Κανένα τέλος δεν έρχεται απροειδοποίητα

Αν και θα ‘πρεπε πλέον να αντιμετωπίζουμε τον χωρισμό σαν ένα συνηθισμένο φαινόμενο, αφού ό,τι έχει αρχή ενδέχεται να ‘χει και τέλος, για κάποιους παραμένει μια δυσάρεστη έκπληξη που τους βρίσκει εμβρόντητους, σαν να τους ήρθε ο ουρανός σφοντύλι -είτε ήταν πρωταγωνιστές είτε κομπάρσοι σε αυτό το έργο. Τι μπορεί να συμβεί ξαφνικά σε μια σχέση ώστε απ’ τη μία μέρα στην άλλη να ρίξει αυλαία; Είναι κάτι που όντως έρχεται αιφνίδια ή μήπως είχαμε κλειστά τα μάτια κι αγνοούσαμε τα σημάδια που μας προειδοποιούσαν πως πλησιάζει το τέλος;

Όταν είσαι με έναν άνθρωπο για ένα άλφα χρονικό διάστημα, είτε αυτό είναι ένας μήνας είτε –πόσο μάλλον– ένας χρόνος, μοιραία συνδέεσαι μαζί του, σε σημείο να πιστεύεις πως πρέπει να μείνεις εκεί, ακόμα κι αν έχεις λόγους να φύγεις, γιατί έχετε ήδη περάσει πολλά μαζί, συγκινήσεις κι εμπειρίες, και θα ‘ναι δύσκολο να κλείσεις την πόρτα στη συνήθεια αλλά και να ξεκινήσεις ξανά απ’ το μηδέν. Ίσως να δειλιάζεις να κατευθυνθείς προς την έξοδο επειδή έχεις γνωρίσει αυτόν τον άνθρωπο σε συγγενείς και φίλους, τον έχεις κάνει κομμάτι της καθημερινότητάς σου και πνίγεσαι στην ιδέα πως θα πρέπει να απολογείσαι και να δίνεις εξηγήσεις στον κύκλο σου, πόσο μάλλον να αντιμετωπίσεις τα επικριτικά βλέμματα εκείνων που σου διαφημίζουν σε κάθε ευκαιρία την –προσποιητή ίσως– ευτυχία τους στην προσωπική τους ζωή, ενώ εσύ αποφάσισες να χωρίσεις. Ίσως απλά να φοβάσαι να μείνεις μόνος, γιατί δεν πρόλαβες να αγαπήσεις αρκετά τον εαυτό σου κι έτσι επιλέγεις να μένεις με κάποιον για να σου καλύπτει τις ανασφάλειές σου.

Αυτοί είναι λίγοι απ’ τους πολλούς λόγους που μπορεί να οδηγήσουν έναν άνθρωπο στο να αγνοεί τα καμπανάκια που προειδοποιούν πως είναι ώρα για αναχώρηση απ’ αυτόν τον σταθμό, αφού τελικά δεν ήταν αυτός ο προορισμός του.

Δε μας αρέσει, όμως, να παραδεχόμαστε τα λάθη μας, γι’ αυτό κι οι περισσότεροι παρά τις ενδείξεις (ή κι αποδείξεις) πως δε βρίσκονται στο κατάλληλο για ‘κείνους μέρος, φοράνε παρωπίδες κι αγνοούν οτιδήποτε τους πλησιάζει με σκοπό να τους δείξει πως κάτι δε γίνεται σωστά ή πως η λύση για όσα συμβαίνουν και τους απομακρύνουν απ’ την ευτυχία τους είναι ο χωρισμός. Στην πραγματικότητα, η ανοχή είναι σαν ένα μπαλόνι. Βάζεις κάθε μέρα λίγο αέρα μέσα, μέχρι που ένα πρωί σκάει στα μούτρα σου και σηκώνεσαι και φεύγεις.

Κανείς δεν είναι τόσο αφελής που να μην αναγνώρισε έστω κι ένα από τα πολλά σημάδια που του έλεγαν πως αυτή η σχέση δεν προχωρά. Ακόμη κι αν ξαφνικά μία μέρα έμαθες πως ο σύντροφός σου σε έχει απατήσει, κάτι θα είχες προσέξει στη συμπεριφορά του, κάποιο μήνυμα θα είχες δει, κάτι θα υποψιάστηκες τα βράδια που είχε υπερωρίες και δεν απαντούσε στα τηλέφωνα. Ο φόβος μη μείνεις μόνος κι η ανάγκη να πείσεις τον εαυτό σου πως όλα είναι καλά και κυρίως πως εσύ είσαι καλά, σε έκαναν να προσπεράσεις τις κόκκινες σημαίες και να περιμένεις το επόμενο κτύπημα.

Όσων χρονών και να είσαι, όσο καιρό κι αν είσαι με έναν άνθρωπο, αν δε σε γεμίζει πλέον κι αν δεν είσαι πια ο εαυτός σου, φεύγεις. Η ζωή προχωρά κι οι μέρες περνούν χωρίς να προλαβαίνουμε να συνειδητοποιούμε πόσα συμβαίνουν μέσα σε 24 ώρες και πόσα πράγματα μπορούμε να αλλάξουμε σε ένα λεπτό. Το να αναγκάζεις τον εαυτό σου να μένει κάπου που δε χαμογελά είναι απ’ τα μεγαλύτερα εγκλήματα που μπορείς να διαπράξεις, καθώς θα ξυπνήσεις μία μέρα και θα διερωτάσαι τι έκανες για ‘σένα όλα αυτά τα χρόνια. Πόσο αγάπησες τον εαυτό σου; Πόση δύναμη εξάντλησες για να κάνεις τους άλλους καλά και πόση για εσένα;

Όσο και να προσπαθείς να προετοιμάσεις τον εαυτό σου για να φύγει από μία σχέση, ποτέ δε θα ‘σαι πραγματικά έτοιμος και ποτέ δε θα βρεις την κατάλληλη στιγμή που ψάχνεις για να το κάνεις με τον σωστό τρόπο, ώστε να προστατέψεις είτε εσένα είτε τον σύντροφο σου. Μην υπεραναλύεις καταστάσεις και μη σπαταλάς χρόνο και ψυχικές αντοχές στο να πείσεις τον εαυτό σου πως ο άνθρωπος αλλάζει και πως περνάτε απλώς μια φάση.

Αν είσαι κάπου και τέσσερις απ’ τις επτά ημέρες της εβδομάδας βλέπεις τον εαυτό σου να ‘ναι σε έναν δικό του κόσμο που δε χωράει ο σύντροφός σου, τότε βρίσκεσαι σε λάθος μέρος. Θα ‘ρθει μια μέρα που θα γνωρίσεις κάποιον και πριν κοιμηθείς θα χαμογελάς, γιατί σου έδωσε έστω κι ένα λόγο να το κάνεις κατά τη διάρκεια της ημέρας. Θα ξυπνάς και θα κοιτάζεις αν υπάρχει η καλημέρα του στα μηνύματά σου. Θα ανυπομονείς να βρεθείτε. Θα περιμένεις να τον δεις στο πλήθος και τα μάτια σας θα ανταλλάζουν τα πιο δυνατά «Σε θέλω», κι ας μη λέτε λέξη. Και το κυριότερο; Θα ‘ναι αμοιβαίο. Δεν είναι κρίμα να τα χάνεις όλα αυτά για να πνίγεσαι μέσα σε συμβιβασμούς και δειλές λύσεις ανάγκης;

Τίποτα δε γίνεται απροειδοποίητα, εκτός απ’ τον θάνατο. Μη ζεις με αυταπάτες, λοιπόν. Άνοιξε τα μάτια, δες τι αναζητάς και κάνε το βήμα που πρέπει.  Όσο ξαφνικό κι αν φαίνεται, όσο κι αν θα έρθει ο ουρανός σφοντύλι σε ‘σένα και στους γύρω σου, το επόμενο πρωί που θα ξυπνήσεις, θα ‘χει φύγει από πάνω σου ένα βάρος.

Θα πονάς! Όχι κατ’ ανάγκη γιατί είσαι τρελά ερωτευμένος, αλλά γιατί έχεις πληγωθεί ή έχεις πληγώσει. Ο χρόνος, όμως, είναι ο καλύτερος γιατρός και λίγο καιρό αργότερα θα αναπνέεις χωρίς άγχος. Δε θα κοιτάζεις πίσω, γιατί θα ‘χουν ήδη εμφανιστεί όσα έψαχνες μπροστά σου.