Άνθρωποι έρχονται, γνωρίζονται, ερωτοτροπούν, δένονται, αγαπιούνται, κάτι πάει στραβά, προς κάποιου το μέρος κλίνει η ζυγαριά, κι έπειτα, άνθρωποι φεύγουν. Κι οι δύο πλευρές συνεχίζουν τη ζωή τους, έρχονται και φεύγουν κι οι ίδιοι από τις ζωές άλλων, γελούν, πονούν, επιλέγουν και αποφασίζουν, όμως μόνο πράγματα για τα οποία τους δίνεται η δυνατότητα αυτή. Γιατί τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα θες, και σ’ αυτά μεγάλο ρόλο παίζει και η τύχη, η μοίρα.
Τι γίνεται όταν άνθρωποι που έφυγαν αποφασίζουν να επιστρέψουν σ’ αυτούς που άφησαν κάποτε, ελπίζοντας σε μια παθιασμένη επανασύνδεση; Και τι κάνουν τότε αυτοί που έμειναν πίσω, που το πάλεψαν τόσο να ξεχάσουν ή ακόμα το παλεύουν; Θα τους δεχτούν ξανά στη ζωή τους, με ρίσκο να κάνουν αυτό που έκαναν πάντα;
Στις περισσότερες των περιπτώσεων, κανείς δεν έχει προχωρήσει. Ειδικά με το όλο κομφούζιο των σχέσεων σήμερα, όπου όλοι καταλήγουν να είναι μόνοι, όλοι κυνηγούν την ασφάλεια των πρώην ή το ανώδυνο των εφήμερων σχέσεων. Κι όταν δεν έχουν προχωρήσει, πόσο δελεαστικό είναι να γυρίζει πίσω αυτός που τους έχει τσούξει πιο πολύ απ’ όλους σε όλη τους τη ζωή. Όταν πρωτοκάνει ξανά την επάνοδο του φυσικά δεν ανοίγουν διάπλατα τις αγκάλες τους, γιατί σκάνε σαν βόμβα στο μυαλό τους όλα ένα-ένα όσα έχουν πει καθημερινά στον εαυτό τους για να μπορέσουν να μετριάσουν την πίκρα και να συνεχίσουν. Σκάει λοιπόν η λογική. Άλλα όσο προχωράει η μέρα, και ειδικά όταν η μέρα γίνεται νύχτα, η σκέψη αυτή σιγοκαίει μέσα τους και τους τριβελίζει το μυαλό. Εκεί τέρμα με τη λογική. Περνάνε στο θυμοειδές μέρος της ψυχής τους, που έλεγε κι ο Πλάτωνας. Τόσο βαθιά στο παρελθόν πηγαίνουν τα πράγματα.
Και ξαναέρχεται η ίδια ερώτηση, πλέον υπό το άλλο συναισθηματικό πρίσμα, τους δέχονται; Όταν έφυγαν, είτε από δική τους υπαιτιότητα είτε και όχι, το μόνο που ενδιέφερε αυτούς που άφησαν πίσω ήταν να γυρίσουν.
Έτσι, αν τελικά επιστρέψουν με κουταβίσια μάτια μετανιωμένοι σ αυτούς που πλήγωσαν, οι τελευταίοι βλέπουν ξανά μια ευκαιρία. Η ευκαιρία δεν είναι πάντοτε αυτή που αποτυπώνει την πεποίθηση ότι τα πράγματα μπορεί να γίνουν μεταξύ τους όπως ήταν πριν, η ευκαιρία αυτή που τους δίνεται μπορεί να είναι αυτή ακριβώς που επιζητούσαν να πάρουν το αίμα τους πίσω. Κανείς δεν ξέρει. Ο γυρισμός του ασώτου, φυσικό είναι να αντικατοπτρίζει όλο τον πόνο και τα αισθήματα που ένιωσε αυτός που έμεινε πίσω, συν μιας εκδικητικής διάθεσης. Ξυπνούν όλες αυτές οι προσπάθειες να τους κάνουν να ζηλέψουν, αυτά τα «τώρα θα του δείξω εγώ, τώρα θα δει τι έχασε» ..όλα αυτά τα αισθήματα που δεν εξαλείφθηκαν επειδή ο άλλος τους έκανε τη χάρη να ξαναεμφανιστεί συνειδητοποιώντας τη μαλακία του.
Όπου υπάρχει πόνος, υπάρχει και δίψα για εκδίκηση. Και φυσικά διάθεση για αλλαγή της κατάστασης, αντιστροφή των ρόλων, για να είναι σίγουροι ότι δεν πρόκειται να την ξαναπατήσουν. Να διασφαλίσουν ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να περάσουν τα ίδια. Κανενός η ιστορία δεν είναι ίδια, αλλά όλες το ίδιο τέλος είχαν. Βέβαια όταν ο άλλος τελικά επιστρέφει, αλήθεια, θεωρείται τέλος ο προηγούμενος χωρισμός, ή μια παύση του παιχνιδιού;
Θα φάνε καλά όσοι επιστρέψουν. Για την ακρίβεια, θα φτύσουν αίμα. Σήκω-σήκω, κάτσε- κάτσε. Και ας τολμήσουν βέβαια να κάνουν διαφορετικά. Μετά γίνονται απ’ αυτά τα ζευγάρια που ο ένας τους δεν τολμάει να κάνει τίποτα μόνο και μόνο επειδή ο άλλος το ‘χει έτοιμο να τους κοπανήσει το παράπτωμά τους.
Και εντάξει, ο άσωτος το ανέχεται αυτό, γιατί πόσο θάρρος θέλει από την άλλη να παραδεχτεί το λάθος του και επίσης να καταπιεί όλο του τον εγωισμό και να φτάσει στα σκαλιά του αλλού για να ζητήσει συγχώρεση; Όχι, αυτό να τους το δώσω. Για να επιστρέψει κάποιος, έχει περάσει και τα δύσκολα του, τις μαύρες του μετά από τον χωρισμό τους, έχει εκτιμήσει άλλα τόσα, έχει κάνει τις επιλογές του και έρχεται πλέον συνειδητοποιημένος. Έρχεται για να μείνει. Και συνήθως αυτό συνεπάγεται ότι θα χρειαστεί να ακούσεις του κόσμου τα μπινελίκια, επιθέσεις χωρίς τελειωμό του στιλ «έχεις και το θράσος να έρχεσαι ξανά εδώ μετά απ’ όσα έκανες;» Και επίσης θα χρειαστεί να επιμείνει. Να διεκδικήσει από την αρχή. Να μην εγκαταλείψει. Θέλει χρόνο η πληγή. Κι άλλο τόσο χρόνο κι η επανασύνδεση. Κι η εμπιστοσύνη είναι κάτι που χτίζεται πολύ δύσκολα, αν τσαλαπατηθεί. Αν φυσικά μπορεί όντως να γίνει όπως πριν, κάτι που δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό.
Πάντα ο πληγωμένος δε φυλάει τα νώτα του; Δεν κοιτάζει πίσω του όταν περπατάει το βράδυ; Πόσο μάλλον όταν τον ίδιο του τον φόβο τον έχει μέσα στο κρεβάτι του.
Επιμέλεια Κειμένου Σοφίας Γαρμπή: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Σοφία Γαρμπή
