Κάθεσαι και σκέφτεσαι τα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή σου και συχνά αναρωτιέσαι «Γιατί σε μένα;» . Προσπαθείς να καταλάβεις το λόγο που κάποια πράγματα συμβαίνουν στη δική σου ζωή κι όχι στων άλλων. Εντάσεις, κακοτοπιές κι ατυχίες που κάνουν την καρδιά σου να χτυπάει παραπάνω απ’ το κανονικό και θέλεις να τις διώξεις, να φύγουν μακριά, να πάνε κάπου αλλού κι εσένα να σ’ αφήσουν στην ησυχία σου.
Δεν είσαι ο μόνος. Δεν τυχαίνουν τα πάντα σε σένα. Όλος ο κόσμος είναι στην ίδια μοίρα, άλλοι σε καλύτερη κι άλλοι σε πολύ χειρότερη μάλιστα. Δεν είναι η ζωή άδικη για να δίνει σε άλλους τις τύχες τις καλές με σκοπό να σε κάνει να νιώσεις παιδί ενός κατώτερου Θεού, ούτε είναι παραμύθι όπου όλα είναι αγγελικά πλασμένα, πανέμορφα κι εύκολα.
Αλήθεια, έχεις σκεφτεί ποτέ πώς θα ήταν η ζωή σου αν δεν είχε σκαμπανεβάσματα; Αν δεν είχε αυτές τις εντάσεις που θα σ’ έκαναν να νιώθεις πως ζεις πραγματικά; Δε νομίζω πως θα ήταν τόσο τέλεια όσο την ονειρεύεσαι. Αν δε μοχθήσεις για την ευτυχία σου, αν δεν παλέψεις για αυτά που ονειρεύεσαι, πιστεύεις αλήθεια πως θα τα ευχαριστηθείς όσο τα ευχαριστιέσαι τώρα, που ματώνεις, πέφτεις μέσα στις λάσπες αλλά το ξέρεις καλά μέσα σου πως θα αναδυθείς απ’ τις στάχτες σου; Αν δεν πίστευες στον εαυτό σου, δε θα έχωνες ποτέ το κεφάλι σου στις λάσπες. Θα καθόσουν άπραγος στη γωνίτσα σου να κοιτάς τους άλλους να παλεύουν και να αναρωτιούνται «Γιατί σε μένα;».
Κάθε διαδικασία που απαιτεί ενέργεια, χρόνο αλλά και πόνο θα σε κάνει να αναρωτηθείς αν αξίζει να την κάνεις, αν αξίζει να μοχθήσεις. Την απάντηση τη δίνεις μόνος σου στον εαυτό σου την ώρα που σηκώνεις το κεφάλι και προχωράς αντί να πεις πως τα παρατάς, γιατί ξέρεις πως η μαγκιά είναι στην προσπάθεια κι όχι στο να σου τα δίνουν όλα έτοιμα.
Δεν ξέρεις την ιστορία με το βασιλιά που ζητούσε απ’ τους υπηκόους του να του φτιάξουν το πιο γλυκό ψωμί; Αυτός ο βασιλιάς σκότωσε όλους τους χωρικούς του βασιλείου του, γιατί κανείς δεν κατάφερε να του το φτιάξει και δεν έτρωγε τίποτα, ούτε «του πουλιού το γάλα», ούτε το υποτιθέμενο τέλειο δηλαδή. Όλα τα ψωμιά, όση ζάχαρη κι αν είχαν, ήταν άγευστα για το βασιλιά. Ώσπου μια μέρα εμφανίστηκε ένας γέρος ο οποίος είπε στο βασιλιά να τον ακολουθήσει, έξω απ’ το βασίλειό του, για να γευτεί το πιο γλυκό ψωμί. Τον έβαλε να φορέσει τα ίδια ρούχα με αυτόν, θερίσανε μαζί το σιτάρι, αλώνισαν, το άλεσαν και το ζύμωσαν μαζί. Μόλις έβαλε ο βασιλιάς, αυτός ο άνθρωπος που μπορούσε να έχει ό,τι ζητήσει αμέσως μπροστά του, το ψωμί στο στόμα του, βροντοφώναξε «Αυτό είναι! Αυτό είναι του κόσμου το πιο γλυκό ψωμί!».
Σκέψου αν θέλεις όντως η ζωή σου να μοιάζει με ένα καρδιογράφημα νεκρού, να πηγαίνει όλο ευθεία, δίχως καμία ταραχή κι ένταση, σκέψου αν θέλεις όλα να σου έρχονται στο πιάτο κι έτοιμα. Και μετά θυμήσου πως το καρδιογράφημα που ξεχωρίζει τον νεκρό απ’ το ζωντανό, είναι πως του ζωντανού πάλλεται σαν τρελό κάθε δευτερόλεπτο που περνάει.
Συντάκτης: Ιωάννης Καράπογλου
