Ως γυναίκα στα εικοσιένα, εν έτει 2014, παθαίνω ένα μικρό πολιτισμικό σοκ όταν βλέπω παλιούς φίλους και συμμαθητές να παντρεύονται ή ακόμη χειρότερα, να κάνουν τόσο νέοι παιδιά.
Εάν η μητέρα μου πέσει σε αυτό το άρθρο, είμαι σίγουρη θα με πάρει από το μαλλί και θα μου πει «εγώ στην ηλικία σου είχα ήδη παιδί!».
Ναι, μαμά, αλλά οι καιροί αλλάζουν και οι κοινωνίες δημιουργούν διαρκώς νέες τάσεις, αλλά και ανάγκες που θέλουμε να ικανοποιήσουμε.
Σπουδές, διασκέδαση χωρίς έγνοιες, φλερτ και πολλά άλλα απωθημένα, τα οποία θα ήταν καλύτερα να καλύψεις, χωρίς τη βαρυσήμαντη ευθύνη ενός παιδιού.
Βρίσκω απόλυτα φυσιολογικό το γεγονός, ότι το μητρικό μου ρολόι, δεν έχει χτυπήσει ακόμη.
Άλλωστε, αυτή η ανάγκη έρχεται σε διαφορετική ώρα στον καθένα.
Αρκεί να μη χτυπάει εξωφρενικά νωρίς. Ή να μη χτυπάει, επειδή άλλοι σε πείθουν ότι πρέπει να κουδουνίσει.
Θυμώνω όταν βλέπω γονείς που είναι παντελώς ανίκανοι, να μεγαλώσουν ένα παιδί.
Τη μητρότητα και την οικογένεια, τα θεωρώ εξαιρετικά σημαντικά.
Πιθανώς περισσότερο απ’οσους βιάζονται.
Είναι εκείνο το σημείο, που μόνος ή με το σύντροφό σου, ολοκληρώνεσαι.
Όμως, καλά θα ήταν να μην ξεκινήσεις, αν δεν είσαι έτοιμος.
Ένα παιδί, δεν ζητά απλώς στέγη για 9 μήνες στη μήτρα σου.
Ένα παιδί στα πρώτα χρόνια του, χρειάζεται γάλα, πάνες, κρέμες, εμβόλια, παιδίατρο, κρεβάτι, κούνια και αλοιφή για το κωλαράκι του.
Τα δε επόμενα, χρειάζεται πολυπολλαπλάσια.
Μην ξανακούσω, ότι τα παιδιά πάνω από όλα, χρειάζονται αγκαλιά και αγάπη.
Κανένα στομάχι δε χόρτασε από αγκαλιές.
Βρες μου ένα βρέφος που επιβίωσε χωρίς γάλα και μόνο με πολύ αγάπη.
Η απόφαση να αποκτήσεις ένα παιδί, πρέπει να συμπεριλαμβάνει την ικανότητά σου να το συντηρήσεις για τα επόμενα τουλάχιστον δεκαοχτώ χρόνια.
Στην Ελλάδα δε, για μη σου πω τριάντα.
Το θέμα γονείς λοιπόν, θα ήταν καλό να το προσδιορίσω με ακρίβεια.
Γονείς που συνειδητά αποφάσισαν πως είναι έτοιμοι να αποκτήσουν ένα παιδί και έχουν την κατάλληλη μόρφωση ή επαγγελματική κατάρτιση για να προσφέρουν στο παιδί έστω τα απολύτως απαραίτητα ή όσοι πήραν τη σοβαρή απόφαση να κρατήσουν ένα παιδί και να παλέψουν για να του προσφέρουν όσα του χρειάζονται, δεν θα τους πιάσω στο…πληκτρολόγιό μου.
Μιλώντας για τους υπόλοιπους, αναρωτιέμαι πώς μπορούν να είναι τόσο σίγουροι, ειδικά σε νεαρή ηλικία, για την ανάληψη μιας τέτοιας ευθύνης, για μια απόφαση ζωής.
Είναι απόλυτα ευχαριστημένοι με τις εμπειρίες τους και νιώθουν τόσο ολοκληρωμένοι άνθρωποι;
Και για να καταλάβω:
Αν στα εικοσιένα τους κάνουν παιδί, να υποθέσω ότι η μακροχρόνια τους σχέση είναι με τον έρωτα του Λυκείου;
Έχουν κοιτάξει ποτέ τα μάτια των γονιών τους;
Είναι απόλυτα συνειδητοποιημένοι για τις ευθύνες, τα άγχη, τις υποχρεώσεις και τις θυσίες που έχουν αναλάβει γι αυτούς;
Και πόσο καλά τα καταφέρνουν;
Τυχαίνει να βλέπω νεαρές μητέρες στο δρόμο και σκέφτομαι ότι θα σηκωθεί το βρέφος από το καροτσάκι, για να τις νταντέψει εκείνο.
Δεν είμαι υπέρ της έκτρωσης, βεβαίως.
Γι’ αυτό, ορίστε μερικές συμβουλές που μπορούν να περάσουν από το μυαλό μου, για τα νεαρά ζευγάρια που ακόμη δεν έχουν ζυγίσει τις αποφάσεις τους.
Χρυσή συμβουλή νούμερο 1:
Πάρτε προφυλάξεις! Στο σχολείο εδώ και χρόνια έχουμε ενημέρωση περί προφύλαξης και αντισύλληψης.
Εάν οι γνώσεις σου περί αντισύλληψης είναι περιορισμένες, είναι ένα από τα λίγα θέματα για τα οποία το διαδίκτυο μπορεί να σε διαφωτίσει ακριβέστατα.
2. Κυρίες μου!
Μη μπαίνετε στην διαδικασία της εγκυμοσύνης, για να καπαρώσετε το κελεπούρι.
Καμία σχέση δε διασφαλίζεται έτσι.
Εαν ο κύριος μέλλει να σας αφήσει, θα το κάνει με ή χωρίς παιδί και θα μείνετε μόνες σας με το βλαστάρι σας να κλαίτε την ανοησία σας.
3. Σιγουρευτείτε για το σύντροφό σας, πριν αποφασίσετε να ξεκινήσετε αυτή την ιερή κοινή πορεία μαζί του.
Είναι έμπιστος; Μπορεί να σταθεί δίπλα σας και δίπλα από ένα παιδί; Θέλει στ’ αλήθεια να αποκτήσει παιδί;
4. Σιγουρευτείτε ότι μπορείτε να προσφέρετε σταθερό περιβάλλον στο παιδί σας, όπως επίσης και ότι μπορείτε να καλύψετε τα απαραίτητα έξοδα.
Ζούμε σε μία δύσκολη εποχή.
Εμείς είμαστε εκείνοι που πρέπει να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα και να φτιάξουμε ένα πιο σίγουρο μέλλον για μας και τα παιδιά μας.
Ας μην αναλώσουμε όλες μας τις δυνάμεις σπέρνοντας παιδιά που δεν μπορούμε να μεγαλώσουμε, σε μία κοινωνία που δεν καταφέραμε ούτε εμείς να αλλάξουμε.
Οι σοβαρές αποφάσεις δεν αρκεί να λαμβάνονται με μία δεύτερη σκέψη.
Γιατί τα λέω όλα αυτά;
Προχθές είδα μια συμμαθήτριά μου.
Αυτή κρατούσε παιδί κι εγώ κρατούσα παγωτό.
Πρώτη δημοσίευση: eyedoll.gr
Συντάκτης: Χαρά Αναξαγόρα
