Το καλό με τις περιστάσεις που συμβαίνουν μία-δύο φορές το χρόνο είναι ότι έχεις άφθονο καιρό να σκεφτείς πώς θα τις περάσεις. Θυμάμαι ακόμη περιγραφές από την καταγραφή εσώψυχων, δικών μου ανθρώπων γύρω από «ρεβεγιόν» που άφησαν εποχή. Τι είναι πια αυτό το ρεβεγιόν; Μια δανεική λέξη για να περιγράφεις το καθιερωμένο γλέντι, σε κάποιο κέντρο διασκέδασης ή σε κάποιο σπίτι, αναμένοντας τη μέρα των Χριστουγέννων ή της Πρωτοχρονιάς.
Είναι βλέπεις βασικό το πώς ξεκινάς και το πώς τελειώνεις μια σημαντική περίοδο, όπως είναι η πρώτη μέρα του χρόνου και η τελευταία. Μπορεί να έχεις ξεχάσει τι έφαγες χτες ή το πόσο λυπήθηκες για κάτι προχτές, όμως στάνταρ θυμάσαι πώς άρχισε η χρονιά που μόλις πέρασε. Ή το πώς τελείωσε. Η επιλεκτικότητα της μνήμης μας είναι τόσο γελοία μερικές φορές! Είναι σαν να έχεις φωτογραφίες μπροστά σου από ένα συμβάν και να μπορείς να δεις τα πάντα μέσα από λίγα πίξελ.
Και να ‘σαι εδώ, λοιπόν, παραμονή πρωτοχρονιάς του χρόνου μόλις τελείωσε. Ένας χρόνος πριν. Σε «έψησαν» να κάνεις κι εσύ επιτέλους ρεβεγιόν με παρέα μεγάλη στο σπίτι ενός φίλου φίλης. Και την ώρα που έλεγες το «ναι» ζοριζόσουν και τώρα που ετοιμάζεσαι. Δε βαριέσαι, μουρμουράς. Ας κοινωνικοποιηθείς και λιγάκι βρε αδελφέ! Κι έτσι βρίσκεσαι φτιασιδωμένος και με μόνιμο χαμόγελο διαφήμισης οδοντόκρεμας, να τριγυρνάς με το ποτό σου μέσα σ’ ένα ξένο σπίτι με πλήθος τριγύρω που διαφημίζει τη δική του οδοντόκρεμα.
Σε σφίγγουν τα ρούχα, σε «χτύπησαν» και τα παπούτσια, όλα σε ψιλοενοχλούν, φυσάς και ξεφυσάς κι απλά ανανεώνεις το ποτό σου κάθε είκοσι λεπτά. Ωραίο το περιβάλλον, δεν αντιλέγεις, μα πολύ βαβούρα! Η κολλητή σου κάπου έχει χαθεί μέσα στο πλήθος μα ενίοτε ξεπροβάλει από κάποιο πηγαδάκι να σου υψώνει το ποτήρι στέλνοντας παρηγορητικές εβίβες. Της χαμογελάς κι εσύ ενώ της ψιθυρίζεις «άμα σε ξανακούσω τρύπα μου τη μύτη!». Εκείνη μάλλον διαβάζει στα χείλη σου «γιούχου! Πόσο τέλεια όλα!». Δεν εξηγείται αλλιώς, μάλλον γι’ αυτό σου ξανασηκώνει το ποτήρι της με μεγαλύτερο ενθουσιασμό. Δεν έχει νόημα η γκρίνια, σκέφτεσαι και της ξαναστέλνεις εβίβες.
Και κάπως έτσι άρχισε η χρονιά που πέρασε. Η αντίστροφη μέτρηση σε βρήκε να κρύβεσαι στο μπαλκόνι για να στρίψεις τσιγάρο. Τους χαζεύεις όλους από το τζάμι να έχουν πάρει θέση αντίστροφης μέτρησης. Τρία, δύο, ένα! Και μετά οι ντουντούκες που ακούς στα γήπεδα και φουλ οδοντόκρεμες πάνω σε χαμόγελα κι ευχές και φιλιά αγνώστων με τις γνωστές γλυκανάλατες ευχές. Ή εσύ παρα-σοβάρεψες ή έγινες αλλεργική στο προσποιητό που φορέθηκε τόσο απόψε σαν ακριβό άρωμα. Κάτι θα τρέχει με σένα, σκέφτεσαι, δεν μπορεί!
Ένας ολόκληρος χρόνος πέρασε και σήμερα γελάς που το θυμάσαι. Απόψε πάλι παραμονή και πάλι αναρωτιέσαι πώς θα την περάσεις. Ή, μάλλον, δεν αναρωτιέσαι. Έχεις μια γλυκιά διάθεση, λίγο νοσταλγική. Περιφέρεσαι στο σπίτι μ’ ένα ποτήρι κόκκινο κρασί απ’ το μπουκάλι που αγόρασες γι’ απόψε. Χαζεύεις και τη ντουλάπα σου και χαμηλά βλέπεις εκείνες τις γόβες που φόρεσες πέρυσι να σου κλείνουν το μάτι. «Όχι, μανάρια μου, απόψε δε θα γίνει το δικό σας!». Κλείνεις την πόρτα της ντουλάπας κι ετοιμάζεσαι για το ρεβεγιόν που ένα χρόνο ήθελες. Εκείνο που είχες λαχταρήσει ένα χρόνο πριν, έξω από εκείνη τη τζαμαρία.
Έστειλες δυο-τρία ευχητήρια μηνύματα και τέλος και το κινητό απόψε. Απενεργοποίηση. Αύριο μεσημέρι θα είναι όλα εκεί. Οι αγαπημένοι φίλοι και τα ζεστά χαμόγελά τους. Ή οι λίγοι συγγενείς που ξεχώρισες και κράτησες με τα χρόνια. Μα απόψε θα τελειώσει η χρονιά με εκείνο το φίλο που στάθηκε βράχος δίπλα σου. Σε όλα. Του χρωστάς μια πριβέ εορταστική ατμόσφαιρα. Μια τετ α τετ συζήτηση για ό,τι πέρασε και ό,τι θα φροντίσεις να έρθει. Του χρωστάς και λίγα μπράβο και κανένα χτύπημα στην πλάτη.
Χνουδωτές κάλτσες, το ψηλό αγαπημένο σου ποτήρι του κρασιού και το εορταστικό μπουκάλι στο τραπεζάκι του σαλονιού, δίπλα στο dvd που είχες ξεχωρίσει για απόψε. Τα λαμπάκια που αναβοσβήνουν ομορφαίνουν το σκοτάδι και το κρασί σου ζεσταίνει τα μέσα σου όλα. Μα ποιος είπε ότι είναι μοναξιά το να περνάς μόνος κάποιες στιγμές; Μοναξιά είναι η ένταξη στην προσποίηση του «εθίμου». Εκείνου που σε θέλει να περιφέρεσαι άσκοπα ανάμεσα σε κοινότυπες ευχές και χαμόγελα που δεν σε αφορούν. Εκείνου που δεν σου επιτρέπει ούτε για ένα λεπτό να αναλογιστείς πώς ήταν αυτό που πέρασε και πώς θέλεις να είναι αυτό που θα έρθει.
Και οι ευχές! Πόσο σου τη δίνουν αυτές οι τυποποιημένες ευχές! Δε λέω. Κάτι πρέπει να πουν οι άνθρωποι. Πρέπει! Αυτή τη λέξη θέλησες απόψε να αποφύγεις. Από αύριο ας πάμε πάλι στα πρέπει, μα απόψε είναι η νύχτα σου! Εσένα και του πιο πιστού σου φίλου. Σοκολατάκια, κόκκινο κρασί, ζεστές πιτζάμες, η μουσική του Hans Zimmer από την αγαπημένη σου ταινία. The Holiday. Και να η πρώτη σου ευχή. Να κάνουμε επιτέλους διακοπές φέτος. Διακοπές από την ατολμία! Να εργαστούμε με υπερωρίες στην αγάπη και να κάνουμε διακοπές στη θλίψη. Να αφήσουμε χώρο και χρόνο να μας μάθουν. Να δοκιμάσουμε αυτό που φοβόμαστε.
Σαν να σ’ ακούω να μονολογείς χαρούμενη. «Αυτά σου εύχομαι εαυτέ μου. Εβίβα. Καλή μας χρονιά!»
Συντάκτης: Ελευθερία Παπασάββα
