Σε καιρούς που έχει εκλείψει ο ρομαντισμός, το ωραίο αντικαταστάθηκε με το καβλωτικό. Εμείς κάπου εκεί στα 30 και κάτι αναβιώνουμε αθώες εποχές στους διαδρόμους των μαγαζιών με παιχνίδια. Δεν προλάβαμε να αντιληφθούμε τι γίνεται καλά -καλά και γίναμε 30. Κιόλας 30.
Ακόμα στους γονείς μας μένουμε, χωρίς σταθερή δουλειά και το κυριότερο χωρίς στόχους κι όνειρα. Αφού δεν καταφέραμε να τα διαμορφώσουμε και μας τα πήραν.
Μπαίνουμε σε παιχνιδομάγαζο και κάνουμε σαν χαζά γιατί το παιδάκι φωνάζει μέσα μας να το αφήσουμε ελεύθερο! Πώς κολλήσαμε τη σοβαροφάνεια για να κρατήσουμε μια άλφα εικόνα που αρμόζει στην ηλικία μας και ξεχάσαμε τον εαυτό μας;
Αυτόν που στις εποχές της μικρής νιότης εμείς παίζαμε στις αλάνες με βόλους, σχοινάκι, κρυφτό. Σπάζαμε γόνατα, αυτοκινητάκια, κούκλες δεν είχε σημασία. Παιχνίδι να ήταν με παρέα κι ό,τι να ‘ναι. Εμείς έχουμε καταλήξει σε συμβιβασμούς λόγω των οικονομικοκοινωνικών καταστάσεων και πιεζόμαστε.
Έλα ρε παιδιά τι 30 λέμε τώρα; Το θέμα είναι να κερδίσεις τη ζωή κι εμείς τη χάνουμε, περνάει από μπροστά μας κι εμείς ανενόχλητοι. Την παρακολουθούμε από απόσταση και με προστατευτικό περίβλημα. Αν χαλαρώσουμε λίγο και δούμε τη ζωή σαν παιδιά, λίγο διασκεδαστική κι όχι και τόσο σοβαρή, λίγο ανεξέλεγκτη κι όχι μέσα σε κουτάκια, ίσως βρούμε και το νόημα της και σταματήσουμε να αφηνιάζουμε όταν μπαίνουμε σε παιχνιδάδικο.
Αλλά να ενεργούμε παρορμητικά κι αυθόρμητα σε όλη μας τη ζωή και χωρίς υπερβολική σκέψη κι ανάλυση. Δε λέω, καλή η σοβαρότητα κι η υπευθυνότητα όταν χρειάζονται , αλλά η καθαρή, χαλαρή διασκέδαση επιβάλλεται ακόμη και για τους ενηλίκους!
Υπάρχουν όμως και κάποιοι που το έχουν κατακτήσει αυτό. Ζουν με λίγους κανόνες κι ο πιο σημαντικός είναι να είναι ευτυχισμένοι και να μην ενοχλούν τους γύρω τους. Εκφράζονται πιο αθώα, ειλικρινά και δεν υποκρίνονται. Δε χρειάζεται να μπουν σε παιχνιδομάγαζο για να νιώσουν παιδιά. Είναι πάντα μεγάλα παιδιά. Με ένα μεγάλο χαμόγελο κι ωραία διάθεση.
Έτσι που μας κατάντησαν, κοιτάμε με καχυποψία δεξιά και αριστερά μήπως συμβεί κάτι κακό, λες και μπορούμε να το προλάβουμε. Ε ρε τι ωραία που ήταν παλιά! Γι’ αυτό λοιπόν περπατώντας στους διαδρόμους ενός παιχνιδάδικου νιώθουμε πάλι την ασφάλεια εκείνων των χρόνων. Και ξαφνικά θέλουμε και το ένα παιχνίδι και το άλλο. Χαζογελάμε και για εκείνες τουλάχιστον τις στιγμές ξεχνάμε τα πάντα και περνάμε τέλεια.
Ώρες ολόκληρες καθόμαστε και χαζεύουμε τα παιχνίδια. Ναι, εκεί στο παιχνιδάδικο. Γιατί όταν βγούμε πάλι εκεί έξω, θα συναντήσουμε «τέρατα» να τριγυρνάνε. Είτε αυτά είναι του μυαλού που κυνηγάνε τις σκέψεις μας είτε τα άλλα τα ανθρώπινα. Ίσως κάποιοι και να μελαγχολούμε λιγάκι. Γιατί βλέποντας όλα αυτά τα παιχνίδια σκεφτόμαστε αν μια μέρα θα τα αγοράσουμε για τα δικά σας παιδιά.
Και πώς να φέρνουμε παιδί σε έναν τέτοιο τσιμεντένιο κόσμο. Άψυχο, άχρωμο και μουντό. Μέσα σε όλες αυτές τις σκέψεις, περπατάμε ανέμελοι στο παιχνιδάδικο.
Αρπάζουμε δύο -τρία στην ουσία αχρείαστα πραγματάκια, αλλά που μας δίνουν μια μικρή νότα ικανοποίησης και χαράς. Περήφανοι πληρώνουμε στο ταμείο. Πήραμε μια πληρωμένη, μικρή δόση ευτυχίας. Φορτίσαμε τις μπαταρίες κι έτοιμοι ξανά βγαίνουμε στον κόσμο που ζούμε. Γι’ αυτό να εφευρίσκουμε δικά μας παιχνιδάδικα καθημερινά για να ξεκλέβουμε τζούρες ευτυχίας για τριαντάρηδες και μόνο αυστηρά.
Επιμέλεια Κειμένου Μέλανης Ανθίμου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μέλανη Ανθίμου
