Υπάρχει κατασκήνωση για χωρισμένους, πάμε;

Θρύλοι λένε πως υπάρχουν άνθρωποι που όταν χωρίζουν, τα επόμενα ακριβώς λεπτά το ‘χουν κιόλας ξεπεράσει. Φυσικά κάτι τέτοιο κυριαρχεί μόνο στη φαντασία μας και σε κάτι ευσεβείς πόθους, μιας και στην πραγματικότητα το τέλος δεν είναι ποτέ ταυτόχρονη απόφαση και πάντα ένας απ’ τους δύο θα το ‘χει πάρει πιο βαριά.

Χωρίς ν’ αναλύσουμε γιατί ο ένας ένιωσε περισσότερο κι ο άλλος όχι ή γιατί για τον έναν είναι πιο εύκολο να προχωρήσει παρακάτω χωρίς να φορέσει πλερέζες απ’ ό,τι στον άλλο, λίγο-πολύ όλοι ξέρουμε τη φάση του χωρισμού και γνωρίζουμε από πρώτο χέρι πόσο δύσκολα αντιμετωπίζεται.

Άλλοτε οι φίλοι είναι αυτοί που στέκουν σαν κέρβεροι δίπλα μας για να μας γλυτώσουν από απελπισμένες κινήσεις κι άλλοτε η οικογένεια, που μας νταντεύει σαν μωρά μέχρι να αισθανθούμε σίγουροι για μας, μα πάντοτε –ύστερα ή ανεξάρτητα απ’ όλα αυτά– μια τέτοια αλλαγή έχουμε την ανάγκη να την περάσουμε μόνοι μας, κλείνοντας τον εαυτό μας μέσα σε σκέψεις και πιθανές αναθεωρήσεις.

Κάποτε είναι πιο ζόρικο το επόμενο βήμα, δεν μπορείς και δε θες να το πάρεις απόφαση, μπερδεύεσαι μέσα σε εγωισμούς, παράπονα κι επιθυμίες κι άλλες πάλι φορές (πιο σπάνια) χρειάζεται μονάχα μία απόφαση κι ένα κλικ αλλαγής πορείας στο κεφάλι.

Πώς θα σου φαινόταν, όμως, αν αντί να εκθέσεις για χιλιοστή φορά τις σκέψεις σου στους φίλους σου, ζητήσεις παρηγοριά στην οικογένειά σου, ή κάνεις ακόμη μια αποτυχημένη συζήτηση με τον εαυτό σου, επειδή δεν ξέρεις πώς να βάλεις τη σκέψη σου σε μια σωστή τροχιά, να υπήρχε ένα περιβάλλον ειδικά διαμορφωμένο για να ξεπεράσεις αυτή τη φάση, με ανθρώπους που βιώνουν ακριβώς την ίδια κατάσταση; Να, μια κατασκήνωση χωρισμού, για παράδειγμα.

Καλά διάβασες. Κατασκήνωση για χωρισμένους, ένας χώρος όπου θα μαζευόμαστε διάφοροι ομοιοπαθείς για να μοιραστούμε ανησυχίες, ανασφάλειες κι έναν κοινό στόχο, κάτι σαν group therapy.  Όχι, δεν είναι παρμένο από ταινία ή από μια αχαλίνωτη φαντασία, υπάρχει στ’ αλήθεια. Για την ακρίβεια, στην Αμερική μπορεί να βρει κανείς κατασκηνώσεις στις οποίες ο κόσμος πηγαίνει για να επαναφέρει τον εαυτό σου σε τάξη μετά από ένα τέλος που πόνεσε πολύ.

Η ιδέα των breakup bootcamps γεννήθηκε από την Amy Chan, όταν μετά από μια αποτυχημένη σχέση της θέλησε να βρει τρόπους να βοηθήσει στην αντιμετώπιση του χωρισμού. Φτιάχνοντας μια ομάδα με ειδικούς ψυχολόγους, life coaches, ειδικούς εκπαιδευτές γιόγκα, διαλογιστές, διατροφολόγους και σεφ, έφτιαξε ένα χώρο στη Νέα Υόρκη και στο Μαλιμπού, ένα πρωτότυπο εγχείρημα που αργότερα πήρε διαστάσεις παγκοσμίως με στόχο την ψυχική ανάταση των χωρισμένων.

Το τόλμημα αυτό βρήκε μεγάλη ανταπόκριση, καθώς ήταν πλήρως οργανωμένο ώστε να προσφέρει σημαντικά αποτελέσματα. Δημιουργούνται έτσι ομάδες έως κι είκοσι ατόμων όπου διαμένουν σ’ ένα καθορισμένο περιβάλλον –φυσικά δίπλα στη φύση– και κάθε μέρα μαζί με τους ειδικούς δουλεύουν κι εστιάζουν στο πρόβλημα, ώσπου να μάθουν να διαχειρίζονται ένα τέλος και να βγαίνουν πιο δυνατοί μέσα απ’ αυτό.

Η ιδρύτρια πίστευε πως το να συγκεντρώνει για λίγο ομάδες ανθρώπων σε ένα μέρος, που θα τους έδινε ευεξία και χαλάρωση, βελτιώνοντας παράλληλα απ’ τον τρόπο σκέψης τους μέχρι και τη διατροφή τους, θα έθετε το μυαλό τους σε διαφορετική λειτουργία, ώστε να καταφέρουν να επανέλθουν το συντομότερο. Κάπως ο χωρισμός θα έμοιαζε με απόδραση κι οι ίδιοι θα αισθάνονταν σαν να ‘ναι σε διακοπές.

Το να ζητάς βοήθεια από κάποιον ειδικό όταν νιώθεις πως αυτό που περνάς είναι πολύ για να το αντέξεις μόνος, δε σε κάνει ανίκανο ή αδύναμο αλλά άνθρωπο ώριμο με επίγνωση που διεκδικεί την αυτοβελτίωση.

Να αποζητάς την εξέλιξη του εαυτού σου και να μην κολλάς στα αντίο, όσο δύσκολα κι αν είναι. Βρέθηκαν εκεί για κάποιο λόγο στη ζωή σου. Μην αφήνεις τις συνθήκες να σε καθορίζουν, επίλεξε εσύ ποιος θες να ‘σαι και γίνε το καλύτερο εγώ σου, κάνοντας την απογοήτευση δημιουργία.