Από μικρό σου μαθαίνουν ότι η καρδιά είναι δύο τόξα τα οποία αντικριστά ενώνονται για να σχηματίσουν το πιο διαδεδομένο σύμβολο αγάπης. Εσύ τότε τη χρησιμοποιείς για να στολίσεις θρανία, βιβλία και το ξύλινο τραπεζάκι του σαλονιού προς αγανάκτηση της μαμάς.
Παράλληλα ανακαλύπτεις ότι υπάρχει ένα μηχανισμός μέσα στα σωθικά που μετράει το ρυθμό της ζωής σου. Κάποιες φορές βαράει ασυγχρόνιστα και τόσο δυνατά που νομίζεις ότι θα χαλάσει. Μόλις περάσουν όμως τα δύσκολα συνέρχεται και συγχρονίζεται.
Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις ότι η ψυχή πονάει όταν την αφήσεις για πολύ καιρό ακούρδιστη. Μαθαίνεις επίσης ότι δεν υπάρχουν συνεργεία να στη φορτώσουν συναισθήματα, να της ελέγξουν τα λάδια και να την περάσουν κι ένα χρώμα όταν μαυρίζει. Γιατί ενώ εσύ την έβαφες πάντα με το πιο ζεστό κόκκινο, συνειδητοποιείς ότι υπάρχουν καρδιές και σε άλλες αποχρώσεις.
Μα ποιος σου είπε ότι το ρεζερβουάρ της είναι ανεξάντλητο; Ο κόσμος είναι τελικά μια πίστα ράλι. Από πότε έχεις κάψει τις ταχύτητες κι η ζωή σου τρέχει στη λεωφόρο με χαλασμένο φρένο;
Το λαμπάκι ότι μένεις από καύσιμα θα ανάψει σύντομα κι εσύ θα ανησυχήσεις για λάθος αιτία. Όχι γιατί πέρασες από τόσα όμορφα μέρη χωρίς στάση, γιατί δεν έχεις ιδέα αν θα τα καταφέρεις να φτάσεις στον προορισμό σου, ανεξαρτήτως αν ξέρεις πού πας ή όχι.
Απ’ τη στιγμή που θα ανάψει το λαμπάκι, η ψυχή σου παρέχει λίγα χιλιόμετρα καβάτζα για να φτάσεις εκεί που επιθυμείς. Μια δικλείδα ασφαλείας για να σε προειδοποιήσει ότι αναλώνεσαι και μάλιστα σε ρυθμούς που δε σου επιτρέπουν να ανανεώσεις τα αποθέματά σου.
«Αν νιώθεις ότι χάνεις την ψυχή σου και το καταλαβαίνεις, τότε έχεις αρκετή ψυχή για να χάσεις ακόμα». Λόγια του Τσαρλς Μουκόφσκι που θα έπαιρνε να μας μαθαίνουν πριν μάθουμε να εκπληρώνουμε και να αγαπάμε. Να εκπληρώνουμε στόχους στα τυφλά χωρίς καλά-καλά να ξέρουμε τον λόγο. Χωρίς να είμαστε σίγουροι ότι το κίνητρο για να παλέψουμε είναι δικό μας ή δανεικό.
Να αγαπάς με όλη την ψυχή σου, λένε. Είναι πιο ασφαλές όμως να αγαπάς με δόσεις. Να τζογάρεις κι όταν δεις ότι χάνεις, να ποντάρεις ακόμα περισσότερα γιατί ξέρεις ότι αργεί ακόμα η στιγμή που θα μείνεις ταπί. Επενδύσεις κάνουμε σε όνειρα κι έρωτες. Μυριζόμαστε ότι χάνουμε ψυχή πριν το πρόθυρο της χρεωκοπίας. Από εκεί κι έπειτα υπάρχουν δύο επιλογές.
Μπορείς να φορτσάρεις με τη φιλοσοφία «ό,τι θέλει ας γίνει». Αρκεί να ξέρεις ότι τόλμησες να το ζήσεις. Εξάλλου, πώς θα μάθεις πόση ψυχή σου έχει μείνει αν δεν το τερματίσεις. Ωστόσο, κάποιες φορές επιβάλλεται να δειλιάσεις. Να φυλάξεις αυτά τα «αρκετά» ψυχικά σου αποθέματα για κάτι που έχει κρεμάσει φωτεινές πινακίδες και σε περιμένει ανυπόμονα.
Ψάξτε για εκείνους του ανθρώπους που αντί να σας ζητάνε διόδια, θα σας μπαλώσουν όλες τις τρύπες στην καρδιά, θα σας εξοπλίσουν με χίλια-δυο συναισθήματα και θα σας αφήσουν να τρέξετε ελεύθερους. Σε εκείνους να γυρνάτε όσο μακριά και να έχετε φτάσει.
Εξάλλου, το γεγονός ότι έτυχε να σας έχουν απομείνει δυο-τρία αποθέματα ψυχής δε σημαίνει ότι δικαιούστε να τα χάσετε άδοξα. Χαρίστε τα καλύτερα κάπου που θα πιάσουν τόπο.
Επιμέλεια Κειμένου Θεοδώρας Μαρίας Βένου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Θεοδώρα Μαρία Βένου
