχή, σε ξέρει καλύτερα απ’ όλους. Ξέρει από το τι φοβάσαι μέχρι το τι σαμπουάν χρησιμοποιείς. Κι όσο σε ξέρει εκείνος, άλλο τόσο τον ξέρεις κι εσύ. Η επικοινωνία σας έχει φτάσει πλέον σε τέτοιο βαθμό, που ώρες ώρες τρομάζεις και νομίζεις ότι γίνεστε κυριολεκτικά ένα. Όταν λοιπόν, ο άνθρωπος που τον ξέρεις καλύτερα κι απ’ την παλάμη σου σε απογοητεύει ή τον απογοητεύεις εσύ, είναι λογικό να πληγωθείτε κι οι δυο.
Δε μιλώ απαραιτήτως για χωρισμό. Μιλώ όμως για εκείνο το μισάωρο που είστε σπίτι και λόγω καβγά δεν ανταλλάσσετε κουβέντα. Για εκείνο το βράδυ που του γύρισες πλάτη στο κρεβάτι και δεν κόλλησες τα πόδια σου πάνω του ή για εκείνη τη μέρα που θύμωσε και δε σου έφερε μετά τη δουλειά το αγαπημένο σου ζελέ. Τότε νευρίασες και στενοχωρήθηκες και το ίδιο έκανε κι εκείνος.
Θα πονέσεις γιατί ένας από τους μεγαλύτερους φόβους σου είναι ότι θα τον χάσεις. Γιατί έχεις επενδύσει πάνω του συναισθηματικά και θέλεις επιτέλους να δικαιωθείς. Του έχεις χαρίσει τον εαυτό σου και ρίχνεις κάθε μάσκα όταν βρίσκεσαι δίπλα του. Και στον πρώτο μεγάλο καβγά που θα πιστέψεις ότι τέλειωσε, θα πλαντάξεις και θα καταλάβεις ξαφνικά κάθε τραγούδι ή ποίημα χωρισμού.
Θα πονέσεις γιατί καμιά σχέση δεν είναι τέλεια. Γιατί έχεις ένα κάρο ανασφάλειες κι έχει άλλους τόσους φόβους από σχέσεις του παρελθόντος, που οι πληγές τους έκλεισαν, μα έχει μείνει σημάδι. Θα θυμώσεις μαζί του για κάτι χαζό, θα σου απαντήσει αναλόγως και θα χτυπήσει ανασφάλεια. Θα σκοτωθείτε και θα μείνετε στο τέλος της μέρας αγκαλιά, να μετράτε τα σημάδια που κάνατε ο ένας στον άλλον.
Όλα τα παραπάνω αφορούν μόνο την περίπτωση που είστε μαζί και απλά καβγαδίσετε. Όταν μιλάμε για χωρισμό τα πράγματα είναι τρισχειρότερα.
Θα πονέσεις γιατί αγαπάς. Το γεγονός ότι πονάς, δεν αναιρεί την αγάπη. Δεν μπορείς να σταματήσεις ν’ αγαπάς κάποιον γιατί σε πόνεσε. Μακάρι να ήταν τόσο απλό. Λαμβάνεις τις αποστάσεις σου, απομακρύνεσαι και χτίζεις τοίχους. Το συναίσθημα όμως παραμένει εκεί, ένδειξη ότι εσύ κι ο συγκεκριμένος άνθρωπος μοιραστήκατε κάποτε κάτι κοινό. Θέλεις να ξεριζώσεις την καρδιά σου και να τη φας, όπως πολύ εύστοχα μου είπε κάποιος φίλος, κι αυτό γιατί την ίδια στιγμή που καταριέσαι τη γνωριμία σας εκείνη ακόμη χτυπά πιο δυνατά στη θύμησή του.
Συνεπώς, καταλήγουμε στο ότι αγάπη ή έρωτας χωρίς πόνο δεν υφίσταται. Θα πληγωθείς και θα πληγώσεις –αυτά τα πράγματα είναι δανεικά. Δεν μπορείς όμως να βιώνεις μια ψευδαίσθηση ζωής με το φόβο μιας επερχόμενης συναισθηματικής καταστροφής. Αποδέξου ότι αν θέλεις ν’ αγαπήσεις θα μάθεις και να πονάς και βρες τρόπο να γιατρεύεις τις πληγές σου.
Το θέμα τελικά δεν είναι αν θα πονέσεις ή όχι. Είναι αν ο άνθρωπός σου θα είναι εκεί, στο τέλος της μέρας, για να σου αποδείξει ότι αξίζει κάθε δάκρυ σου. Αν θα είναι εκεί να σε πάρει αγκαλιά για ν’ απαλύνει ο ίδιος τον πόνο που σου προκάλεσε.
Αν τελικά θα στενοχωρηθεί περισσότερο εκείνος, γιατί σε στενοχώρησε.
Συντάκτης: Σοφία Καλπαζίδου
