Ένα βράδυ μου είπες πως φοβάσαι την αποτυχία. Την τρέμεις. Κλείστηκες στην αγκαλιά μου και σου χάιδεψα τα μαλλιά. Μαζί μου μπορείς να γίνεσαι αδύναμος και το ξέρεις. Μπορείς να βγάζεις τη μάσκα. Σ’ ευχαριστώ που μ’ αφήνεις να κάνω κι εγώ το ίδιο.
Δεν μπορώ να είμαι ερωτευμένη με κάποιον που δε θαυμάζω. Κι εσένα σε θαυμάζω, αλλά όχι για τους λόγους που ίσως νομίζεις. Είσαι έξυπνος, βάζεις στόχους και τους πετυχαίνεις. Κάνεις σιγά-σιγά τα όνειρά σου πραγματικότητα και δε θα μπορούσα να είμαι πιο περήφανη για σένα. Είναι αυτές οι επιτυχίες σου που κάνουν τους γύρω σου να σ’ αγαπούν. Σε κοιτάζουν σαν Θεό κι εγώ ζηλεύω. Λίγο, όχι πολύ. Ίσα-ίσα για να σου δείξω πως νοιάζομαι. Χαμογελάς. Σ’ αρέσει η προσοχή, και σε ποιόν δεν αρέσει; Μα δε σ’ αγαπώ, ούτε σε θαυμάζω γι’ αυτό. Δε σ’ αγαπώ για τις επιτυχίες σου. Αφήνω τους άλλους να το κάνουν αυτό. Η δικιά μου δουλειά είναι άλλη.
Να σ’ αγαπώ τις μέρες που δε λες να σηκωθείς από το κρεβάτι. Τις μέρες που κλείνεσαι στον εαυτό σου κι αισθάνεσαι άχρηστος. Όταν μου κάνεις μούτρα κι όταν βουρκώνεις χωρίς λόγο. Πάντα υπάρχει λόγος και τον ξέρω. Άσε που δε μιλάω. Μια αγκαλιά φωνάζει πιο δυνατά, έτσι δεν είναι;
Θέλω να σε κάνω να γελάς όταν σε πιάνουν οι ανασφάλειές σου κι όταν νιώθεις πως δεν είσαι αρκετός. Είσαι. Για μένα. Μα δεν έχει σημασία αυτό. Μακάρι κάποτε να σε κάνω να νιώσεις αρκετός για σένα. Ξέρω όμως πως αυτό θα το καταφέρεις μόνος σου, με τον καιρό. Είναι προσωπική υπόθεση η αποδοχή των αδυναμιών μας. Και σιωπώ. Και σε κοιτάζω. Και προσπαθώ μέσα από το βλέμμα μου να εκφράσω όλη μου την αγάπη. Μόνο αυτό μπορώ να κάνω.
Δε θέλω να σε πιέζω. Φοβάμαι μη σπάσεις, μη φύγεις, μη με βαρεθείς, κι όλα τα μη του κόσμου. Στεναχωριέμαι όμως όταν δε βλέπεις πόσο υπέροχος είσαι. Όχι, δεν είσαι ούτε οι αποτυχίες σου, ούτε οι επιτυχίες σου. Είσαι απλώς εσύ. Εσύ που μιλάς τόσο γρήγορα και δεν καταλαβαίνω γρι όμως συνεχίζω να σε κοιτάζω μ’ αυτό το χαζό χαμόγελο γιατί έχεις τόσο πάθος γι’ αυτά που λες. Μπορείς να παθιάζεσαι με δεκάδες πράγματα ταυτόχρονα και να τ’ αναλύεις όλα με κάθε λεπτομέρεια. Κι εσύ μου μιλάς γι’ αποτυχίες.
Ποτέ δεν ήσουν αποτυχημένος μάτια μου κι ούτε θα είσαι, μα αν επιμένεις να θεωρείς αποτυχία κάθε φορά που τρως τα μούτρα σου, άκου αυτό: άσε τους άλλους να σ’ αγαπούν για τις επιτυχίες σου, εγώ θα είμαι εδώ στις αποτυχίες σου. Και θα σ’ αγαπώ ακόμη πιο πολύ κάθε φορά που θα βρίσκεις τη δύναμη να ξανά σηκωθείς. Ναι, γι’ αυτό σε θαυμάζω. Λίγοι ξέρουν πώς να στέκονται και πάλι στα πόδια τους χωρίς να ξεσπούν με τα τραύματά τους πάνω σε άλλους. Ξέρεις πόσο σημαντικό είναι αυτό; Ξέρεις πόσο περήφανη είμαι για ‘σένα; Γι’ αυτό σου λέω, δεν είσαι μόνος. Είμαι εγώ εδώ. Και μου δείχνεις κάθε μέρα πως είσαι κι εσύ εδώ για μένα.
Επιμέλεια Κειμένου Χριστίνας Κωνσταντουδάκη: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Χριστίνα Κωνσταντουδάκη
